Η άνοδος
Οι λέξεις όταν πέφτουν στο σώμα της νυκτός
Μοιάζουν με καράβια που τις θάλασσες οργώνουν
Με άνδρες που σπέρνουν και γυναίκες που μιλούν
Μέσα στους ποππυσμούς των φιλημάτων
Σαύρες περνούν μέσα στα ρίγη των ακτών
Πελάγους που απλώνεται μέχρι την άμμο
Με πλαταγίσματα με παφλασμούς
Ολίγον πριν ο ήλιος ανατείλη
Ενώ ακούονται φωνές των ραψωδών της ύλης
Και αλαλαγμοί αλέκτορος ορθίου
Επί μιας στήλης άλατος χωρών μεσημβρινών
Όταν ογκούνται οι πόθοι στους αιγιαλούς
Μυριάδων που πορεύονται μεσ' στις ριπές του ανέμου
Μπροστά στα μάτια των ολβίων κορασίδων
Που κύπτουν με τα στήθη των εγγίζοντα το ύδωρ
Το καθαρό νερό των ρυακιών
Ώσπου να βρουν και να αισθανθούν στα σώματα και στας
ψυχάς των
Άνευ ορίων άνευ όρων
Την κεκτημένη άνοδον της ηδονής.
Επαλήθευσις
Γραμματικέ με το χαρτί και με το καλαμάρι
Πότε θα στείλης την ευχή της κόρης
Μ’ ένα παλμό του στήθους της μ’ ένα λουλούδι
Που το κρατούσε ανάσα στα χείλη
Πριν να το βάλη μέσ’ στο γράμμα της για να το στείλη
Στον άνδρα που την σκέπτεται στα ξένα.
Καιροί καλοί σαν μήλα του Σεπτέμβρη
Στους εραστάς πηγαίνουνε τα φρούτα
Των κήπων και των ασπασμών
Της ανδρικής και γυναικείας συσχετίσεως
Πάσης μορφής του έρωτος.
Τα χλιμιντρίσματα μεταβιβάζουν τις δονήσεις
Λεπτών χαδιών μέσα σε χρώματα ποικίλα
Πιο δυνατά κι από τ’ αρώματα
Πιο εκφραστικά κι από τα μύρα
Της μοίρας με τ’ απίστευτα στολίδια
Που λάμπουν καθώς λάμπουνε και τ’ άστρα
Ενώ γλυκύ πλατάγισμα κυμάτων
Σπρώχνει την βάρκα της διαβάσεως μιας λίμνης
πλήθος πλωτές καλύβες την καλύπτουν
Και μοιάζουν με πολίχνες των φιλιών
Που δίνουν στους περάτες οι μανάδες
Με τα κορίτσια τους κρυμμένα
Στο βελουδένιο φως της τρυφερής σαρκός των.
Ανδρέας Εμπειρίκος, Aι γενεαί πάσαι ή Η σήμερον ως αύριον και ως χθες (συγκροτείται μεταξύ 1965-1971), «Άγρα» 1984.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου