Κώστας Μόντης - Ποιήματα

 [άτιτλο]

Εκείνο το κύμα που εξόκειλε
για να φιλήση τα πόδια της,
εκείνο το κύμα που εγκατέλειψε τη θάλασσα
για να φιλήση τα πόδια της,

εκείνοι οι αφροί που δεν επανήλθαν, 

εκείνοι οι αφροί που παρέμειναν στα πόδια της!

[άτιτλο]

Δεν υπάρχουν πεζοδρόμια στη ζωή,

δεν υπάρχουν φώτα τροχαίας

και «διαβάσεις πεζών»

Προσέχετε.

[άτιτλο]

Όχι τους καθρέφτες,

τις φωτογραφίες να κυττάζετε

που δεν εξελίσσονται

που δεν ενδιαφέρονται τι θα επακολουθήση.

Στιγμές

Ακούμε συχνά

για το κατά κεφαλήν εισόδημα κάθε χώρας

μα δεν ακούσαμε ποτέ για καμμιά χώρα

ποια είναι η κατά κεφαλήν ευτυχία της. 

Χωρίς ανάπαυση

Δεν ξέρω πως έγινε

και περιπλεχτήκαμε τόσο πολύ

με τόσες σκέψεις κ’ έγνοιες και προβλήματα

που να μη μπορούμε πια

να πάρουμε ένα σπόγγο

και να τα σβήσουμε λίγη ώρα

απ’ τον πίνακα του κουρασμένου μας μυαλού.

Δεν ξέρω πως αυτό το μυαλό

δεν έχει πια πόδια ν’ απλώσει στην ανάπαυση,

δεν έχει στενά παπούτσια να πετάξη

μ’ ανακούφιση το βράδυ μακρυά,

δεν έχει βλέφαρα να κλείσουν τα μάτια του,

δεν έχει στόμα για χασμουρητό.

Εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο

το κρατάν άγρυπνο και τ’ ανακρίνουν οι αστυνομικοί

με το ηλεχτρικό φανάρι καρφωμένο στο πρόσωπό του.

Όλα μπορούν να υπάρξουν,

η θάλασσα μπορεί να υπάρξη

κι όμως εμείς δεν μπορούμε

να καθήσουμε στο βράχο

και να την κυτάξουμε σαν πριν

πλατειά, χωρίς αιχμή, χωρίς σκέψη.

Όλα μπορούν να υπάρξουν

κι όμως εμείς δε μπορούμε πια να συγκεντρωθούμε

σε μια κάποια μικρούλα, νοσταλγημένη ανάπαυση.

Μικρή ανθολόγηση από την ποίησή του, Λευκωσία 2003.

ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
«Μ’ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ» (ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ)

Όμως εμείς που δεν είμαστε «μ’ ειδικές ανάγκες»
δεν μπορέσαμε ποτέ να χαμογελάσουμε χαμόγελο
σαν το χαμόγελό τους.

Πηγή: Μικρή ανθολόγηση από την ποίησή του,
Τυπογραφείο: Στέλιου Λειβαδιώτη- Λευκωσία 2003

Σοφία Κολοτούρου - Παράκληση για μικρή κουφή

Κι όταν η μάνα του, του λέει: «Γιατί

δεν πας να παίξεις όπως τ’ άλλα τα παιδιά;»

« Βαριέμαι…» απαντάει αυτός σιγά

και τον περνούνε για ιδιότροπο πολύ.

Νίκος Χάγερ-Μπουφίδης

Παράκληση στο θεό για έναν μικρό καμπούρη

Στο διάλειμμά της πάντα μόνη. Ένα βιβλίο

στα χέρια της, μικρή να το ‘χει συντροφιά.

Κι ο δάσκαλος όλο να λέει μες το σχολείο:

«γιατί δεν παίζεις όπως τ’ άλλα τα παιδιά;»

Στην τάξη πάνω, τα κορίτσια συμμορία

έχουνε φτιάξει κι είναι όλα τους σκληρά.

Συλλέγουνε φακέλους γι’ αλληλογραφία

και αυτοκόλλητα ωραία, γυαλιστερά.

Καμία όμως δεν της δίνουν σημασία.

Πρώτο θρανίο – έν’ αγόρι ο διπλανός.

Η Κάτια, η Θάλεια, η Νικολέττα κι η Μαρία

δεν της μιλάνε, ούτ’ η Μίνα, η αρχηγός.

Παίζει ποδόσφαιρο και μπάσκετ με τ’ αγόρια.

Πιο εύκολο είναι – γιατί δεν μιλάν πολύ.

Έχουν κανόνες ορισμένους, έχουν όρια

και είν’ ακόμη – για τα μέτρα τους – ψηλή.

Κάποια φορά η Νικολέττα κι η Μαρία

την πλησιάζουν μ’ ενδιαφέρον, ξαφνικά.

Δήθεν ρωτούν κάτι για γλώσσα, ορθογραφία,

κοιτώντας έντονα, να δουν τι έχει στ’ αυτιά.

Ύστερα εκείνη, όλο τ’ απόγευμά της κλαίει.

Μα ο κόσμος έξω αδιάφορος, μακριά.

«’Εγραψα ένα ποίημα, διάβασε», μου λέει

κι έχ’ η φωνή της μια παράξενη χροιά.

Τη βλέπω τώρα στην παλιά φωτογραφία

και μ’ όλη μου τη θέρμη πάλι της μιλώ.

Οκτώ χρονών παιδάκι, λέγεται Σοφία.

Τριάντα χρόνια πίσω, ξέρω, ήμουν εγώ.

Πηγή: Τρίτη γενιά, Τυπωθήτω/Gutenberg, 2015

Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ - Η ανημπόρια

Παντοδύναμη αισθανόμουνα όλη μου τη ζωή αν κι

είχα γεννηθεί ανάπηρη. Τώρα βήμα δεν μπορώ να κάνω

χωρίς στήριγμα. Μου κόβεται η ανάσα όσο να

‘ρθει η βοήθεια, αλλά μαζί με πνίγει και μια αίσθηση

δουλείας’ δούλος είμαι των ανθρώπων, αφού θα πρέπει

να δεχτώ τους οποιουσδήποτε όρους τους για να

επιζήσω. Ό,τι συμβαίνει ξαφνικά, σε φέρνει στην πιο

σκληρή πραγματικότητα. Η μέρα έρχεται χωρίς όνειρα,

χωρίς σχέδια, φεύγει βιαστική κι έρχεται η νύχτα

χωρίς φεγγάρι και άστρα. Εγώ δε φεύγω. Όσο μπορώ,

με το πιο δύσκολο τραύμα, το τραύμα της ανημπόριας, θα επιζήσω.

 Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Των αντιθέτων διάλογοι και με τον ανήλεο χρόνο, εκδ. Καστανιώτη, 2018, σελ. 88

Γεράσιμος Δενδρινός - Εικόνα

Κάθε απόγευμα, μια γηραιά μητέρα
ωθώντας το αναπηρικό καρότσι
του γιου της που πάσχει εκ γενετής
από νοητική στέρηση,
περνάει κάτω από το παράθυρό μου.

Ένας άγγελος που περιμένει εδώ και ώρα
πότε καθισμένος στα ηλεκτροφόρα καλώδια,
στις κεραμιδένιες στέγες του χιονιά
ή στα κλαδιά του κατάξερου δένδρου
που κάηκε πρόσφατα από κεραυνό,
πετάει προς το μέρος τους για να προσφέρει
και πάλι, σκεπάζοντάς τους
με τα μεγάλα του φτερά,
όλη τη συμπόνια του ουρανού.

Πηγή: https://greekpoetics.blogspot.com/2014/06/blog-post_15.html

Κώστας Μόντης - Ποιήματα

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

 

Αν ελπίζετε πως μ’ αυτές τις ατέλειωτες

ανανεώσεις του είδους

θα γίνη καλύτερο

είναι λάθος,

μεγάλο λάθος.

 

 

ΓΙΑ ΤΑ “ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ”

 

Δυστυχώς δεν ζούσες

κ’ έμειναν ανεπίδοτα

τα τρία γράμματα που σούγραψα, μητέρα.

