Νίκος Φωκάς, Υδρότοπος

Kανοντας για περίπατο την ίδια πάντα διαδρομή κάθε μέρα,
βλέπω σ’ένα σημείο πάνω στ’οδόστρωμα βραδυκίνητα ανεξήγητα νερά
ρείθρα που ποτέ δε στεγνώνουν κι όπως τα δάκρυα ή ο ιδρώτας
που σφουγγίζουμε συνέχεια απο το πρόσωπό μας κι όλο ξανάρχονται
αέναα μοιάζει να αναβλύζουν και αυτά σαν απο κάποιο βάθος,
κάποιον υδρότοπο
κι όπως όταν σπάζει ενας υδραυλικός σωλήνας η μπάζει η στέγη μας βροχή
αργά η γρήγορα εμφανίζονται στους τοίχους ή το ταβάνι μας μεγαλόσχημες κηλίδες να μας χαλούν την ησυχία
έτσι και τα νερά που ακούτε κινούν τη δυσφορία των πεζών
στο μέρος αυτό
καθώς πηγαίνουν στις δουλειές τους και τις έγνοιες τους με τον νου τους να πλανιέται αλλού,

λέτε να ναι καμιά επιβίωση ποιός ξέρει τίνος παμπάλαιου ποταμού
που λατρευόταν ήδη απο την προιστορία εδώ, κάποιας γνωστής θεότητας
που υπόγεια τώρα διαπερνά την άσφαλτο σαν υγρασία
αδυνατώντας αλοίμονο να δημιουργήσει όπως παλιά χλωρασιά κι ειδύλλια
να εμπνεύεσει στις όχθες της έρωτες που να γίνουν στη συνέχεια μύθοι;
τί να σου πει μια αφύσικη ξενόφερτη πόλη κουβαλημένη ολόκληρη απ’αλλού
μ’ένα φως που θα ταν ωραίο χωρίς αυτά που πρέπει να φωτίζει
τί να σου μαρτυρήσουν τα τροχοφόρα που στο σημείο εκείνο
μας πιτσιλάνε με λασπουριά, μα κι οι πεζοί που διασχίζουν

ακροπατώντας την υγρή περιοχή με τον νού τους τώρα στα μπατζάκια τους!
Όσοι όμως έχουν ακόμη μαντική ψυχή μπορεί να ιδεαστούν
πως τούτη η λασπουριά δεν είναι παρα ο Ηριδανός μας, και στο δράμα του
να δούνε το δικό μας δράμα, στον ξεπεσμό του τον δικό μας ξεπεσμό.
κι ίσως θελήσουν να του δώσουν ένα σημάδι αναγνώρισης
που τόσο θα έχει ανάγκη,
σημάδι για το οποίο δεν αποκλείεται να εκπέμπει μαγικές φωνές.

Οσο για μένα, μ’αρέσει να χαιρετώ τα βρωμόνερα αυτού του δρόμου
η αν τύχει πάλι κι είναι Ιούλιος μήνας ως και τα χνάρια ακόμα κάποιας ικμάδας στην άσφαλτο,
τόσο ιερά σ’ό,τι μ’αγγίζει, ωστε να γονατίζω-δημόσιος πια περίγελως εγώ-
και ν’ακουμπώ το μέτωπό μου απάνω τους σε μια βαθιά
κάμψη ευλάβειας του σώματός μου,σάμπως σε προσευχή.

Σαν βόσκημα που οσφραίνεται άφθονο νερό και χτυπά με το πόδι τη γη
κι όταν του το στερούν μπορεί να γίνει κι επικίνδυνο
χτυπώ και γω με τη γροθιά τη μισητή μου όσο και στα ζωντόβολα ποσόστωση
λατρεύοντας μέχρι και την ελάχιστη υγρασία που αναδίνει
ένδειξη ίσως κάποιας νερομάνας, κάποιας φλέβας, κάποιου θαμμένου νάματος.

Πηγή: https://milwntasgiatoxioni.wordpress.com/2009/02/10/