Διονύσης Σαβββόπουλος-Τα κορίτσια που πηγαίνουν δύο-δύο

 Δυο, δυο, πέρασαν να τα τα κορίτσια

Όλο ντρέπονται, ντρέπονται τα κορίτσια

Τα κορίτσια, τα κορίτσια, δύο δύο βιαστικά

στρίβουν από τη γωνία για να μπουν στο σινεμά

Στέκουν πίσω από το τζάμι και ζητάνε παγωτό

τα κορίτσια που `χουν γίνει δεκατέσσερα χρονώ

Σε λευκώματα όμορφα γράφουν τα κορίτσια

Πριν πλαγιάσουν κλείνουν, κλειδώνουν τα κορίτσια

Στον καθρέπτη κάθε βράδυ στα κρυφά

βλέπουνε να μεγαλώνουν μ’ ένα φόβο στη καρδιά

Τη μαμά τους τη ρωτάνε κάθε μήνα μια φορά

τα κορίτσια που περνάνε δύο δύο βιαστικά

Πόσα όμορφα βλέπεις τα κορίτσια

Πόσο άτυχα βλέπεις τα κορίτσια

Την ασχήμια των γονιών τους θα πληρώσουνε ακριβά

Κάποια μέρα σαν χαμένα θα σταθούν στην εκκλησιά

Η μαμά τους θα δακρύζει συγγενείς, πεθερικά

Τα κορίτσια τα καημένα κι ούτε λέξη πια γι’ αυτά