Αριάδνη Πορφυρίου - Λάκης Σάντας

Εσένα δεν χρειάστηκε να σε ψάξω…

Ήσουν πάντα εκεί 

στο κοντάρι που άφησες γυμνό

στις σβάστικες του σήμερα

στα όνειρα του χθες.

Η δράση που ζητούσες είχε φλόγες 

και καρφιά

όσο η πατρίδα δεν κοιμόταν

αλλά μάτωνε.

Μια ανάσα, ένα βλέμμα, μια σταγόνα ζωής

όσο οι σύντροφοι στον τοίχο κένταγαν τον ήλιο.

Μετά οι μάχες σου τελειώσαν…

Φτώχια στην πέρα γη

αθόρυβη ζωή στη βιοπάλη

φτερά ψυχής που τα βράδια

σεργιάναγε στ’ Αναφιώτικα

κάτω από να μοναχικό κοντάρι

κι έναν αδούλωτο ουρανό.

Πόσο ανήσυχα κοιμούνται οι ήρωες;

Πόσες γροθιές χρωστάν οι ποιητές;

Αριάδνη Πορφυρίου - Ρωγμή

Η άμμος που σ’ έπλασε δεν γλιστρά

κάτω απ’ τα δάχτυλα.

Οι φωνές των τεράτων θα ράγιζαν τους πάγους

αν η καρδιά δεν ήταν γεμάτη φλόγες

σαν κι αυτές που ξέρναγαν οι δράκοι

όσο οι ιππότες έγνεθαν τη μοίρα των μαγισσών.

Μα είναι φευγάτος ο ιππότης. Ρωγμή.

Οι γλώσσες του πυρός χορεύουν μες στη σφαίρα

του κύματος που ζητά τ’ ακρογιάλι

του δάσους που ξέχασα αν έχει έλατα ή σημύδες

της ερημιάς που με πάγωσε.

Όλα τα έχασα απ’ τον ήχο μιας λέξης.

Σιωπές που αντηχούν μοναξιά

γιατί η Μεγάλη Ιέρεια απόκαμε να τραγουδά χρησμούς 

γεμίζοντας άδειους καμβάδες με φως και ήχο.

Ψάχνει σημάδια της καρδιάς στους κύκλιους χορούς 

σε κείνα τ’ αγγεία που χρόνια λατρέψαμε

στο υφαντό που διαβάζαμε πνοές ζωής

όσο λυγίζαμε τις λέξεις και τα όνειρα 

στο κουβάρι της ελπίδας.

Αριάδνη Πορφυρίου, Απλες Ανθρωποκτονιες Ποιητών, Εκδόσεις Κύμα.

Αριάδνη Πορφυρίου - Αλέξης

Το τέλος της αθωότητας.
Όταν έσβησαν τα μάτια σου.
Όταν άκουγα
«Καλά τα έπαθε»
«Και τι έγινε;»
Ψύχος και Μοναξιά
σε τούτη δω τη χώρα.
Πυροβολούν!
Κλαδεύουν τα σύννεφα, Θεέ μου!
Πάντα έλεγα δεν υπάρχεις.
Μα τώρα σιγουρεύτηκα.

Αριάδνη Πορφυρίου, Καρφί, free e-book 24grammata.com

Αριάδνη Πορφυρίου - Φευγάτοι

Όσο να κλείσω τα βλέφαρα ονειρέψου… 

Είναι γκρι και μαύρες οι αχτίδες του ήλιου. 

Φαντάσου τες χρυσές 

να πέφτουν λοξά στους τείχους της Γρανάδας

στα σκαλιά της Μονμάρτης

στα χνάρια του Φιντέλ.

Εκεί θα ανασάνεις την ποίηση

και την επανάσταση.

Με ή χωρίς τα φαντάσματα του Αρθούρου 

και του Φεντερίκο

ο Ερνέστο θα σε κεράσει πούρο

και θα σου πει για τον έρωτα της ζωής

το μίσος της αδικίας

που τον έκανε guerillero.

Μπορεί να φτάσεις και ως το Μάτσου Πίτσου

στο νησί με τις ανθισμένες κερασιές 

στα χωράφια που την άνοιξη μοσχοβολάν λεβάντα. 

Τα βράδια θα τα πίνεις με τους ξωμάχους

Σε μια καλύβα θα καταλήξεις

παρέα με την ανάσα του Χρόνη. 

Ο κόσμος δεν κλείνεται στα μάτια ή την ψυχή

όποιου τολμά να ίπταται και να αγαπά.

Πρώτη δημοσίευση στον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη.

Αριάδνη Πορφυρίου-Δύο ποιήματα

 ΞΩΤΙΚΟ 

Δεν γίνεται να καταβροχθίσουμε την άσφαλτο.

Μόνο το καύμα τυφλώνει.

Η ερημιά της σκέψης.

Σήκωσε αέρα απόψε.

Η πυρκαγιά ήδη λυσσομανάει.

Αλλά τι να σού κάνει ο άνεμος;

Εγκλωβίστηκε κι αυτός

σα να ’ταν ξωτικό αθόρυβο

με σφαλιστά τα χείλη.

Μια μαύρη αυλαία κρύβει τις φλόγες, όσο εσύ

εγκλωβισμένος στη δίνη των πρόσκαιρων

γεμίζεις απόσταση.

Πόσο ρηχά, αλήθεια…

Ακούω σκιές να περπατούν στις μύτες

γελώντας ειρωνικά

πριν καν στέρξεις να μ’ αγγίξεις

πριν βρεις το μονοπάτι.

Σφυριά στο κεφάλι μου.

Χωρίς χάρτη, μόνο με μοναξιά κι οργή,

τι θα γράψεις, ξωτικό;

Ποια ιστορία; 

 

Αριάδνη Πορφυρίου, Ελλάμψεις, Εκδόσεις Δρόμων 2020 

ΠΟΙΗΤΙΚΗ 

Τα φωνήεντα μετέωρα σαν σύννεφα

απ' το στενό αυλάκι της σκέψης

στις ανοιχτές πεδιάδες των ονείρων.

Στίχοι σαν καταρράκτες σιωπηλοί

γεμίζουν τους ξεροπόταμους της μοναξιάς.

Μνήμες από λύρες και αυλούς

και κύκλιους χορούς μπρος στη θυμέλη.

Τα στεφάνια μαραίνονται τόσο εύκολα

όσο σκιρτά η καρδιά των ποιητών

που ακόμη και στα μέγαρα

λαχταράν ένα καμαράκι δροσιά.

Στον κόσμο τους είναι πάντα νύχτα

που όμως τη φωτίζουν πυροφάνια.

Η πένα πάντα αδυσώπητη καιροφυλακτεί

όμως το άγγιγμα των λέξεων και των δαχτύλων

φέρνει μαζί του μια σταγόνα ουρανό

για αυτόν που πολεμάμε τυφλοί

μες στη χαρά της ήττας. 

 

Αριάδνη Πορυφίου, Ριζώματα, Εκδόσεις Δρόμων 2020. 

Αριάδνη Πορφυρίου-Ποιητές

Οι Κόρες μάς βρίσκουν στου δειλινού τ’ απόκαμα
Ή στης Σελήνης τους ασημένιους δρόμους
Τότε τα πέτρινα μαλλιά τους φεγγοβολούν πόνο
Κι από τ αραχνοΰφαντα χείλη οι ήχοι σωπαίνουν
Όσο ο Φαέθων οδηγεί το αρμα του κάθε μέρα
Πυρπολώντας τη γη των ανίερων ξανά και ξανά.
Μα οι ποιητές το δείλι και τη νύχτα ικετεύουν τον Δία
Υμνούν τους εραστές του μόχθου με λόγια λιτά
Όσο στις Πομπηίες οι γλεντοκόποι υβριστές κραυγάζουν.
Μ ανόσιες σπονδές και ψεύτρες ρίμες.
Τις γνώμες δεν αλλάζουν οι ακάματοι εργάτες
Οσες πολιτείες κι αν κάψουν οι Βεζούβιοι κι οι Φαέθοντες.
Για αυτό και οι χοροί τους αγκαλιάζουν τα δάση
Τα διάφανα χείλη φιλώντας της κόκκινης νιότης.

