Όποτε μας φαινότανε
πως βρήκαμε την απάντηση σ’ ένα ερώτημα,
κάποιος από μας πήγαινε στον τοίχο όπου κρεμόταν
και τού ’λυνε το κορδόνι ελευθερώνοντάς τον·
και όσο αυτός ξετυλιγόταν, εμείς βλέπαμε
να σχηματίζεται όλο και πιο καθαρά
ο άνθρωπος εκείνος που καθόταν σ’ έναν πάγκο
κι έλεγε ένα σωρό αμφιβολίες που μέσα του έτρεφε.
Εγώ, μας έλεγε,
είμαι αμφισβητίας, και αμφιβάλλω
αν έγινε καλά η δουλειά που τόσες και τόσες μέρες σάς έφαγε·
αν θα είχαν ακόμη για κάποιους αξία στην περίπτωση που
όλα όσα είπατε τα είχατε πει χειρότερα·
αν τα είπατε όντως καλά, πλην όμως και οι ίδιοι εσείς
δεν έχετε τελείως πεισθεί για την αλήθεια των λόγων σας·
αν δεν έχουν και άλλες σημασίες τα σωστά σας τα λόγια –
οπότε εσείς πλέον θα φέρετε την ευθύνη αν οποιαδήποτε πλάνη
πιθανόν αναφυεί. Μολονότι μπορεί επίσης
τα λόγια σας να είναι μονοσήμαντα, κι έτσι
να μην επιτρέπουν στην αντίφαση να εμφιλοχωρεί στα πράγματα,
εγώ ερωτώ: πόσο μονοσήμαντα είναι; Πολύ;
Αν ναι, τότε είναι άχρηστο ό,τι λέτε – δεν έχει μέσα του ζωή.
Είσαστε ή δεν είσαστε μες στον ρου των γεγονότων;
Ανταποκρίνεσθε πραγματικά σε ό,τι γύρω σας γίνεται;
Γίνεσθε, άραγε, και εσείς; Και ποιοί είσαστε εσείς;
Σε ποιούς μιλάτε; Ποιόν ωφελούν τα όσα λέτε; Κι ακόμα,
μιας και τό ’φερε η κουβέντα:
Μιλήσατε νηφάλια; Διαβάζονται τα λόγια σας πρωί;
Συνδέονται με προηγούμενα δεδομένα; Τις προτάσεις,
που ειπώθηκαν πριν απ’ τα δικά σας λόγια, τις χρησιμοποιήσατε;
Τις αντικρούσατε τουλάχιστον, για να τις αρνηθείτε; Είναι
τα πάντα εκεί επαληθεύσιμα;
Αποδεικνύονται από την εμπειρία; Από ποια εμπειρία αλήθεια;
Αλλά κυρίως και προ παντός άλλου: πώς ενεργεί κανείς
αν πιστέψει σε όσα του λέτε; Και
το κυριότερο όλων: πώς δρα;
Πάντα σκεπτικοί και πάντα με μεγάλη περιέργεια κοιτάγαμε
τον μελαγχολικό αμφισβητία πάνω στον βιβλιοκύλινδρο·
κατόπιν κοιταζόμασταν μεταξύ μας·
κι αμέσως μετά πιάναμε τα πράγματα και πάλι απ’ την αρχή.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου