Διονύσης Σαββόπουλος - Θαλασσογραφία

 

Νίκος Παπάζογλου - Αχαρνής (Παράβαση)

 Σε γιορτινό αγώνισμα παίζατε τις αμάδες

και δεν καταδεχόσασταν το κωμικό παιδί,

μα, τώρα, στον αγώνα νικούνε οι καρβουνάδες,

που έχουν στην μεριά τους

τον ίδιο τον ποιητή.

Ζεί τα ωραία πράγματα μ' αίμα και με θυσίες,

προς το συμφέρον όλων σας και το κοινό καλό.

Δε θα σας πει παινέματα, δεν ξέρει κολακείες

και για την ευτυχία σας πληρώνει τον καιρό.

Μούσα καρβουναρού,

θράκα μου πυρωμένη,

σπιθίτσα φουντωμένη

μ' αναπνοές τρελού.

Βαρδάρη που μιλά

σαν ψάρι φαγωμένο,

αχ, πολλαπλασιασμένο

και σαν καρβέλι να.

Έλα την Κυριακή

με το βαρύ σου τέμπο

κι οι δυο Σοφία Βέμπο

ακούγαμε εκεί.

-Ποιος μας γηροκομεί

τη σήμερον ημέρα,

ψηστιέρα, καρβουνιέρα,

μούσα δεκεμβριανή.

Πολέμησα καιρό

σε όλα τα πεδία

και με τυφλή μανία

ξέσκιζα τον εχθρό.

Τώρα με χειρουργεί

η αλλήθωρη νεολαία,

μια τσογλανοπαρέα,

που κάνει κριτική-

Οι γέροι χωριστά,

οι νέοι άλλο πράμα.

Όποιος τους θέλει αντάμα

πληρώνει ακριβά.

Πρόστιμο μια ζωή

στην κλεψύδρα και στα εφετεία.

Είναι μια κοροϊδία,

σειρά του δικαστή.

Διονύσης Σαββόπουλος - Τι έπαιξα στο Λαύριο

 Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά

στην αγορά στο Λαύριο

είμαι μεγάλος με τιράντες και γυαλιά

κι όλο φοβάμαι το αύριο.

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά

έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα

και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά

όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα

Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει

σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας

Μα ο χρόνος ο αληθινός

σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος

Μα ο χρόνος ο αληθινός

είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά

μα ούτε και στους μεγάλους 

πάει καιρός που έχω μάθει ξαφνικά

πως είμαι ασχημοπαπαγάλος.

Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά

έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι

και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά

όταν γυρνάς μέσα στην πόλη

Δ. Σαββόπουλος, H σούμα, 1963-2003, Ιανός

Διονύσης Σαββόπουλος - Ασπρομόντε

 

Στου Ασπρομόντε τις πλαγιές και στο χωριό Ροχούδι

μέσα από τα χαλάσματα ακούγεται τραγούδι

αν πλησιάσεις θα τους δεις, μαέστροι αποθαμένοι

πίνουν ομίχλη για κρασί, σου μοιάζουν μεθυσμένοι.

Κιθάρα παίζει ο De André με πεταχτά ακόρντα

κι ο Pirandello λάμπει δες στου σαρκασμού τα δόντια

ο Cesare απόμακρος βαρύ τσιγάρο στρίβει

όλα τα πάθη του έριξε σε πέτρινο λιοτρίβι.

Αέρας παίρνει τον αχό και γρήγορα τα νέα

φτάνουν στου Βούα το γιαλό και στην Αμεντολέα

θα `ρθουν οι συβαρίτισσες κι αυτές ξετρελαμένες

φτεροκοπάνε, φτάνουνε γυμνές και μυρωμένες.

