Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι - Ακούστε

Ακούστε!

Αφού κάποιοι μας ανάβουνε τ' αστέρια

δε θα πει ότι σε κάποιον χρειάζονται;

Δε θα πει ότι κάποιος τα θέλει;

Δε θα πει ότι κάποιος αυτά τ' αποχρέματα

στην ψυχή του τα' χει για μαργαριτάρια

κι ασθμαίνοντας

τρέχει μεσ' στο μπουχό το μεσημέρι,

ορμάει ίσα στο θεό,

τρέμει μην άργησε,

κλαίει

φιλεί το φλεβιασμένο χέρι του θεού

παρακαλεί

το δίχως άλλο να' χει τ' αστέρι του!-

προσπέφτει κι ικετεύει

γιατί το άναστρο μαρτύριο δεν θα τ' αντέξει!

Κι έπειτα

φεύγει

με όλη τη φουρτούνα μέσα του

όμως γαλήνιος στην όψη.

Σε κάποιονε θα πει:

"Ωραία νιώθεις τώρα.

Άφοβα, ε;

-έτσι δεν είναι;"

Ακούστε!

Αφού κάποιοι μας ανάβουνε τ' αστέρια

δε θα πει πως σε κάποιον χρειάζονται;

Δε θα πει το δίχως άλλο

κάθε βράδυ

πάνω από τις στέγες

ν' ανάβει ένα έστω αστέρι;

Μετάφραση: Μήτσος Αλεξανδρόπουλος

Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι - Ποιήματα

 

O Μαγιακόβσκη στον ουρανό

Στοπ.
Επάνω σ' ένα σύννεφο ακουμπάω
το φορτίο
των αποσκευών μου
και του κουρασμένου σώματός μου.

Θαυμάσιος τόπος, όπου φτάνω πρώτη μου φορά.
Κοιτάζω ολόγυρα.
Λοιπόν
ετούτη η επιφάνεια η καλοσυγυρισμένη
ο πολυύμνητος είναι ουρανός.
Θα δούμε!

Σπιθίσματα,
κάτι που στραφταλίζει
και γυαλίζει
σα βόμβος μαλακός.
Είναι ένα σύννεφο
ή μάλλον οι αποσαρκωμένοι
που γλυστρούν απαλά.

"Φτερό στον άνεμο η γυναίκα μοιάζει".

Εδώ,
στο διάστημα
ν' ακούς τη μουσική του Βέρντι!
Απ' τη χαραματιά ενός σύννεφου
κοιτάζω -
οι άγγελοι τραγουδούν,
οι άγγελοι ζουν αξιοπρεπώς,
πολύ αξιοπρεπώς.

Ένας ξεκόβει
και διακόπτει ευγενικά
την υπναλέα του μουγκαμάρα:
"Το αιώνιο άπειρο,
Βλαντίμιρ Βλαντιμίροβιτς
σας αρέσει;"
K' εγώ εξ ίσου ευγενικά αποκρίνομαι;
"Τ' άπειρο γοητευτικό,
περίφημο!"
...
απόδοση: Γιάννης Ρίτσος

Ο εξυγιαίνων τον κόσμον, ο θεραπεύων τας αμαρτίας πάσας, ο ήλιος, έχει αποθέσει την παλάμη του στην κεφαλή μου. Η ευσεβεστέρα των καλογραιών, η νύχτα, έχει καλύψει με τον πέπλο της τους ώμους μου. Ασπάζομαι το χιλιοσέλιδο Ευαγγέλιο του έρωτά μου.

Στον έρωτα ανυψώνω την οδυνηρή κ' ηχηρή δέησή μου,
η ψυχή μου
μιαν άλλη έλευση αναμένει,
ακούω,
γη, το
"Νυν απολύεις!" σου.

Στην κιβωτό της νύχτας,
καινούργιος Νώε,
περιμένω,
το σκοτεινότριχο περιβλημένος κύμα,
ότι θαρθούν
να με ζητήσουν,
ότι θα κόψει η αυγή με τις ρομφαίες της
τον γήινο λώρο.
Έρχεται!
Έφτασε!
Νατην ξεδιπλωμένη.
Οι ακτίνες της παντού!
Αποκαθαίρουν.
Οι βόστρυχοι των ακτίνων τραγουδούν
κ' οι μέρες ήρεμα γλυστρούν εκεί
μ' όλο το κέλυφος της ταραχής τους.

Α, ο ήλιος πάλι.

Καλεί τους λοχαγούς του της φωτιάς.
Η αυγή χτυπάει το τύμπανο.
Εμπρός,
ενάντια στην επίγεια τούτη λάσπη!
Ήλιε!
Θα λησμονησεις
τον εξάγγελό σου;

απόδοση: Γιάννης Ρίτσος

Γράμμα στην Τατιάνα Γιακόβλεβα
(απόσπασμα)

Δεν σου αξίζει μέσα στο χιόνι και τον τύφο
μ' αυτά τα πόδια να πορεύεσαι,
εδώ στα χάδια παράδωσέ τα,
σε δείπνα με πετρελαιάδες.
Μην το σκέφτεσαι, κατσουφιάζοντας
κάτω από τα ισιωμένα τόξα των φρυδιών σου.
Έλα εδώ, έλα στο σταυροδρόμι
της πελώριας κι αδέξιας αγκαλιάς μου/.
Δε θες;
Μείνε εκεί και ξεχειμώνιασε
και στον συνολικό λογαριασμό θα προσθέσουμε
κι αυτή
την προσβολή.
Εγώ έτσι κι αλλιώς κάποτε θα σε πάρω,
είτε μονάχη σου
είτε μαζί με το Παρίσι.

