Να σπάει πέτρες
το καταμεσήμερο.
Τι μοναξιά
εντέλει,
αλλά πόσο δροσερά
στον ίσκιο
της καυτής ημέρας
αυτή η ησυχία.
Μια μέρα που δεν ξημερώνει,
παραμένει πάντα το αίνιγμα
για τις ώρες που χάθηκαν.
Αυτή είναι η ζωή του ποιητή,
κι ας τον βασανίζουν
οι λέξεις οι δυσεύρετες.
Κάπου υπάρχει η απανεμιά.
κι η αιώνια επιστροφή
στον κήπο των ονείρων.
Πηγή: Νυχθημερόν, Πόλις 2020.
Απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου