Ναπολέων Λαπαθιώτης-Ελεγεία

Δε μοιάζουνε μόνα τ’ αργά βήματά μου,
– κι ωστόσο δε νιώθω κανένα κοντά μου,
την ίδια τη μοίρα να ζει:
κάτι έχει μεγάλο κοπεί μεταξύ μας,
και μένουμε μόνοι, μες στην ύπαρξή μας,
ενώ περπατούμε μαζί…

Τα χρόνια μας πάνε, κι εκείνα, χαμένα:
στο δρόμο πού πήρα, δε βρήκα κανένα,
που να ’χει χαρεί μερικά-
κι ωστόσο, το λίγο που γνώρισα γύρω,
με κάνει και λιώνω, με λάγγεμα στείρο,
για πράματα χιμαιρικά…

Τί τ’ όφελος, όμως; Το βράδυ σιμώνει,
κι εμείς όλο πάμε, πιο ξένοι, πιο μόνοι,
καθένας μ’ αυτό που ποθεί
κι ωστόσο η καρδιά μου πώς δίνεται, Θέ μου!
Θαρρώ δεν την είδα να θέλει, ποτέ μου,
με τόσον καημό να δοθεί…

Μάς φέρνει το κύμα, και πάμε, θλιμμένοι,
στ’ απέραντο βράδυ πού μάς περιμένει,
χωρίς ένα φως πουθενά!
Προφταίνουμε, μόλις, δυο λόγια να πούμε,
να πούμε δυο λόγια, σ’ αυτούς που αγαπούμε,
— κι αμέσως βυθάμε ξανά…