μτφ: Σταυρούλα Αργυροπούλου

Όταν ο ήλιος θ' ανατείλει
σαν καλοθρεμμένος κάπρος
σ' ένα μέλλον δίχως αναπήρους και ζητιάνους
εγώ θα 'χω πεθάνει στην ψάθα
μαζί μ' άλλους δυο τρεις του συναφιού μου.
Συντάξτε από τώρα
τον μεταθανάτιο ισολογισμό μου!
Το βεβαιώνω και ξέρω πώς δεν πέφτω έξω:
απ' όλους αυτούς
τους σημερνούς καταφερτζήδες
αυτούς που γλείφουνε ποδιές και πλένε στα λεπτά
μονάχα γώ θα μείνω βουτηγμένος μες στα χρέη.

μτφ: Άρης Αλεξάνδρου

"Στον Σεργκέι Γιεσένιν" 1926

Ετούτος ο πλανήτης
για την ευτυχία
είναι ακόμα μικρή διαμονή.

Τη χαρά ν' αποσπάς
απ' τον θάνατο πρέπει
κάθε μέρα με βία.

Σε τούτη τη ζωή
το να πεθάνεις
είναι εύκολο πολύ,

να ξαναφτιάξεις τη ζωή
είναι πιο δύσκολο
από την κάθε δυσκολία.

μτφ: Άρης Αλεξάνδρου

Ακούστε

Ακούστε!
Τάχα αν τ' αστέρια ανάβουν
πάει να πει πως κάποιος τα 'χει ανάγκη;
Πάει να πει πως κάποιος θέλει οπωσδήποτε να υπάρχουν;
Πάει να πει πως κάποιος ονομάζει τούτα τα φτυσίματα μαργαριτάρια;
Κι ορμώντας
μέσα από τους ανεμοστρόβιλους της μεσημεριάτικης σκόνης
πέφτει απάνω στο Θεό,
φοβάται μήπως άργησε,
κλαίει,
του φιλά το ξεραμένο χέρι,
παρακαλεί
οπωσδήποτε ν' ανάβει ένα αστέρι! -
ορκίζεται -
δεν αντέχει τούτη την άναστρη οδύνη!
Κι ύστερα
γυρίζει ταραγμένος
αν και ήσυχος στην όψη.
Απευθύνεται σε κάποιον:
«Τάχα για σένα είναι το ίδιο;
Δε φοβάσαι;
Ναι;!».
Ακούστε!
Τάχα αν τ' αστέρια ανάβουν
πάει να πει πως κάποιος τα 'χει ανάγκη,
πάει να πει πως είναι ανάγκη
κάθε βράδυ
πάνω απ' τις στέγες
ν' ανάβει έστω κι ένα αστέρι;!

μτφ: Γιώργος Μολέσκης

Εσείς θα μπορούσατε;

Το πρόσωπο χάλασα της ρουτίνας
ρίχνοντας χρώμα απ' το ποτήρι του νερού.
Χάραξα σ' ένα πιάτο ζελατίνας
τα λοξά μάγουλα του ωκεανού.
Το κάλεσμα διάβασα νέων χειλιών
πάνω σε ψαρολέπια από λαμαρίνα.
Εσείς
ένα σκοπό νυχτερινό
θα μπορούσατε
να παίξετε σ' έναν αυλό από υδροσωλήνα;

μτφ: Γιώργος Μολέσκης

Τέλος

Απεραντοσύνη
δέξου και πάλι
μες στον κόρφο σου
τον πλάνητα!
όμως τώρα σε ποιον ουρανό,
σε ποιο άστρο να οδεύσω;
Κάτω μου
ο κόσμος
κ' οι χιλιάδες εκκλησίες του
έχουν αρχίσει
την νεκρώσιμον ακολουθία.

απόδοση: Γιάννης Ρίτσος

Μητέρα, αδελφές, φίλοι μου
συγχωρήστε με - δεν είναι ο τρόπος αυτός
(και δεν τον συνιστώ σε άλλους), αλλά δεν
υπάρχει άλλος τρόπος για μένα.
Λίλυ, αγάπα με.

Vladimir Vladimirovich Mayakovsky (1893-1930)
Στις 14 Απριλίου το βράδυ, στο γραφείο του στη Μόσχα, με αυτοπυροβολισμό στο στήθος. Απόξενωμένος από την σοβιετική πραγματικότητα, απελπισμένος από την αποπνικτική ατμόσφαιρα της σταλινικής γραφειοκρατίας, προσβεβλημένος από ανάλγητες κριτικές και αποστερημένος του δικαιώματος βίζας να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Έχοντας κάνει άλλες δύο προσπάθειες να θέσει τέρμα στη ζωή του, από τις οποίες τον είχε σώσει η Λίλια Μπρικ.



- Τα ποιήματα σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου είναι από το
βιβλίο Μαγιακόβσκη, Ποιήματα (εκδ. Κέδρος, 1970),
- τα ποιήματα σε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου είναι από την
Ανθολογία Διάλεξα (εκδ. Κείμενα, 1984)
- τα ποιήματα σε μετάφραση Γιώργου Μολέσκη είναι από την
δίγλωσση Ανθολογία Ρώσοι ποιητές του 20ού αιώνα
(εκδ. Μεσόγειος, 2004) και
- το ποίημα "Γράμμα στην Τατιάνα Γιακόβλεβα" είναι από το
Ημερολόγιο 2001 των εκδόσεων Μεταίχμιο

Αναδημοσίευση από: https://authorsandwriterstooktheirownlives.blogspot.com/2008/06/19.html

Βλάντιμιρ Μαγιακόφσκι - Ποιήματα

"Έψαξα

εκείνη,

την ανείδωτη ψυχή...

...Άλλωστε,

τη βρήκα μια φορά,

την ψυχή.

Βγήκε έξω,

με μια γαλάζια ρόμπα

και μου λέει:

- Καθήστε!

Σας περίμενα πολύν καιρό.

Θα θέλατε ένα φλυτζάνι τσάι; '

**********

"¨Ελπίζω, πιστεύω πως δεν θα 'ρθει ποτέ

για μένα η απαίσια κοινή λογική".

