Ντίνος Χριστιανόπουλος-Το αιώνιο παράπονο

Ό,τι κι αν κάνει το δοντάκι του γραμμόφωνου,

άλλο τραγούδι δεν μπορεί να τραγουδήσει∙

κι ό,τι να πούμε και μεις, όσο και να σπαράξουμε,

την ίδια επωδό θα προσθέτουμε πάντα

στο αιώνιο παράπονο.

Όμως πώς να το κρύψω, πώς να μην το πω,

που σε περίμενα κι απόψε δυόμισι ώρες,

που σε περίμενα κι απόψε μες στο κρύο,

και τα κεντράκια της πλατείας να ξεφαντώνουν,

τα κυριακάτικα ζευγάρια να χορεύουν,

διαρκώς ν’ αδειάζουν τ’ αυτοκίνητα παρέες,

και μόνο εγώ να στέκω ολομόναχος,

εγώ – κι ένα ποντίκι ψόφιο μες στο δρόμο.

Πώς να το κρύψω, πώς να μην το πω,

με πόση πίκρα γράφτηκαν αυτοί οι στίχοι,

με πόσο παίδεμα, με τι καημό,

αυτοί οι στίχοι που επιπόλαια τους βρίσκετε

συνηθισμένη επωδό στο αιώνιο παράπονο.

(1958)

Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960) του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Πηγή:https://thepoetsiloved.wordpress.com/2017/10/08/dinos-christianopoulos-to-aiwnio-parapono-%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B9/