Θεώνη Κοτίνη - «Ηθογραφία. 1972»

Ιούλης θα ’τανε. Κυριακή και ζέστη στην αυλή εκεί που
 τρώγαμε. Μέσα αναμμένη τηλεόραση κι ελληνική ταινία
 σε λιγάκι. Είχαμε κάτι σαν γιορτή, αλλιώς δε θα θυμόμου-
 να και τώρα ακόμα το ψητό κοτόπουλο. Έλαμπε ο ήλιος
 στη φρυγανισμένη πέτσα. Είχαμε και μπίρα. Και πατάτες 
τηγανητές, μια παιδική ευωχία! Δεν ξέρω αν το θυμάμαι 
ή το σκηνοθετώ. Πάντως έπαιζε κάτι σαν ρυθμός μελλού- 
μενης δροσιάς και λίβα θελκτικού σε απόσταση ιλίγγου. 
Τρώγαμε μακάριοι και οι τέσσερις. Γι’ αυτό είμαι απολύ- 
τως βέβαιη και τώρα.

Αυτός, σαν από μηχανής, παρουσιάστηκε μπροστά μας.
Μια σκονισμένη γλυκομίλητη σκιά πουλούσε τα σεντό-
νια. Λουλουδάτα. Της Πειραϊκής-Πατραϊκής, πάλαι ποτέ,
νομίζω. Τα ’παιρνε η μάνα με τις δόσεις. Για τις προίκες.
Κάτι μας είπε, κάτι του ’παμε. Δεν πήραμε, αμήχανοι στο
τέλος αρνηθήκαμε και έφυγε μες στο λιοπύρι κάθυγρος.
Ε, και; Γιατί ακόμα προσπαθώ να θυμηθώ εκείνη την ντρο-
πή κατακαλόκαιρο, όταν η μάνα μου τον μάλωσε: Βρε Αχιλ-
λέα, δεν του δώσαμε ένα μεζέ του ανθρώπου. Γιατί ακόμα
προσπαθώ να κρατηθώ απ’ του πατέρα μου το αλάφιασμα
που κίνησε να βρει τον πωλητή καταμεσήμερο: Συμπάθα με,
έλα να πιεις ένα νερό. Ψήνει την πέτρα σήμερα.

 Από τη συλλογή Ωσεί κήπος, εκδ. Γαβριηλίδης, 2014.

Αναδημοσίευση από: https://www.andro.gr/empneusi/oi-poiites-gia-ta-kalokairia-ton-paidikon-tous-xronon/4/