**********

Ποίημα

-”Σύντροφε διαβάτη!

Αυτή εδώ είν’ η οδός Ζουκόβσκι;”

Με κοιτάζει,

σαν ένα παιδί που βλέπει έναν βρικόλακα,

τα μάτια ορθάνοιχτα,

ζητά να με αποφύγει:

-”‘Οχι, σύντροφε, αυτή είναι η οδός Μαγιακόβσκι

χιλιάδες χρόνια τώρα.

Δεν ειν’ εδώ, στο κατώφλι της αγαπημένης,

που αυτοχειριάστηκε;”

Τι έκανε λέει;

Πώς;… Εγώ!… Αυτοκτόνησα;…

Βλαδίμηρος Μαγιακόβσκι

(19. 7. 1893 - 14. 4. 1930)

Μτφρ. Νίκος Εγγονόπουλος

Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι - Ποίημα αποχαιρετισμού

Περασμένη μία. Πρέπει να΄σαι πια στο κρεβάτι.

Ο Γαλαξίας μάτι ασημένιο μέσα στη νύχτα.

Δε βιάζομαι ούτε και θέλω

να σου κόψω τον ύπνο με κεραυνό – τηλεγράφημα.

Το καράβι του έρωτα συντρίφτηκε στα καθημερινά

επεισόδια.

Τους λογαριασμούς καθαρίσαμε. Τι ωφελεί

ν ΄αραδιάζουμε τώρα

προσβολές, πόνους, λάθη αμοιβαία.

Δεν αξίζει τον κόπο.

Κοίτα τι σιωπή βασιλεύει στον κόσμο.

Η νύχτα με το χρέος της ντύνει

τον ουρανό με αστέρια.

Σε στιγμές σαν κι αυτή

σηκώνεσαι κι ανοίγεις διάλογο

με την ιστορία

την δημιουργία

και τους αιώνες.

Ξημέρωμα, 14 Απριλίου 1930*

Μετάφραση: Νίκος Παππάς

Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι - Δύο ποιήματα

 Ακούσετε!

Ακούσετε!
Για ν’ ανάβουν τ’ αστέρια
σημαίνει πως κάποιος τα έχει ανάγκη;
Σημαίνει πως κάποιος επιθυμεί να υπάρχουν;
Σημαίνει πως κάποιος αυτά τα φτυσίματα μαργαριτάρια τα λέει;
Και, φέρνοντας
την καταιγίδα στο κατασκονισμένο μεσημέρι,
βουλιάζει ως το Θεό,
φοβάται μη φτάσει πολύ αργά,
κλαίει,
φίλα το ροζιασμένο του χέρι,
παρακαλεί —
του χρειάζεται ένα αστέρι! —
ορκίζεται
πως δε μπορεί να υποφέρει αυτό το μαρτύριο δίχως αστέρια.
Μετά,
σουλατσάρει την αγωνία του,
τον ήρεμο προσποιείται.
Λέει σε κάποιον:
«Τώρα πηγαίνεις καλύτερα, δεν είναι έτσι;
Πια δε φοβάσαι;
Ε;»
Ακούσετε!
Για ν’ ανάβουν
τ’ αστέρια —
σημαίνει πως κάποιος τα έχει ανάγκη;
σημαίνει πως είναι — απαραίτητο,
κάθε βράδι
πάνω από τις στέγες
ν’ αρχίζει να λάμπει ένα τουλάχιστον αστέρι;

Τελευταίοι Στίχοι

Κοντεύει στις δυο.
Θα έχεις πλαγιάσει ίσως.
Μέσα στη νύχτα,
σαν ασημένιος Όκα
κυλά ο Γαλαξίας.
Έχω όλον τον καιρό
και οι αστραπές των τηλεγραφημάτων
δε θα ρθούν πια
να σε ξυπνήσουν,
να σε βασανίσουν.
Το επεισόδιο έληξε,
καθώς λένε.
Η βάρκα του έρωτα
τσακίστηκε στην καθημερινή ζωή πάνω.
Ξοφλήσαμε
εμείς οι δυο.
Δεν ωφελεί να ξαναθυμάσαι
τους πόνους,
τις δυστυχίες
και τις αμοιβαίες αδικίες.
Κοίτα,
πόση ειρήνη βασιλεύει στο σύμπαν.
Η νύχτα
έχει επιβάλει στον ουρανό
μια δουλεία από τόσα
και τόσα
αστέρια.
Είναι η ώρα
που σηκώνεται κανείς και που μιλάει
στους αιώνες
στην ιστορία,
στο σύμπαν…

Μετάφραση: Άρης Δικταίος

Πηγή: https://edromos.gr/me-ochima-tin-poiisi-36/

Vladimir Mayakovsky - Λίγα λόγια για τη γυναίκα μου

Σ’ όλες τις ακτές αχαρτογράφητων νερών

η σελήνη –η γυναίκα μου–

φωτίζει.

Κοκκινομάλλα και πολυαγαπημένη.

Απ’ τον δακτύλιό της πίσω

ορδή πολύχρωμη αστερισμών σέρνεται

και ουρλιάζει.

Παντρεύεται κάποιο γκαράζ,

φιλιέται μ’ εφημερίδες στα περίπτερα

και οι αναμαλλιασμένες σελίδες πιτσιλάνε τον συρμό της,

τον Γαλαξία.

Κι εγώ; – εγώ τί;

Σ’ εμένα, τον πυρπολημένο, των φρυδιών της ο ζυγός

ανέβασε κουβάδες δροσερούς από μάτια βαθιά σαν πηγάδια.

Σε λιμνήσια μετάξια αιωρούμενος –

μήπως βιολί κεχριμπαρένιο εδονείτο στους μηρούς σου;

Περιοχές με στέγες μοχθηρές

ποτέ αραξοβόλι δεν τις κάνεις.