Όμως έννοια σου και θα σου τα φέρω προσωπικά,

θα σου τα φέρω σύντομα

και θα καθήσουμε σε μια κρυφή γωνιά τ’ ουρανού

να τα διαβάσουμε οι δυο μας μαζί.

 

 

ΓΙΑ ΤΑ “ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ” ΠΑΙΔΙΑ

 

Όλα όσα τους λείπουν

μετουσιώνονται σε μια ευγένεια ψυχής,

που δεν την έχουμε εμείς,

όλα όσα τους λείπουν

μετουσιώνονται σε μια αθωότητα

που δεν την έχουμε εμείς,

σ’ ένα χαμόγελο που δεν τόχουμε εμείς. 

 

 

ΠΡΟΣ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ

 

Και να ξέρης πως θα χρειαστούν

υπερωρίες πολλές, πάρα πολλές.

 

 

ΣΤΙΓΜΕΣ

 

Ρίχνετε κάπου-κάπου

λίγη ποίηση στη ζωή σας,

πετάτε της κάπου-κάπου κάνα στίχο

να τον βρίσκει μπροστά της,

να τον βρίσκη μεσ’ στα πόδια της,

να σκουντουφλά,

να συνέρχεται.

 

——————–

 

Κρύφτηκα σ’ ένα παραμύθι,

έκρυψα το κεφάλι σ’ ένα παραμύθι

και περίμενα.

 

——————–

 

Ν’ αγαπάς περισσότερο απ’ όσο σ’ αγαπούν

ν’ αγαπάς περισσότερους απ’ όσους σ’ αγαπούν.

 

——————–

 

Στις γειτονιές των ματιών

πρώτα είναι τα δικά σου,

στις γειτονιές των καρδιών

πρώτη είναι η καρδιά σου,

στις γειτονιές της αγάπης

πρώτη ειν’ η αγάπη σου.

 

——————–

 

Ηχογραφήστε τις φωνούλες

των μικρών παιδιών σας και των εγγονών σας,

κινηματογραφήστε τις αταξίες τους.

Θα τις αναζητήσετε μια μέρα. 

 

——————–

 

Νάξερες τι κενό μου γέμισες απόψε, ποιητή μου,

τι θάνατο μου απέτρεψες!

 

 

 

(Όλα τα ποιήματα ανήκουν στον 8ο τόμο του βιβλίου “ΠΟΙΗΣΗ”, Κώστας Μόντης, Εκδόσεις Πάργα.)

Αναδημοσίευση από: https://www.apotipomata.com/montis-poiimata-tomos-8/

José Saramago-Περί Τυφλότητος (απόσπασμα)

Άναψε το πορτοκαλί, δύο μπροστινά αυτοκίνητα επιτάχυναν προτού ανάψει το κόκκινο. Στην διάβαση των πεζών εμφανίστηκε το πράσινο ανθρωπάκι. Ο κόσμος που περίμενε άρχισε να διασχίζει το δρόμο πατώντας στις λευκές γραμμές που ήταν ζωγραφισμένες πάνω στη μαύρη επίστρωση της ασφάλτου, δεν έχει καμία ομοιότητα με ζέβρα (η διάβαση των πεζών στα πορτογαλικά) κι όμως αυτό είναι το όνομά της. Οι οδηγοί ανυπόμονοι, με το πόδι στο ντεμπραγιάζ, κρατούσαν το αυτοκίνητο σε εγρήγορση προχωρώντας, οπισθοχωρώντας, σαν νευρικά άλογα που αισθάνονται στον αέρα το μαστίγιο να κατεβαίνει. Οι πεζοί σταμάτησαν πια να περνούν, αλλά το σήμα της ελεύθερης διέλευσης για τα αυτοκίνητα θα καθυστερήσει ακόμα μερικά δευτερόλεπτα, υπάρχει μάλιστα η άποψη ότι αυτή η φαινομενικά ασήμαντη καθυστέρηση, αν την πολλαπλασιάσουμε με τους χιλιάδες σηματοδότες που υπάρχουν σ’ αυτή την πόλη και με τη διαδοχική αλλαγή των τριών χρωμάτων στο κάθε έναν απ’ αυτούς, είναι από τις πλέον υπολογίσιμες αιτίες της κυκλοφοριακής συμφόρησης, ή του μποτιλιαρίσματος, για να χρησιμοποιήσουμε τον τρέχοντα όρο.