Αριάδνη Πορφυρίου "Ριζώματα" (υπό έκδοση)

Η μικρή Μύρτις (Το κοριτσάκι που άνασύρθηκε άπο το σκοτάδι της γής και του χρόνου και η άκρως ένδιαφέρουσα ίστορία του...)

Η Μύρτις

Άν κάποια μέρα κατεβείτε την όδό Πειραιώς, θα δείτε ένα μικρό παρκάκι δεξιά, στην διασταύρωση με την Ιερά Οδό.
Έκεί βρέθηκε θαμμένη η μικρή Μύρτις..

Ή Μύρτις ήρθε σ'αυτόν τον κόσμο πριν 2500 χρόνια..την έποχή του Περικλή δηλαδή.
Το πέρασμα της άπό την ζωή ήταν πολύ σύντομο.
Μόλις 11 χρόνια..

Το κοριτσάκι αύτό ζούσε στην Άθήνα, στην σκιά της Άκρόπολης..
και ίσως και να κύτταζε με δέος και θαυμασμό τον Παρθενώνα που μόλις είχε τελειώσει..

Το μόνο που γνωρίζουμε για την Μύρτιδα είναι ότι είχε πεταχτά δόντια που την έμπόδιζαν να κλείσει καλά το στόμα της..

Ποιός ξέρει..Ίσως να ήταν ένα εύτυχισμένο κοριτσάκι που περίμενε την τελετή ενηλικίωσης της..
ή ακόμη μπορεί να ήταν και μια μικρή δούλη..ή μέτοικος.

Η μικρή Μύρτις άρρώστησε στον μεγάλο λοιμό που έπληξε την Αθήνα, το 430 π.Χ
Ήταν τα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου..
Η Άθήνα ,πολιορκημένη άσφυκτιούσε..

Ύπο αύτές τις συνθήκες ,λοιπόν ξέσπασε μεγάλη έπιδημία που κυριολεκτικά " θέρισε"
το ένα τρίτο των Άθηναίων.

Άνάμεσα στους νεκρούς,
και η μικρή Μύρτις..
άλλά και ο ίδιος ο Περικλής
(429 πχ)

Ή Μύρτις θάφτηκε πρόχειρα με άλλους 150 περίπου..στην άκρη του νεκροταφείου, στον Κεραμεικό.
Ό τάφος , ταπεινός με ελάχιστα, πολύ φτωχικά κτερίσματα..

(Πιθανώς, οι έπιζήσαντες της έπιδημίας, να έθαβαν βιαστικά τους χιλιάδες νεκρούς σε όμαδικούς τάφους
χωρίς να ακολουθούν το τελετουργικό της ταφής των αρχαίων Ελλήνων )

Και πέρασαν χρόνοι και καιροί άπό τότε..
Δυόμιση χιλιάδες χρόνια..!

Και φτάνουμε στο1994-1995.
Στις εργασίες για το μετρό της Άθήνας
στον Κεραμεικό
βρέθηκε αυτός ο καλούμενος
"τάφος του λοιμού".

Άνάμεσα στα πολλά σκελετικά ύπολείμματα ,
και η μικρή Μύρτις ..

Το κρανίο της ήταν σχεδόν άθικτο,
και είχε και τα 28 της δόντια, αλλά είχε και κάτι άλλο,σπάνιο .
Μαζί με τα μόνιμα, ύπήρχαν και τα νεογιλά της δόντια !
( Αύτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που τα δόντια της ήταν πεταχτά )

Αύτά τα εύρήματα έδωσαν στους έπιστήμονες την δυνατότητα για την έρευνα
και την (ψηφιακή) άνάπλαση του κρανίου και του προσώπου της.

Έμπνευστής της "άναβίωσης" της Μύρτιδας και ψυχή του διεπιστημονικού αύτού
έγχειρήματος, ήταν
ο κ.Μανώλης Παπαγρηγοράκης καθηγητής
της Οδοντιατρικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών.