Στων άμμων τη νοσταλγία λουσμένος, στα βουλεβάρτα βουλιάζω·

γιατί του τραγουδιού μου η μολπή

η κόρη σου είναι

και φοράει κάλτσες δαντελένιες

καθώς περνάει έξω από τα καφενεία!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Vladimir Mayakovsky - To Πανεπιστήμιό μου

Γαλλικά έχετε μάθει εσείς.

Διαίρεση.

Πολλαπλασιασμό.

Κλίνετε τα ρήματα θαυμαστά.

Όσο, θέτε, λοιπόν, κλίνετέ τα.

Μαζί μ’ ένα σπίτι όμως σεις,

πέστε μου αν

θα μπορούσατε να τραγουδήσετε. Αν

καταλαβαίνετε τη γλώσσα των τραμ.

Τ’ ανθρώπου το κλωσοπούλι

μόλις βγαίνει απ’ τ’ αβγό

το βιβλίο στο χέρι να πάρει.

Όμως εγώ,

έμαθα από τις ταμπέλες τ’ αλφαβητάρι,

φυλλομετρώντας στους δρόμους εκείνες

τις σελίδες του τενεκέ και της λαμαρίνας.

Παίρνουν τη γη,

την ισιώνουνε,

τη γυαλίζουν

και μια στάλα υδρόγειο

τη διδάσκουνε στα σχολεία.

Όμως εγώ έμαθα γεωγραφία

τσακίζοντας τα πλευρά,

καθώς έπεφτα απ’ τα κρεβάτια

στα υπνωτήρια τα λαϊκά.

Παιδεύουνε τους Ιλοβάισκι

προβλήματα σπουδαία τόσα:

- ΄Ητανε, λόγου χάρη,

ρούσα τα γένια του Μπαρμπαρόσα; -

Δε σκαλίζω εγώ

μουχλιασμένες ανοησίες

ξέρω όμως κάθε ιστορία

για κάθε της Μόσχας γωνία.

Τους παχιούς

τους μισούσα

κείνους

που πουλιούνται

για τη μάσα.

Σκέψεις τόσες δα

- για ν’ αρέσουν στις ντάμες –

με κούτελα τόσα δα,

χάλκινα,

κουδουνάνε.

Εγώ όμως

Κουβέντιαζα

με τα σπίτια μόνο,

είχα φιλία

και τα λέγαμε

με τα υδραγωγεία.

Κι οι στέγες

Ακούγανε προσεχτικά,

ό,τι τους έριχνα εγώ στ’ αφτιά.

Και μετά,

ο ένας για τον άλλο,

ή για τη νύχτα

μιλούσαμε,

στριφογυρνώντας της γλώσσας

τον ανεμοδείχτη.

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι ( 1893 -1930 )

Μετάφραση: Πέτρος Ανταίος

Πηγή: «ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ: ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ- ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ- ΣΑΤΙΡΑ- ΑΥΤΟΣ ΕΙΜΑΙ, Εκδόσεις: Οδυσσέας – Νοέμβριος 2001.

Vladimir Mayakovsky - Tετράπτυχο

Τις σκέψεις σας που χάσκουν

Στην γλίτσα του μυαλού σας,

Σαν λιπαρός λακές

Σε λιγδωμένο καναπέ

Με το αιμόφυρτο κουρέλι της καρδιάς μου

Θα την τσαντίζω, μέχρι

που να χορτάσω θράσος

φαρμάκι κι αλητεία.

Ούτε μιαν άσπρη τρίχα δεν έχω στην ψυχή.

Σεβάσμιας συγκατάβασης

Γήρας σεπτό ούτως ειπείν στερούμαι!

Βροντά η φωνή μου έως

τα πέρατα του κόσμου

Και προχωρώ – ωραίος

Στα είκοσι και δυο μου.

Ο έρωτας των τρυφερών

Υπάρξεων: βιολί - λαλεί

Κι ο έρωτας των άξεστων

Βαράει ταμπούρλα.

Όσο για μένα, ποιος μπορεί

τα μέσα έξω να γυρίσει,

κι ολόκληρος σε δυο

χείλη να μεταμορφωθεί!

Ελάτε να σας μάθω –

Σεις η Μπατίστ -Ω!- σαλονάτη

Σεις των αγγέλων

Η πρώτη γραμματεύς

Και σεις που ξεφυλλίζετε

Αργά-αργά τα χείλη

Σαν όπως μάγειρας τσελεμεντέ.

Θέλετε –

Θα είμαι αγρίως σαρκικός

-δίνοντας στον παράδεισο καινούργιο τόνο-

Η αν προτιμάτε-

Θα είμαι άκρως τρυφερός,

Όχι αρσενικός –

Αλλά ένα σύννεφο με παντελόνια.

(Απο το ΣΥΝΝΕΦΟ ΜΕ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ)

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

Vladimir Mayakovsky - Απάνθισμα

(19 Ιουλ. 1893 – 14 Απρ. 1930)

 

Απάνθισμα

 

Απόδοση: Γιάννης Ρίτσος

(Κέδρος 1970)

 

*

 

Σύγνεφο με Παντελόνια

Τετράπτυχο

 

Εμείς,

καθένας από μας,

κρατάμε μέσα στη γροθιά μας

τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος.

[…]

Ε, σεις που σουλατσέρνετε,

βγάλτε τα χέρια από τις τσέπες.

Πάρτε μαχαίρι, πέτρα, μπόμπα,

κι αν είν’ κανείς σας δίχως χέρια

να ’ρθεί να χτυπηθεί με κουτουλιές.

(σσ. 40, 41-42)

 

***

 

Ο Άνθρωπος

 

Απ’ τους μεσημβρινούς αναπηδώντας

κι απ’ τους θόλους του Άτλαντα

αφρίζει

κι αντιλαλεί ο χρυσόδετος ανεμοστρόβιλος:

φράγκα

δολάρια

ρούβλια

κορώνες

γιέν

μάρκα.