Επιτέλους το πράσινο άναψε, τα αυτοκίνητα πάτησαν γκάζι απότομα, απ’ ότι φαίνεται όμως δεν έβαλαν όλοι μπροστά. Ο πρώτος οδηγός της μεσαίας λωρίδας είναι σταματημένος, κάποιο μηχανικό πρόβλημα πρέπει να έχει, ίσως χαλαρό γκάζι, ή κόλλησε ο λεβιές του σασμάν, ή θα παρουσιάστηκε κάποια βλάβη στο υδραυλικό σύστημα, μπλόκαραν τα φρένα, ή έχει ελαττωματικό ηλεκτρικό κύκλωμα, εκτός κι αν έμεινε απλώς από βενζίνη, δεν θα ήταν δα πρωτοφανές. Η νέα συνάθροιση πεζών που σχηματίζεται στα πεζοδρόμια παρακολουθεί τον οδηγό του ακινητοποιημένου αυτοκινήτου να χειρονομεί πίσω απ’ το παρμπρίζ ενώ τα αυτοκίνητα πίσω του κορνάρουν δαιμονισμένα. Μερικοί οδηγοί βγήκαν ήδη στο δρόμο με την πρόθεση να σπρώξουν το αμάξι που έχει κολλήσει κάπου όπου δεν θα παρεμποδίζει την κίνηση, χτυπούν θυμωμένα τα κλειστά τζάμια, ο άντρας που βρίσκεται μέσα γυρνά το κεφάλι του προς το μέρος τους, πότε από τη μια πλευρά και πότε από την άλλη, φαίνεται πως κάτι φωνάζει, από τις κινήσεις του στόματός του φαίνεται πως επαναλαμβάνει συνέχεια μία λέξη, όχι μία, δύο, έτσι είναι πραγματικά, οπως θα διαπιστωθεί όταν επιτέλους κάποιος θα κατορθώσει να ανοίξει την πόρτα. Είμαι τυφλός.

Ποιος θα το ‘λεγε. Αν χρειαζόταν να εκτιμήσουμε την κατάσταση των ματιών αυτού του ανθρώπου με μια ματιά, γιατί μόνο αυτό είναι δυνατό αυτή τη στιγμή, φαίνονται υγιή, η ίριδα είναι υγρή, φωτεινή, και το ασπράδι λευκό και συμπαγές σαν πορσελάνη. Τα τσιτωμένα βλέφαρα, το ρυτιδιασμένο δέρμα του προσώπου, τα ματοτσίνορα που γύρισαν ξαφνικά, όλα αυτά, ο καθένας μπορεί να το δει, έχουν παραμορφωθεί από την αγωνία. Με μια απότομη κίνηση το θέαμα αυτό εξαφανίστηκε πίσω απ’ τις κλειστές γροθιές του άντρα, σαν να ήθελε να συγκρατήσει στο εσωτερικό του εγκεφάλου του την τελευταία εικόνα που προσέλαβε, ένα κόκκινο φως, στρογγυλό, σ’ ένα φανάρι. Είμαι τυφλός, είμαι τυφλός, επαναλάμβανε με απελπισία καθώς τον βοηθούσαν να βγει από το αυτοκίνητο, και τα δάκρυα στα οποία αναλύθηκε έκαναν ακόμα πιο λαμπερά τα μάτια που εκείνος έλεγε πως ήταν νεκρά. Θα περάσει, θα δείτε ότι θα σας περάσει, μερικές φορές είναι νευρικό, είπε μία γυναίκα. Το φανάρι είχε αλλάξει πάλι χρώμα, κάποιοι περίεργοι περαστικοί πλησίασαν κι αυτοί, κι οι οδηγοί πιο πίσω, που δεν ήξεραν τι συνέβαινε, διαμαρτύρονταν γι’ αυτό που οι ίδιοι πίστευαν πως ήταν ένα συνηθισμένο ατύχημα, κάποιο σπασμένο φανάρι, κάποιος τσακισμένος προφυλακτήρας, πάντως όχι κάτι που να δικαιολογεί όλη αυτή τη σύγχυση. Καλέστε την αστυνομία, φώναζαν, πάρτε απ’ τη μέση αυτή τη σακαράκα. Ο τυφλός ικέτευε, σας παρακαλώ, ας με πάει κάποιος στο σπίτι μου. Η γυναίκα που είπε ότι είναι νευρικό ήταν της άποψης ότι έπρεπε να καλέσουν ένα ασθενοφόρο να μεταφέρει τον δύστυχο στο νοσοκομείο, αλλά ο τυφλός είπε όχι, δεν είχε τέτοια απαίτηση, αρκεί να το συνοδεύσουν μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας όπου μένει.