Οι έπιστήμονες κατάφεραν να άπομονώσουν και το DNA του μικροβίου ..!
Έτσι μάθαμε ότι ο λοιμός όφείλετο σε σαλμονέλλα ! Δηλαδή η έπιδημία ήταν τυφοειδής πυρετός !

Ο κ.Παπαγρηγοράκης σε συνεργασία
με Σουηδούς έπιστήμονες όλοκλήρωσαν,
το 2010 την "ανακατασκευή" της κεφαλής του μικρού αυτού κοριτσιού,
τού οποίου το πραγματικό όνομα δεν θα το μάθουμε ποτέ..

Οι μελετητές, της έδωσαν το ώραίο , συμβατικό όνομα "Μύρτις "
επειδή είναι εύηχο, ήταν σύνηθες έκείνη τήν έποχή,και χρησιμοποιείται και στις μέρες μας. (Μυρτώ)
Της έδωσαν καστανά μάτια και καστανοκόκκινα μαλλιά .
Το χτένισμα της, είναι το διαδεδομένο για την
έποχή που έζησε.

Κι έτσι, άντικρύσαμε το πρόσωπο ένός μικρού κοριτσιού
που έζησε όταν ακόμη χτιζόταν ο Παρθενώνας !
Τα Ήνωμένα Έθνη ,το 2010
άνακήρυξαν την Μύρτιδα
" Φίλη των στόχων της Χιλιετίας"
και χρησιμοποίησαν την μορφή της ,
ως σύμβολο στην έκστρατεία των Ήνωμένων Εθνών
" κατά της παιδικής φτώχειας και της παιδικής θνησιμότητας
άπο άσθένειες
που μπορούν να προληφθούν ή να καταπολεμηθούν. "

Όλα σχεδόν τα μουσεία της Έλλάδας , καθώς και πάμπολλα μουσεία του έξωτερικού,την φιλοξένησαν κατά καιρούς .

Στις 14 Μαρτίου 2018 τα ΕΛΤΑ κυκλοφόρησαν γραμματοσειρά με την μορφή της Μύρτιδας.

Η Μύρτις, βρίσκεται σήμερα στο Έθνικό Άρχαιολογικό Μουσείο.
Κοιτάζει καθημερινά τον κόσμο
με τα όρθάνοιχτα μάτια της , το διστακτικό της χαμόγελο
και την άμφιλεγόμενη ομορφιά της
και σαν "πρέσβειρα"των Ήνωμένων Εθνών
φέρνει από την αρχαιότητα στον 21ο αιώνα,το
πανανθρώπινο μήνυμα ένάντια στον θάνατο μικρών παιδιών άπο πολέμους ,
φτώχεια και
άσθένειες που προλαβαίνονται.

‎Δώρα Χ. Τηλεμάχου‎ 

Πηγές
Βικιπαίδεια
Μ.Παπαγρηγοράκης, (συνεντεύξεις)
Έφη Μπαζιωτοπούλου-Βαλαβάνη, αρχαιολόγος,συνέντευξη

Αναδημοσίευση από: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=565170277347411&set=gm.1280237432140698&type=3&theater

..................................................................................................................

Και ένα βραβευμένο ποίημα για την Μύρτιδα.

Υπεβληθη στον θεματικο διαγωνισμο του σωματειου Αθλεπολιςκαι πήρε Α΄ έπαινο

ΜΥΡΤΙΣ, 430 π.X. - ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Κοίτα το δόρυ της Προμάχου

Αστράφτεί όσο καίγονται τα μέρη μας

Κι είμαστε στα Μακρά Τείχη πρόσφυγες.

Στην Πνύκα βροντερές φωνές

Μα τώρα η σιωπή του ολέθρου.

Λαχτάρησα τις χρυσαφένιες μέρες 

Που χρόνος κάρπιζε σπαρτά και γέλια.

Οι χιτώνες μας φούσκωναν στον άνεμο

Γίνονταν λες πλοία ξεγνοιασιάς

- Μύρτι, που είσαι;

- Δεν θα με βρείτε!

Παιχνίδια παιδικά, παιχνίδια ειρήνης.

Όμως το τόπι κύλησε μες στη μάχη…

Ως κι οι θεοί σωπαίνουν 

Κάθε που τα παιδιά δεν παίζουν με δόρατα

Αλλά τα χάνουμε

Όσο αντικρύζουν οι ασπίδες τον ήλιο.

Δάκρυ στο μάγουλο της Τριτογένειας

Η πόλη της σπαράζει ξανά.

-Μύρτι, πού είσαι;

Τα πετρωμένα πρόσωπα δεν αποκρίνονται.

Στην αγκαλιά της Περσεφόνης

Μια ανάσα σιγής

Μια αιωνιότητα νιότης.

Αριάδνη Πορφυρίου (Χριστίνα- Παναγιώτα Μανωλέα)

Αριάδνη Πορφυρίου,Αλέξης

Το τέλος της αθωότητας
Όταν έσβησαν τα μάτια σου
Όταν άκουγα
«Καλά τα έπαθε»
«Και τι έγινε;»
Ψύχος και Μοναξιά
σε τούτη δω τη χώρα.
Πυροβολούν
Κλαδεύουν τα σύννεφα, Θεέ μου!
Πάντα έλεγα δεν υπάρχεις
Μα τώρα σιγουρεύτηκα.

Αριάδνη Πορφυρίου, ΚΑΡΦΙ, e-book24grammata.com

Αριάδνη Πορφυρίου -«Στατική κίνηση»

Αυτή η αρυτίδιαστη αίσθηση
Γαλήνης
Δεν χωρίζεται στα δυο
Ούτε από μια λωρίδα
Φωτιάς
Τόσο λεία και άχρονη
Που λες θα φθάσεις
Το Bυθό
Χωρίς να ταράξεις
Τη Θάλασσα.
Κοχύλια και θραύσματα
Σε ένα όλον.
Στατική κίνηση
Χωρίς κύματα
Βουητό και σιγή
(Σε θέλω)

Πρωτομαγιάτικος Μονεμβασιώτης (Γιάννης Ρίτσος)

Σεμνό παιδί, αμίλητο, χλωμό.
Φθισικό.
Ανέβηκε στο βουνό
Μ’ ένα μαντολίνο.
Κραυγάζει ακόμη
Πάνω απ’ το κουφάρι ενός καπνεργάτη
Ή από τον «Παρθενώνα».
Πώς έσυρες τέτοιον θρήνο,
Πρωτομαγιάτικε Μονεμβασιώτη;
Με τι λαρύγγι;
Ξεχείλιζαν οι λέξεις.
Ίσως σε έπνιγαν
Αλλά τις πάλευες
Και μας τις χάριζες.
Τιμή μας.
Νομίζω έζησες πολλές ζωές.
Αμφίπλευρα
Ηρωικά
Αλησμόνητα
(Κι άσε τους ξένους καθηγητάδες να γράφουν.
Τη ρώμη και τη Ρωμιοσύνη σου
Δεν τις εβίωσαν.
Τι κρίμα...)

Αριάδνη Πορφυρίου-Μπάρμπα- Κώστας

«Δεν ήμουν επαναστάτης, Αριάδνη…
Καλαμαράς ήμουν…»

«Μπαρμπα-Κώστα είχες ρομφαία
Στην Πλάκα τη Μοσχα τον Αη Στράτη
Πάνω στο χαρτί
Μέσα στο ποτήρι
Λιτό τραγούδι
Ανατριχίλα
Ραπίσματα
Ήξερες να σωπαίνεις
Να μαστιγώνεις
Να ερωτεύεσαι.
Σε χλεύασαν
Σε λάτρεψαν.
Ζωντάνια…ζωντάνια…
Μεθύσι.
Αν η ποίηση είναι μελέτη θανάτου
Η επανάσταση είναι έρωτας ζωής»

Αριάδνη Πορφυρίου, Επαναστατών Ιστορίες