Οι μεγαλοφυΐες, oι πόρνες, τ’ άλογα και τα βιολιά

κι οι ελέφαντες

και τα μικροζητήματα της ζωής,

όλα εκεί μέσα πνίγονται.

Αυτός ο γλοιώδης θόρυβος

στουμπώνει το λαρύγγι

και τα ρουθούνια.

Μαγιακόβσκη, Ο Άνθρωπος

(Μτφ. Γιάννης Ρίτσος. Κέδρος 1970, σσ. 61)

 

***

 

Μ’ όλη μου τη φωνή

 

Tου Μαρξ

τον κάθε τόμο

ανοίγαμε,

όπως ανοίγουμε

τις γρίλιες

του σπιτιού,

μα και χωρίς διαβάσματα

εμείς το ξεδιαλύναμε

σε ποια παράταξη να πάμε

και να καταταχθούμε πού.

*

Μεις, με τη δόξα, θα λογαριαστούμε αλλιώς, −

δικιά μας δα κι αυτή μάς έχει λάχει –

ας γίνει για όλους μας ένα μνημείο κοινό

ο σοσιαλισμός

που εδραιώσαμε στη μάχη.

(σσ. 61, 129-130)

 

***

 

Καλά Πάμε

Το Ποίημα του Οχτώβρη, 1926 – 1927

 

Χειμώνας τσουχτερός. Μεγάλη παγωνιά.

Μα τα κορμιά όλο ιδρώτα κολλάνε από τις μπλούζες κάτου.

Κάτω απ’ τις μπλούζες οι κομμουνιστές καυσόξυλα φορτώνουνε βαριά

στην εθελοντική εργασία του Σαββάτου.

Δε θα σκολάσουμε αν και πέρασε η ώρα της δουλειάς

κι είναι το σκόλασμα δικαίωμά μας.

Δ ι κ ά  μ α ς  τα βαγόνια και  δ ι κ ό ς  μ α ς  δρόμος, όπου πας,

κι εμείς φορτώνουμε τα ξύλα τα  δ ι κ ά  μ α ς.

Μπορούμε να σκολάσουμε κατά τις δυο –

μα  ε μ ε ί ς  αργά θα φύγουμε τη νύχτα.

Παγώνουν τα συντρόφια μας, κρύο τσουχτερό.

Χρειάζονται τα ξύλα μας. Μες στη φωτιά τους ρίχτα.

Βαριά δουλειά, δουλειά εξαντλητική να πεις·

κι ούτε καπίκι για όλη αυτή την αγγαρεία.

Όμως  ε μ ε ί ς  δουλεύουμε σάμπως  ε μ ε ί ς

να φτιάχνουμε την πιο μεγάλη εποποιΐα.

Έτσι όλο θα δουλεύουμε όλα υποφέροντάς τα

για να τρέχει η ζωή μες στα  δ ι κ ά  μας τα

βαγόνια βιάζοντας με σιδερένια εμβα-

τήρια, των ημερών τις ρόδες, στις  δ ι κ έ ς   μ α ς

τις στέππες και τις πολιτείες τις παγωμένες τις  δ ι κ έ ς   μ α ς.

(σσ. 103-104)

*

Κόντρα στην πρώτη τη δημοκρατία των εργατών και χωρικών

ξιφολόγχες, αστραπές, ντουφεκιές· όλοι

του κόσμου οι αφεντάδες, κι αυτοί εκεί κι αυτοί εδώ

ρίχτηκαν πάνω μας στρατιές και στόλοι.

Καταραμένοι να ’στε βασίλεια και δημοκρατίες μουχλιασμένες

μ’ όλη σας την «αδελφοσύνη, ισότητα» που παίρνουνε πολύ νερό.

Πάνω μας χύνονται σα λυσσασμένες

οι μπαταριές σας σίδερο καυτό.

Μες στα όπλα, στις βροντές των πυροβόλων, μένει

η Μόσχα, ένα νησίδιο και πάνω στο νησίδιο αυτό,

εμείς οι πεινασμένοι, εμείς οι δυστυχισμένοι

μ’ ένα ρεβόλβερ μοναχά στο χέρι μας

και μέσα στο κεφάλι μας τον Λένιν.

(σ. 105)

*

Πεινάς; Τη ζώνη πιο σφιχτά. Κι ορθός.

Στα χέρια το ντουφέκι. Kαι στο μέτωπο, εμπρός.

Πρηστήκανε τα μάγουλα,

και τα ματάκια – χαραμάδες.

Τα χάδια οι πρασινάδες

τα γιάτρεψαν ξανά.

Μεγάλα τώρα σαν τα πιατάκια του τσαγιού

την επανάσταση κοιτούν.

(σ. 107, 113-114)

*

Όμως τη γης

που πολεμώντας την κατάχτησες,

που μισοπεθαμένη την κανάκεψες,

που με το ντουφεκίδι σηκωνόσουν

και με τ’ όπλο κοιμόσουν,

που μες στις μάζες σα μια σταλαματιά χυνόσουν,

με τέτοια γης θα πας μαζί

και στη ζωή

−εγώ στο γράφω−

μαζί στο μόχτο, στη γιορτή,

μαζί στον τάφο.

( σ. 116)

*

Των πλάνων μας την απεραντοσύνη τραγουδώ

και το πελώριο τάνυσμα των διάπλατων βημάτων.

Χαίρομαι το εμβατήριο, που μας δίνει το ρυθμό

στη δουλειά και στη μάχη. Βλέπω −νάτον−

το νέο καιρό να ξεφυτρώνει εκεί

στη γυμνή γη όπου σαπίζανε οι ακαθαρσίες,

και, μιαν οργιά κάτω απ’ αυτή τη γη,

βλέπω να ξεπηδάνε της κομμούνας οι πολυκατοικίες.