Ζοζέ Σαραμάγκου, Περί Τυφλότητος, Εκδόσεις Καστανιώτης

Μετάφραση: Αθηνά Ψυλλιά

Σοφία Κολοτούρου: Η ζωή με Κώφωση άμφω

Σοφία Κολοτούρου, 49 ετών, γιατρός & συγγραφέας

«Συνήθως οι άνθρωποι συστήνονται μόνο με το όνομά τους και ίσως και την ηλικία τους και το επάγγελμά τους. Στην δική μου περίπτωση πρέπει πάντα να προσθέτω και την κατάσταση υγείας: «…και πάσχω από πλήρη κώφωση άμφω, από παιδί…» προκειμένου να κατατοπιστεί ο συνομιλητής μου και να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε σωστά. Ακόμα περισσότερο, καλούμαι να εξηγήσω ότι η κώφωσή μου είναι μεταγλωσσική, εμφανίστηκε δηλαδή μετά την ηλικία των 4 ετών, οπότε και είχα προλάβει να μάθω να μιλάω ως μωρό. Στη συνέχεια, πρέπει να εξηγώ ότι ναι μεν μπορώ και μιλάω, αλλά επειδή είμαι ολότελα κωφή εδώ και 45 χρόνια, ασφαλώς έχει επηρεαστεί η φωνή μου και δεν είναι όπως των ακουόντων. Όμως, με λίγη προσοχή και καλή διάθεση από τον συνομιλητή μου μπορούμε να επικοινωνήσουμε προφορικά. Αρκεί να τον βλέπω και να καθόμαστε σε σχετικά κοντινή απόσταση. Εκείνος θα με ακούει κι εγώ θα διαβάζω τα χείλη του και θα απαντώ.

Αφού καταφέρω να κάνω όλη αυτή την εισαγωγή, οι άνθρωποι που με γνωρίζουν για πρώτη φορά αναρωτιούνται πως κατάφερα να σπουδάσω, να γίνω γιατρός και να γράφω βιβλία.

Ως παιδί, παρόλο που δεν άκουγα, είχα μια έφεση στη μάθηση και το διάβασμα. Έτσι, πήγα κανονικά στο σχολείο ακουόντων της γειτονιάς μου, όπως όλα τα παιδιά. Παρόλο που έπρεπε να διαβάζω πολύ περισσότερο από τα ακούοντα παιδιά, και να προσέχω πολύ παραπάνω στην τάξη, αυτό δεν με εμπόδισε να αριστεύω κάθε χρονιά, να είμαι η απουσιολόγος και η σημαιοφόρος του σχολείου, να αποφοιτήσω από το Λύκειο με στρογγυλό 20 και να μπω στην Ιατρική σχολή του πανεπιστημίου Κρήτης. Πήρα το πτυχίο της Ιατρικής στα 25 μου χρόνια, το 1998 και εν συνεχεία ειδικεύτηκα στην Κυτταρολογία και εργάστηκα ως ιατρός σε 2 νοσοκομεία.

