Μαριγώ Αλεξοπούλου, «Ο κλέφτης»

Ο Βλαντιμίρ με έκανε (για κάποιο λόγο) 

ευτυχισμένη.

Μαζί είχαμε πάει στο Τσίρκο 

και είχαμε δει

την ανατολή.

Τις νύχτες ακουμπούσα το μάγουλό μου

 στη μασχάλη του

κι ονειρευόμουν χιόνι.

Μου διάβαζε παραμύθια

και μ' έκανε να απολαμβάνω

το ελάχιστο.

Μια μέρα γύρισα και δεν τον βρήκα.

 (Ή, μάλλον, μου 'λειπαν κομμάτια

απ' το δέρμα μου.)

Ο Βλαντιμίρ έγδαρε τα συναισθήματά μου 

(έκλεψε τη ζωή μου)

κι έτρεξε να προλάβει

το τελευταίο τρένο 

για τη Ρωσία.

(Από τη συλλογή «Πιο γρήγορα απ' το φως», εκδ. Κέδρος, 2000)

Μαριγώ Αλεξοπούλου - Η δουλειά του ποιητή

Να σπάει πέτρες

το καταμεσήμερο.

Τι μοναξιά

εντέλει,

αλλά πόσο δροσερά

στον ίσκιο

της καυτής ημέρας

αυτή η ησυχία.

Μια μέρα που δεν ξημερώνει,

παραμένει πάντα το αίνιγμα

για τις ώρες που χάθηκαν.

Αυτή είναι η ζωή του ποιητή,

κι ας τον βασανίζουν

οι λέξεις οι δυσεύρετες.

Κάπου υπάρχει η απανεμιά.

κι η αιώνια επιστροφή

στον κήπο των ονείρων.

Πηγή: Νυχθημερόν, Πόλις 2020.

Απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη.

Μαριγώ Αλεξοπούλου, «Λυπηρό» Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/poets-magdalena/ ]

Η Αγία Μαγδαληνή 

έχει μάτια πρησμένα απ’ το κλάμα.

 Έξυσε την αγιογραφία 

και βγήκε και περπάτησε στο δρόμο.

 Το μαρτύριο είναι αποκλειστικά δικό της. 

Νιώθει τα δάχτυλά της, 

κινεί το σώμα της,

 αναπνέει, 

αλλά αυτός της λείπει 

και είναι λυπηρό

 να της λείπει 

αυτός που είναι ακόμα μέσα της.

 (Από τη συλλογή «Πιο γρήγορα απ’ το φως», εκδ. Κέδρος, 2000)

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/poets-magdalena/ ]