(σ. 117-118)

*

Πάμε καλά.

Σκυμμένος πα-

νω στη βιτρίνα, στων βιβλίων το σωρό,

μες στη ρουμπρίκα των ποιητών και το δικό μου τ’ όνομα θωρώ.

Κι έχω χαρά γιατί ’ναι ο μόχθος της δημιουργίας μου

που χύνεται μέσα στο μόχθο της δημοκρατίας μου.

Σήκωσε σκόνη το λάστιχο το φουσκοχείλικο

−δες,

μες στο δικό μου τ’ αυτοκίνητο

οι δικοί μου βουλευτές.

Στο κόκκινο το χτίριο, να,

η συνεδρίαση αρχινά.

καθίστε. Μη νυστάξετε −ε!−

μες στο δικό μου Μοσοβιέτ.

Ρόδινα πρόσωπα κρουστά

και το ρεβόλβερ κίτρινο φωτά.

Δική μου αστυνομία

με φυλά.

[…]

Η στρατιά μου παρελαύνει

στα μάτια μου μπροστά.

Επάνω στων ταμπούρλων τα πλευρά

ο στρατός γρονθοκοπά.

Το πόδι σταθερό

το κούτελο αψηλό.

Επάνω στους τροχούς

τα κανόνια περνάν.

Οι κόκκινοι φαντάροι προχωράν.

Το βήμα μου ταιριάζω εγώ

στου εμβατηρίου το ρυθμό:

οι δι-

κοί σας εχ-

τροί

και δι-

κοί μου εχ-

τροί.

Κάνουνε να χυμήξουνε;

Σκονάκια θαν τους τρίψουμε.

( σσ. 120, 121-122)

*

Οι χώρες οι άλλες: εκατό χρονώ γριές.

Η ιστορία, μ’ ανοιχτό

φερέτρου στο-

μα μοιάζει.

Μα η χώρα μου η δική μου έφηβη είναι − δες:

δημιουργεί, εφευρίσκει δοκιμάζει.

Μακριά η χαρά

μας προχωρά

πέρα από μας,

όχι μονά-

χοι μας για να τη μοιραστούμε.

Εξαίσια εί-

ναι η ζωή κι εκπληκτική!

(σ. 124)

 

***

 

ΜΑΓΙΑΚΟΒΣΚΗ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Πρόλογος και Απόδοση

ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

(ΚΕΔΡΟΣ, 1970)

Vladimir Mayakovsky - Δύο ποιήματα

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ

Μ’ αρέσει να κοιτάζω πώς πεθαίνουν τα παιδιά.
Του γέλιου το μουντό κύμα το συλλάβατε τάχα ποτέ
στον παφλασμό της θάλασσας
πίσω από την προβοσκίδα της θλίψης;
Όμως εγώ –
στο αναγνωστήριο των δρόμων -κάθε τόσο ξεφύλλιζα τόμους φέρετρα.
Τα μεσάνυχτα
με τα υγρά τους δάχτυλα μάς μαλάζανε
εμένα
και τον έρημο μαντρότοιχο
ενώ με τις σταγόνες του ανεμοστρόβιλου στη φαλάκρα του τρούλου
κάλπαζε πέρα μουρλαμένος ο ναός.
Βλέπω το Χριστό να το σκάει μέσ’ απ’ την εικόνα
και την άκρη του ανεμοδαρμένου χιτώνα του
να τη φιλούνε κλαίγοντας οι λάσπες.
Βάζω τις φωνές στα κεραμίδια,
των έξαλλων λόγων μου βυθίζω το στιλέτο
στα ψαχνά του κοιλαρά ουρανού:
Ήλιε!
Πατέρα μου!
Εσύ, έστω, λυπήσου με, μη με τυραννάς!
Απ’ το δικό σου χέρι το αίμα μου χύνεται σε δρόμο τόσο μακρύ.
Στον φλεγόμενο ουρανό
η ψυχή μου ανεμίζει
σαν κουρέλι από το σύννεφο που σκίζει
ο σκουργιασμένος σταυρός του καμπαναριού!
Χρόνε!
Εσύ έστω ο κουτσός μπογιατζής
ζωγράφισε τη μορφή μου
στο τέμπλο αυτού του σακάτη αιώνα!
Μόνος είμαι σαν το τελευταίο μάτι
που πάει ν’ ανταμωθεί με τους τυφλούς.

ΔΕΙΧΤΕ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ ΣΤ’ ΑΛΟΓΑ

Βροντάν οι οπλές.
Ένα τραγούδι:
Γκραπ.
Γκρουπ.
Γκραπ.
Γκρουπ.
Μουσκίδι από τον άνεμο
τα πέταλα στον πάγο.
Γλιστράει ο δρόμος.
Ο γδούπος του αλόγου
πέφτοντας στα καπούλια.
Κι ευθύς ο ένας πίσω από τον άλλον
ο κάθε χάχας
ένα τσούρμο παντελόνια
που βγήκανε σουλάτσο στην οδό Κουζνέτσκι.
Καμπάνα πάει το γέλιο:
-Χο! Έν’ άλογο έπεσε!
-έπεσε ένα άλογο!
Γελά η Κουζνέτσκι.
Μόνος εγώ με τις στριγκλιές της
δε σμίγω τη φωνή μου.
Πλησιάζω.
Βλέπω:
μάτια αλογίσια…

Ο δρόμος αναποδογύρισε,
κυλάει με τον τρόπο του…

Πλησιάζω, βλέπω
-στην αλογίσια μούρη
μία μία κυλάνε οι σταγόνες
κυλάνε χώνονται στο τρίχωμα…

Λύπη μουντή
θηρίου προς θηρίο
στάζει από πάνω μου
σαν ψίθυρος:

-«Άλογο, μη!
-Άλογο, ακούστε με:
Τάχα χειρότερο είσαι από δαύτους;
Άκου, παιδί μου,
από λίγο λίγο
άλογα είμαστε όλοι μας
άλογα – ο καθένας με την αναλογία του».
Από νταντέματα
ίσως
το γέρικο φαρί δεν είχε ανάγκη, κι ίσως
τη σκέψη μου την πήρε για πολύ τριμμένη
όμως
μεμιάς τινάχτηκε
μπήγει γερά τα πόδια του
στυλώνεται
και χλιμιντρίζοντας
τού δίνει μπρος
κοκκινομάλης έφηβος
με την ουρά του ν’ ανεμίζει.