Κι ένας βοσκός αμέριμνος που πρόβατα γκρεκίζει

"madonna mia" μουρμουρά το δρόμο συνεχίζει

δεν ξέρει από ρήγματα, δεν βλέπει εφιάλτες

κι ούτε γνωρίζει πως κρατά όλη την γη στις πλάτες

Διονύσης Σαββόπουλος - Οι δεκαπέντε (Αμνηστία '64)

                           Διονύσης Σαββόπουλος - Οι δεκαπέντε (Αμνηστία '64)

Κοράκου χρώμα τα μαλλιά  κι ασπρίσανε

απ’ τη μεριά  της εξορίας γυρίσανε

Το σπίτι αδειανό,  σβησμένη η φωτιά, ο κάμπος πληγή

ο τάφος μικρός, η μάνα δε ζει  κι ένα πουλάκι λαλεί

Είμαστε οι πρώτοι κι ακολουθάνε αναστημένοι χίλιοι νεκροί

νέοι καιροί ξημερώνουνε πάλι, να η φωτιά, να η ζωή

Πατέρας γιος πρώτη φορά φιλήθηκαν

γνώρισε ο κόσμος τ’ άσπρα μαλλιά, θυμήθηκαν

Σπαθίζει τις πίκρες ήλιος λαμπρός, στους δρόμους γιορτή

τραγούδια ανεμίζει πλήθος λαός κι ένα πουλάκι λαλεί

Το σπίτι αδειανό, σβησμένη η φωτιά, ο κάμπος πληγή

ο τάφος μικρός, η μάνα δε ζει κι ένα πουλάκι λαλεί

Είμαστε οι πρώτοι κι ακολουθάνε αναστημένοι χίλιοι νεκροί

νέοι καιροί ξημερώνουνε πάλι, να η φωτιά, να η ζωή

Διονύσης Σαββόπουλος - Μια θάλασσα μικρή

 

μια θάλασσα μικρή

είναι το καλοκαίρι μου

ο έρωτάς μου

ο πόνος μου

μια θάλασσα μικρή

στα δυο σου μάτια φέγγει

κάθε πρωί

μια θάλασσα μικρή

στο δάκρυ, στο τραγούδι

στο κάθε σου φιλί

μια θάλασσα μικρή

και στη γωνιά η στάμνα μου

για ένα καλοκαίρι

ήσουνα εσύ

σε τραγουδούσα εγώ

σαν τις χορδές του ανέμου

στα μαύρα σου μαλλιά

σ' ακολουθούσα εγώ

σαν το ψηλό χορτάρι

τον άνεμο

μια θάλασσα μικρή

σε καλωσόρισε

πικρά σ' αποχαιρέτησε

σε περιμένει

Τα λόγια από τα τραγούδια, 1976.

Διονύσης Σαββόπουλος - Ramon

 

Σαν τις αλογόμυγες

στης άνοιξης την πλάτη

τώρα χάσκουν αδειανά

τα πολυβολεία.

Τα κοιτώ κι αναριγώ

που μια μέρα είδα

τον αντάρτη τον Ραμόν

στ’ ουρανού την άκρη.

Άρμεγε μια αχτένιστη

μια ρούσα γίδα

κι όπως κοντοστάθηκα

λόγο μου απευθύνει.

”Είναι τόσο όμορφη

η μέρα που πονάει”

και με μια γερή κλωτσιά

όλο το γάλα χύνει.

Διονύσης Σαββόπουλος - Μια θάλασσα μικρή

μια θάλασσα μικρή

είναι το καλοκαίρι μου

ο έρωτάς μου

ο πόνος μου

μια θάλασσα μικρή

στα δυο σου μάτια φέγγει

κάθε πρωί

μια θάλασσα μικρή

στο δάκρυ, στο τραγούδι

στο κάθε σου φιλί

μια θάλασσα μικρή

και στη γωνιά η στάμνα μου

για ένα καλοκαίρι

ήσουνα εσύ

σε τραγουδούσα εγώ

σαν τις χορδές του ανέμου

στα μαύρα σου μαλλιά

σ' ακολουθούσα εγώ

σαν το ψηλό χορτάρι

τον άνεμο

μια θάλασσα μικρή

σε καλωσόρισε

πικρά σ' αποχαιρέτησε

σε περιμένει

Πηγή: Τα λόγια από τα τραγούδια, Ίκαρος, 1976.

Διονύσης Σαββόπουλος - Οι μάγοι

 Σε μια στιγμή ανάβουν τα φώτα

Κι η μουσική μας φέρνει τους μάγους στη σκηνή

Αρχίσαν πάλι τ’ αστεία οι παλιάτσοι

Κι ο σχοινοβάτης ιδρώνει, ιδρώνει στο σχοινί

Τόση ομορφιά δεν είδες πουθενά

Τους μάγους, τους παλιάτσους με τα κόκκινα σκουφιά

Σαν βγαίνουν στη σειρά ξεφαντώνουν τα παιδιά

Και μέσα απ’ το καπέλο βγαίνουνε χίλια πουλιά

Όταν μια μέρα κι εσύ θα δακρύσεις

Την ώρα που ο μάγος θριαμβεύει στη σκηνή

Καθώς σε κοροϊδεύει ο παλιάτσος

Και το ταμπούρλο οργιάζει και κλαίει το βιολί

Τότε τη δική μου θα νιώσεις την ψυχή

Που κάθε βράδυ γίνεται λατέρνα σε γιορτή

Του τσίρκου τους ανθρώπους ανταμώνει στη σκηνή

Μαζί τους υποκρίνεται για σένα θεατή

Διονύσης Σαββόπουλος - Είδα την Άννα κάποτε

Την παιδική μου φίλη

την είδα ξαφνικά

να στέκει

και να με κοιτά.

Αγάλματα κομμάτια

στα μάτια της τα δυο

λησμονημένες πόλεις

ναυάγια στο βυθό.

Ζεστό το μεσημέρι

το στόρι χαμηλό

κι η σκάλα

στο φωταγωγό.

Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα

κανείς θα πλανηθούμε μοναχοί

θάλασσες πόλεις έρημοι σταθμοί.

Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή

τι να καταλάβουμε οι φτωχοί.

Για πες μου μήπως ξέρεις

γι’ αυτήν που σου μιλώ

Άννα

τ’ όνομά της το μικρό.

Τη βλέπω κατεβαίνει

στέκεται στο σκαλί

και χάνεται για πάντα

στου κόσμου τη βουή.

Ντίνος Χριστιανόπουλος - Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας;

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας;

Ποτέ δε λένε την αλήθεια.

Ο κόσμος υποφέρει και πεινά,

και σεις τα ίδια παραμύθια.

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας;

Είναι πολύ ζαχαρωμένα.

Ταιριάζουν για σοκολατόπαιδα

μα δεν ταιριάζουνε για μένα.

Το αιώνιο παράπονο, 1993.

Διονύσης Σαββόπουλος & Δόμνα Σαμίου - Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας

Διονύσης Σαββόπουλος - Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας

Διονύσης Σαββόπουλος - Μυστικό τοπίο

 

Διονύσης Σαββόπουλος - Μαύρη θάλασσα

                                       Διονύσης Σαββόπουλος - Μαύρη θάλασσα

                      Μαύρη Θάλασσα - Διονύσης Σαββόπουλος, Δόμνα Σαμίου

Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος Τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα φέρνουνε μηνύματα για μιαν αγάπη που `χα και στις φλέβες μου βαθιά μαύρη θάλασσα σαν αίμα λέει λόγια πικραμένα Κανένα πλάσμα του Θεού δε ζει σε τέτοιο βάθος όπου σ' αγάπησα πολύ κι απόμεινα μονάχος Μαύρη Θάλασσα κλειστή και ψυχή μου χαρισμένη σ' όποιον πιο πολύ σε θέλει Να πούμε λόγια άγρια, παράξενα κι ατόφια σάβανα και χώματα στη μούρη της τη τζούφια η φωνή της η σκληρή λιώνει σαν μεγάλο σώμα μέσα στο δικό μου στόμα Φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης μα φταίει κι ο ίδιος του ο λαός γιατί είναι μαραζιάρης Μαύρη θάλασσα κλειστή, μακρινές μου πεδιάδες πίσω από τις συμπληγάδες Στα μάγια και στα όνειρα, καμπάνα και καντήλα Πόλη, Βάρνα, Οδησσός, Κωστάντζα και Μπραΐλα και σε χρόνο μυστικό σαν ηφαίστειο του Αίμου λεγεώνες του πολέμου

Διονύσης Σαββόπουλος - Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ

 Η πλατεία ήταν γεμάτη, με το νόημα που ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές.
Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές
Κι εσύ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου,
κι ήσουν φως μου, κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή
Σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή.

Η πλατεία ήτανε άδεια και τρελός απ’ τα σημάδια, σαν σκυλί
με συνθήματα σκισμένα, σ’ έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί
Στ’ αμφιθέατρο σε ψάχνω, στους διαδρόμους και τους δρόμους,
και ζητώ πληροφορίες και υλικό
Να φωτίσω τις αιτίες που μ’ αφήνουνε μισό.

Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ’ το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί
στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή
στα παιδιά και τους εργάτες, στους πολίτες, στους οπλίτες,
στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά
Η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά.

Bob Dylan - The Wicked Messenger -Διονύσης Σαββόπουλος - Άγγελος εξάγγελος

Bob Dylan - The Wicked Messenger

There was a wicked messenger

From Eli he did come

With a mind that multiplied

The smallest matter

When questioned who had sent for him

He answered with his thumb

For his tongue it could not speak, but only flatter.

He stayed behind the assembly hall

It was there he made his bed

Oftentimes he could be seen returning

Until one day he just appeared

With a note in his hand which read

"The soles of my feet, I swear they're burning"

Oh, the leaves began to fallin'

And the seas began to part

And the people that confronted him were many

And he was told but these few words

Which opened up his heart

"If ye cannot bring good news, then don't bring any".

Άγγελος-εξάγγελος μας ήρθε από μακριά

γερμένος πάνω σ' ένα δεκανίκι,

δεν ήξερε καθόλου, μα καθόλου να μιλά

και είχε γλώσσα, μόνο για να γλείφει.

Τα νέα που μας έφερε, ήταν όλα μια ψευτιά,

μα ακούγονταν ευχάριστα στ' αφτί μας,

γιατί έμοιαζε μ' αλήθεια η κάθε του ψευτιά

κι ακούγοντάς τον, ησύχαζε η ψυχή μας.

Έστησε το κρεβάτι του πίσω απ' την αγορά

κι έλεγε καλαμπούρια στην ταβέρνα.

Μπαινόβγαινε κεφάτος στα κουρεία και στα λουτρά

και χάζευε τα ψάρια μες στη στέρνα.

Και πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά

κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα.

Ώσπου κατά το βραδάκι, βρε τι του 'ρθε ξαφνικά

κι άρχισε να φωνάζει με μανία.

Τα πόδια μου καήκανε σ' αυτή την ερημιά,

η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα.

Τα νέα που σας έφερα, σας χάιδεψαν τ' αφτιά,

μα απέχουνε πολύ απ' την αλήθεια.

Αμέσως καταλάβαμε, τι πήγαινε να πει

και του 'παμε, να φύγει μουδιασμένα.

Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει,

καλύτερα να μη μας πει κανένα.

 Διονύσης Σαββόπουλος - Άγγελος εξάγγελος 

Διονύσης Σαββόπουλος-Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη

Άλμπουμ: Δέκα χρόνια κομμάτια
Συνθέτης: Σαββόπουλος Διονύσης
Στιχουργός: Σαββόπουλος Διονύσης

Τη νύχτα αυτή η αστυνομία

μάζεψε τους αλήτες απ’ το πάρκο

πλάκωσε το εκατό

κι ακουγόταν μέχρι εδώ η σειρήνα

φύγε φύγε όσο έμεινε καιρός

γιατί η νύχτα στο κρατητήριο είναι κρύα

πως βαστιέται τέτοιος εξευτελισμός

και το στόμα σου φαρμάκι απ’ τα τσιγάρα

το πρωί στο λεωφορείο στριμωχτός

μια διαδήλωση κοιτάς πίσω απ’ τα τζάμια.

Από όλα τα τραγούδια

αγαπούσα πιο πολύ τα λαϊκά

η ζωή μου έχει αλλάξει

κι έτσι τώρα δε με ζαχαρώνουν πια

Το κλειδί βάζω στην πόρτα για να μπω

το δωμάτιο είναι κρύο και στενό

όταν πέφτει το βραδάκι τι να πω

σε θυμάμαι με το πράσινο παλτό.

Όταν πέφτει το σκοτάδι

στα υπόγεια τα ρεύματα βουίζουν

την αλήθεια ποιος θα μάθει

ένορκοι πληρωμένοι θα με κρίνουν

Η ζωή μου έχει γεμίσει μυστικά,

στους διαδρόμους ψευδομάρτυρες καπνίζουν

και οι φίλοι με κερνούν ναρκωτικά

και το κόμμα με τραβάει απ’ το μανίκι.

