Είχα διασχίσει μόλις δυο τετράγωνα. Τα χαρακτηριστικά της πόλης τον τελευταίο καιρό είναι δύο: το σκοτάδι και η περιπλάνηση. Οι δημοτικές αρχές καθυστερούν να ανάψουν τα φώτα των δρόμων προσπαθώντας, θαρρείς, να εξοικονομήσουν ακόμα και το πιο μικρό ποσό χρημάτων. Ή ίσως να φταίει η αλλαγή της χειμερινής ώρας, που κάνει το σούρουπο να έρχεται νωρίτερα αυτές τις μέρες. Τα κλειστά ξενοδοχεία έχουν κατεβάσει συμπαγή ρολά, για να κρατήσουν ασφαλή τα δωμάτιά τους. Πίσω από τις σιδεριές, τα πάντα έχουν μείνει ανέγγιχτα, λες και εγκαταλείφθηκαν εσπευσμένα κατά τη διάρκεια μιας επερχόμενης καταστροφής: τα πιρούνια είναι ακόμη ακουμπισμένα στα τραπέζια, τα κλειδιά αφημένα στις ρεσεψιόν.
Συναντάς παντού ανθρώπους να κινούνται άσκοπα χωρίς προφανή προορισμό ή επιδίωξη. Κάνουν συχνά μερικά βήματα προς μια κατεύθυνση και ξάφνου σταματούν, επιστρέφουν εκεί από όπου ξεκίνησαν και μετά ξεκινούν πάλι σε μια αδιανόητη ταλάντωση που μοιάζει με αυτιστικό νανούρισμα.
Προσπαθώ να αποκρύπτω τα συναισθήματά μου από τα μάτια των συνανθρώπων μου. Προσπαθώ να γίνω αόρατος.
Δεν είχα προλάβει να κάνω τριάντα βήματα, όταν σκόνταψα σε μια διπλωμένη ανθρώπινη ύπαρξη που έμοιαζε με γιγάντιο σαλιγκάρι εμπρός μου. Στο χέρι κρατούσε ένα κομμάτι από χαρτόκουτο. Έτσι όπως ήταν κυρτωμένος με το πρόσωπο να εφάπτεται σχεδόν στο πεζοδρόμιο, ήταν αδύνατο να διαβάσω τι έγραφε. Πρέπει να ήταν η επωδός που μουρμούριζε σκυφτός:«Πεινάω. Πεινάω».
Σαν να εξομολογούνταν στις τσιμεντόπλακες.
Τι συμβαίνει πια και όλοι μιλούν με ορφανές λέξεις; Σκέφτομαι όσους γυρνούν άσκοπα τα βράδια στην πόλη και είτε ψελλίζουν είτε κρατούν γραμμένη σε κάποιο χαρτί ο καθένας τη δική του μοναδική λέξη. Λες και η ύπαρξή τους έχει απομειωθεί σε μια μονολεκτική περιγραφή.
Η εικόνα του σκυμμένου άντρα έδινε την εντύπωση ενός έμψυχου απορρίμματος. Παραδίπλα είχε ξαπλώσει ένα αδέσποτο σκυλί, αλλά κι αυτό είχε γυρισμένα τα νώτα και χάζευε αδιάφορα τα περαστικά οχήματα καθώς τα μπροστινά του πόδια κρέμονταν με χάρη στην άκρη του πεζοδρομίου.
Χρήστος Χρυσόπουλος, Φακός στο στόμα (2012)