Όσο που φτάνει στο παχνί
όλος χαρές
όλος καμάρι
νιούτσικος λες πουλάρι πράμα.

Το νιώθει μέσα η ψυχή:
-Να ζεις αξίζει.
Και η δουλειά κι αυτή πανάξια είναι.

Πηγη: Μήτσος Αλλεξανδρόπουλος, Ο Μαγιακόφσκι – Τα εύκολα και τα δύσκολα, εκδ. Γκοβόστης, 2011.

Mayakovsky Vladimir - Με όλη μου τη φωνή (απόσπασμα)

Αξιοσέβαστοι

Απόγονοι συντρόφοι!

Καθώς θα σκάβετε

την απολιθωμένη

σημερινή κοπριά,

των ημερών μας μελετώντας τα σκότη,

μπορεί

και να ρωτήσετε

για με καμμιά φορά.

Και τότες ο σοφός σας

ίσως και να πει,

καλύπτοντας με την πολυμάθειά του

πλήθος ερωτηματικά μεγάλα,

για κάποιον, λέει, που ζούσε κάποτε

του βραστού νερού τραγουδιστή,

που τ’ άβραστο νερό εχτρευότανε τα μάλα.

……

Ένας βοθροκαθαριστής

και νερουλάς μαζί ‘ναι η αφεντιά μου,

που εκλήθηκα

κι επιστρατεύτηκα από την επανάσταση.

Από των αφεντάδων τους ανθώνες έφυγα

και στο μέτωπο τράβηξα.

. . .

Σύντροφοι απόγονοι,

ακούστε με καλά,

εμέ τον αγκιτάτορα

τον αρχιφωνακλά.

Εγώ, βουβαίνοντας

της ποίησης τους κελαριστούς κρουνούς,

τα λυρικά τομίδια

θα δρασκελήσω

κι ως ζωντανός προς ζωντανούς

θα σας μιλήσω.

. . .

Ο στίχος μου

τον όγκο των ετών

θα σκίσει

και θα προβάλει

βαρύς,

τραχύς,

μα κι ορατός ακόμη,

ως έφτασε μέχρι τις μέρες μας

το υδραγωγείο πουχαν χτίσει

οι δούλοι κάποτε

στη Ρώμη

Στους τύμβους των βιβλίων, όπου το στίχο

ενταφίασαν,

όταν τυχαία θα βρίσκετε γραμμών ελάσματα,

να,

τα ψαύετε με σέβας, σαν

παλιά μα τρομερά

άρματα,

Συνήθεια εγώ δεν τόχω

τ’ αυτί να κανακεύω

με λόγια κ’ ήχους,

με σαχλογαργαλίσματα

δε θα το κοκκινίσω

τ’ αυτάκι το παρθενικό

κάτω από τους βοστρύχους.

Εγώ, όλες τις σελίδες μου για επιθεώρηση

θα παρατάξω

και μπρος στ’ αλφαδιασμένο μέτωπό τους

θα περάσω.

Οι στίχοι μου στέκουν βαρείς

σαν το μολύβι καμωμένοι,

για θάνατο έτοιμοι και για

την αθάνατη δόξα των ετών.

…..

Μεις με τη δόξα θα λογαριαστούμε αλλιώς, –

δικιά μας δα κι αυτή έχει λάχει-

ας γίνει για όλους μας ένα μνημείο κοινό

ο σοσιαλισμός

που εδραιώσαμε στη μάχη.

Απόγονοι,

ελέγξετε καλά τα λεξικά σας:

μες απ’ τη Λήθη

θ’ αναδυθούν

φάσματα λέξεις σαν αυτές:

“πορνεία”

“φυματίωση

“αποκλεισμός” όχι άλλες.

Για σας

τους σβέλτους

και γερούς για δες

ο ποιητής

έγλειψε με τη γλώσσα των πλακάτ

τις φθισικές ροχάλες.

Όσο μακραίνει

των χρόνων η ουρά

τόσο θα μοιάζω

με τ’ απολιθωμένα εκείνα τέρατα.

Άντε λοιπόν συντρόφι,

να τη διαβούμε πιο γοργά

όση ζωή μας μένει

με πεντάχρονα.

Τα γραφτά μου

κέρδος δε μούφεραν

ούτε ένα ρούβλι για μισό.

Ούτε, βεβαίως, από μαόνι

έπιπλα λεία.

Κι εξόν από φρεσκοπλυμένο

ένα πουκάμισο,

λόγο τιμής

δεν έχω τίποτ΄ άλλο χρεία..

Όταν θα παρουσιαστώ

στου φωτεινού σας

μέλλοντος

την Κ.Ε.

θάρθω πάνω απ τη συμμορία της ποίησης

των πλεονεχτών και σαλταδόρων

σείων

σα μπολσεβίκικη ταυτότητα

κομματική,

τους εκατό τόμους μαζί

όλων μου των

κομματικών βιβλίων.

 

 

(Απόσπασμα Μαγιακόβσκη. Ποιήματα)

Απόδοση Γιάννη Ρίτσου 1930.

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Με όλη μου τη φωνή

 Μεις, με τη δόξα, θα λογαριαστούμε αλλιώς –

δικιά μας δα κι αυτή έχει λάχει –

ας γίνει για όλους μας ένα μνημείο κοινό

ο σοσιαλισμός

που εδραιώσαμε στη μάχη.

