Αριάδνη Πορφυρίου-Δύο ποιήματα

 ΞΩΤΙΚΟ 

Δεν γίνεται να καταβροχθίσουμε την άσφαλτο.

Μόνο το καύμα τυφλώνει.

Η ερημιά της σκέψης.

Σήκωσε αέρα απόψε.

Η πυρκαγιά ήδη λυσσομανάει.

Αλλά τι να σού κάνει ο άνεμος;

Εγκλωβίστηκε κι αυτός

σα να ’ταν ξωτικό αθόρυβο

με σφαλιστά τα χείλη.

Μια μαύρη αυλαία κρύβει τις φλόγες, όσο εσύ

εγκλωβισμένος στη δίνη των πρόσκαιρων

γεμίζεις απόσταση.

Πόσο ρηχά, αλήθεια…

Ακούω σκιές να περπατούν στις μύτες

γελώντας ειρωνικά

πριν καν στέρξεις να μ’ αγγίξεις

πριν βρεις το μονοπάτι.

Σφυριά στο κεφάλι μου.

Χωρίς χάρτη, μόνο με μοναξιά κι οργή,

τι θα γράψεις, ξωτικό;

Ποια ιστορία; 

 

Αριάδνη Πορφυρίου, Ελλάμψεις, Εκδόσεις Δρόμων 2020 

ΠΟΙΗΤΙΚΗ 

Τα φωνήεντα μετέωρα σαν σύννεφα

απ' το στενό αυλάκι της σκέψης

στις ανοιχτές πεδιάδες των ονείρων.

Στίχοι σαν καταρράκτες σιωπηλοί

γεμίζουν τους ξεροπόταμους της μοναξιάς.

Μνήμες από λύρες και αυλούς

και κύκλιους χορούς μπρος στη θυμέλη.

Τα στεφάνια μαραίνονται τόσο εύκολα

όσο σκιρτά η καρδιά των ποιητών

που ακόμη και στα μέγαρα

λαχταράν ένα καμαράκι δροσιά.

Στον κόσμο τους είναι πάντα νύχτα

που όμως τη φωτίζουν πυροφάνια.

Η πένα πάντα αδυσώπητη καιροφυλακτεί

όμως το άγγιγμα των λέξεων και των δαχτύλων

φέρνει μαζί του μια σταγόνα ουρανό

για αυτόν που πολεμάμε τυφλοί

μες στη χαρά της ήττας. 

 

Αριάδνη Πορυφίου, Ριζώματα, Εκδόσεις Δρόμων 2020.