Κι έτσι εδώ σε ξαναβρίσκω

Αλέξη πες μου,

Αλέξη πες μου αν με θυμάσαι

το καλοκαίρι έχει τελειώσει

από καιρό έχει τελειώσει

τι ζητάς

στην παραλία τα καφενεία είναι κλειστά

κι η θάλασσα βρώμικη και σάπια

μετανάστες ξαναγύρισαν εδώ

τρομαγμένοι φεύγουν απ’ τη Γερμανία

την καρδιά μου στους σταθμούς την τυραννώ.

Μην κοιτάς τους στρατιώτες

στα δημόσια ουρητήρια σοβαροί

μου θυμίζουν επεμβάσεις

μου θυμίζουν δυσκολίες ΙΧ

την θυμάμαι ένα κάμπο να διαβαίνει

στο ασανσέρ όλο φοβότανε να μπει

η συννεφούλα μου κερδίζει το παιχνίδι

τώρα στα χέρια της κρατάει το ψαλίδι

κι έτσι είναι περισσότερο ορφανή

Κι έτσι εδώ σε ξαναβρίσκω

Αλέξη πες μου με τι λόγια να στο πω

τα ορφανά μου που κρυώνουνε

μου κάνουνε βαρύ εκβιασμό

που ακούστηκε ο Άλκης να πεθαίνει,

όλη νύχτα ψήνονταν στον πυρετό

στο διάδρομο είχα δει ένα νεκρό

οι γιατροί δε μας δίνουν σημασία

βιαστικά μας κουβαλούν στα χειρουργεία

Η μποτίλια έχει αδειάσει

του μπάρμπα Αλέξανδρου η μποτίλια έχει αδειάσει

κι απ’ το πάρκο μέχρι εδώ

η σειρήνα του εκατό

ακούς ουρλιάζει

το δωμάτιο είναι κρύο και στενό

κι ο Τσιτσάνης μ’ ένα γιάλα με προγκάρει

αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά

δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να την ψάξεις

αλλά εσύ που μ’ αγαπούσες

μια φορά όπως πριν έτσι και τώρα θα με νιώσεις.

Διονύσης Σαβββόπουλος-Τα κορίτσια που πηγαίνουν δύο-δύο

 Δυο, δυο, πέρασαν να τα τα κορίτσια

Όλο ντρέπονται, ντρέπονται τα κορίτσια

Τα κορίτσια, τα κορίτσια, δύο δύο βιαστικά

στρίβουν από τη γωνία για να μπουν στο σινεμά

Στέκουν πίσω από το τζάμι και ζητάνε παγωτό

τα κορίτσια που `χουν γίνει δεκατέσσερα χρονώ

Σε λευκώματα όμορφα γράφουν τα κορίτσια

Πριν πλαγιάσουν κλείνουν, κλειδώνουν τα κορίτσια

Στον καθρέπτη κάθε βράδυ στα κρυφά

βλέπουνε να μεγαλώνουν μ’ ένα φόβο στη καρδιά

Τη μαμά τους τη ρωτάνε κάθε μήνα μια φορά

τα κορίτσια που περνάνε δύο δύο βιαστικά

Πόσα όμορφα βλέπεις τα κορίτσια

Πόσο άτυχα βλέπεις τα κορίτσια

Την ασχήμια των γονιών τους θα πληρώσουνε ακριβά

Κάποια μέρα σαν χαμένα θα σταθούν στην εκκλησιά

Η μαμά τους θα δακρύζει συγγενείς, πεθερικά

Τα κορίτσια τα καημένα κι ούτε λέξη πια γι’ αυτά

Διονύσης Σαββόπουλος - Οι παλιοί μας φίλοι

Μη, μην το πεις

οι παλιοί μας φίλοι

μην το πεις

για πάντα φύγαν.

Μη, το μαθα πια

τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια

για πάντα φύγαν.

Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν.

Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει

τη δική σου μελαγχολία

κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις

με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις.

Πέρασαν για πάντα

οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες

οι κραυγές.

Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.

Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ

όμορφη να σας μιλήσω

βλέπω πυρκαγιές

πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς

κι είμαι μαζί σας.

Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται

όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται

εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω

τις μέρες τις παλιές.

Διονύσης Σαββόπουλος - Τσάμικο

Διονύσης Σαββόπουλος - Ωδή στο Γεώργιο Καραϊσκάκη