Απόγονοι,

ελέγξετε καλά τα λεξικά σας :

μες απ’ τη Λήθη

θ’ αναδυθούν

φάσματα λέξεις σαν αυτές :

«πορνεία»,

«φυματίωση»,

«αποκλεισμός», όχι άλλες.

Για σας,

τους σβέλτους

και γερούς, για δες,

ο ποιητής

έγλειψε με τη γλώσσα των πλακάτ

τις φθισικές ροχάλες.

Όσο μακραίνει

των χρόνων η ουρά,

τόσο θα μοιάζω

με τ’ απολιθωμένα εκείνα τέρατα.

Άντε, λοιπόν, συντρόφι,

να τη διαβούμε πιο γοργά

όση ζωή μας μένει

με πεντάχρονα.

Τα γραφτά μου

κέρδος δε μου’φεραν

ούτε ένα ρούβλι για μισό,

ούτε, βεβαίως, από μαόνι

έπιπλα λεία,

κι εξόν από φρεσκοπλυμένο

ένα πουκάμισο,

λόγω τιμής

δεν έχω τίποτ’ άλλο χρεία.

Όταν θα παρουσιαστώ

στου φωτεινού σας

μέλλοντος

την κεντρική επιτροπή

θα’ ρθω, πάνω απ’ τη συμμορία της ποίησης

των πλεονεχτών και σαλταδόρων,

σείων

σα μπολσεβίκικη ταυτότητα

κομματική,

τους εκατό τόμους μαζί

όλων μου των

κομματικών βιβλίων.

Απόδοση: Γ. Ρίτσος

Vladimir Mayakovsky - Για τούτο (αποσπάσματα)

Ας είναι όσο θέλετε μακριά η αναμονή –

το βλέπω καθαρά,

καθαρά καθώς παραίσθηση.

Τόσο

που μου φαίνεται –

από τη ρίμα τούτη μόλις γλυτώσω

θα τρέξω

πάνω στο στίχο

σε καταπληκτική ζωή.

Εγώ τάχα θα ρωτώ –

Είναι τούτο;

Είναι κείνο;!

Βλέπω,

βλέπω καθαρά, με κάθε λεπτομέρεια.

Αγέρας στον αγέρα,

όπως πέτρα σε πέτρα,

απρόσιτο στη φθορά και στη σήψη

λάμποντας

υψώνεται αιώνες

το εργαστήρι των ανθρώπινων αναστάσεων.

Να τον,

πλατυμέτωπος,

ήρεμος χημικός

πριν απ’ το πείραμα τα φρύδια του σουφρώνει.

Στο βιβλίο –

«Όλη η γη» –

ψάχνει για όνομα.

Αιώνας εικοστός.

Ποιον ν’ αναστήσει

-Ο Μαγιακόφσκι εδώ…

Ας ψάξουμε για πιο λαμπρές φιγούρες

δεν είναι αρκετά ωραίος ποιητής,

Φωνάζω εγώ

από τούτη, να

τούτη τη σελίδα.

Μη γυρίζεις τις σελίδες!

Ανάστησε εμένα!

…………………………………………………….

Ανάστησέ με

τουλάχιστον γιατί

ποιητής

σε πρόσμενα

παραμερίζοντας της κάθε μέρας τη ρουτίνα!

1923

Πηγή: Ρώσοι Ποιητές του 20ου αιώνα, Εισαγωγή-Μετάφραση Γιώργος Μολέσκης.

Vladimir Mayakovsky - Αποφθέγματα

 «τι σημασία έχουν τα μάτια μου, δεν θα τα χρειαστώ μέχρι που να σε δω ξανά…

γιατί εκτός από σένα δεν έχω άλλον να κοιτάξω»

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι προς την Τατιάνα Γιακόβλεβα

(μτφρ.: Σοφία Σκουλικάρη)

Vladimir Mayakovsky - Τι απογίνηκε

Πιότερο απ’ όσο μπορεί να συμβεί,

πιότερο απ’ όσο, έστω, πρέπει

- ποιητικό παραλήρημα ίσως; -

της καρδιάς ο σβώλος αυτός

μεγάλωσε γίνηκε κολοσσός

Κολοσσός αγάπης,

κολοσσός μίσους.

Κάτω από τέτοιο φορτίο.

Τα πόδια μου παραπάτησαν

- είμαι γεροφτιαγμένος,

το ξέρεις ίσως,

κι όμως

σέρνουμαι

με καρδιακή προσβολή,

γέρνοντας τους πελώριους ώμους

στη γη.

Φουσκώνω απ’ των στίχων το γάλα,

που δε χύνεται

- που να χυθεί;

Θα γεμίσει και πάλι.

Μ’ έχει εξαντλήσει

Η ποίηση η λυρική…

Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι ( 1893 -1930 )

Πηγή: «ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ- ΣΑΤΙΡΑ- ΑΥΤΟΣ ΕΙΜΑΙ»

Μετάφραση: Πέτρος Ανταίος

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΟΔΥΣΣΕΑΣ- ΑΘΗΝΑ – ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2001

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι - Άνθρωπος (απόσπασμα)

Τέλος
για να μπορώ
να μεταμορφώνω σε θέρος
τους χειμώνες
και το νερό σε κρασί
κάτω από το τρίχωμα του γιλέκου μου
πάλλει
μια εξαίσια μικρή σφαίρα.
Χτυπάει δεξιά; -ένας γάμος
Χτυπάει αριστερά; -ρίγη αντικατοπτρισμών.
Τι άλλο ακόμη
να στρώσω χάμω για τον έρωτα;
Ποιος θάρθει να ξαπλώσει
μεθυσμένος
φορώντας ένα προσωπείο νύχτας;

Μετάφραση Γιάννης Ρίτσος