Παράλληλα με την ιατρική μου δράση ανέπτυξα και ακτιβιστική δράση στον χώρο της κώφωσης, ιδρύοντας μαζί με τον (ακούοντα) σύζυγό μου και με φίλους τον σύλλογο Ακουστήριξη. Μεταξύ άλλων διεκδικήσαμε και πετύχαμε την προσθήκη υποτίτλων σχεδόν σε όλα τα ελληνικά τηλεοπτικά σήριαλ και στις ειδήσεις για άτομα με προβλήματα ακοής. Οι υπότιτλοι ενεργοποιούνται με το πάτημα του κουμπιού sub στο τηλεκοντρόλ μας.

Σήμερα, στα 50 μου σχεδόν, δηλώνω «συγγραφέας και ποιήτρια», καθώς έχω εκδώσει πλέον 4 βιβλία (δύο πεζά και δύο ποίησης), είμαι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και έχω τιμηθεί με το κρατικό βραβείο ποίησης του 2016. Αγαπούσα την ποίηση από μικρή και έγραφα ποιήματα ήδη από τη Β δημοτικού. Ο γραπτός λόγος, αναμφίβολα, αναπλήρωνε τα όποια κενά μου άφηνε ο προφορικός λόγος, γι’ αυτό από παιδί είχα στραφεί στο διάβασμα και τη συγγραφή.

Αυτή την εποχή τελειώνω το μεταπτυχιακό μου στο τμήμα της Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Το πρόγραμμα στο μεταπτυχιακό αυτή την εποχή γίνεται εξ αποστάσεως (λόγω της πανδημίας), μια συνθήκη που με διευκόλυνε πολύ στην παρακολούθηση. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ως το 2019 δεν θα μπορούσα να παρακολουθήσω τίποτα εξ αποστάσεως. Τον Οκτώβρη του 2019 καταφέραμε να έχουμε και στα ελληνικά στα κινητά μας την τεχνολογία μετατροπής της φωνής σε κείμενο σε πραγματικό χρόνο (πρόγραμμα live transcribe). Αυτή η εφαρμογή έχει βελτιώσει ήδη σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μου. Τη χρησιμοποιώ οπουδήποτε υπάρχει ομιλία (σταθερό τηλέφωνο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, κάποιος που μιλάει με μάσκα και δεν βλέπω τα χείλη του κ.λπ.) και γράφει αυτά που ακούει, αρκεί να μην μπερδεύεται από μουσική και θορύβους. 

Έτσι, παρόλο που μου έχει κοστίσει πολύ η συνθήκη της πανδημίας (και κυρίως της μάσκας που με εμποδίζει να βλέπω τα χείλη των ανθρώπων και να επικοινωνώ), έχω κάθε λόγο να είμαι αισιόδοξη για το μέλλον, καθώς η ιατρική και τεχνολογική πρόοδος μας βοηθάει να ζήσουμε όσο καλύτερα και πιο ανεξάρτητα μπορούμε.

Πηγή: https://liveit.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF/?fbclid=IwAR0JSDfEha9uiXtXCZEzlWAeQF_Utt3lntqjWN2jl_FdgNidt8syZaRg9V0

Νίκος Χάγερ-Μπουφίδης- Παράκληση στον θεό για έναν μικρό καμπούρη

Δε φάνηκεν, αλήθεια, (και νυχτώνει….)

-σαν κάθε βράδυ τέτοιαν ώρα, στο μπαλκόνι

δε φάνηκε ο αντικρυνός μικρός

πούναι καμπούρης και καχεκτικός.

Είν’ τα παράθυρά του, ωστόσο, φωτισμένα,

-και πίσω από τα τζάμια τα κλεισμένα-

περνούν ανήσυχες σκιές, μισοσβυσμένες,

-αχ, κάμε Θεέ μου, να μην είναι δακρυσμένες…

Είν’ τόσο ήρεμος, Θεέ μου, τόσο απλός,

κι είν’ η ψυχή του τόσο πονεμένη

σαν βγαίνει στο μπαλκόνι μοναχός

μόλις η νύχτα ερθεί, σκοτεινιασμένη…

Το μεσημέρι μένει ώρα πολλή

πίσω απ’ τις γρίλιες των κλειστών παραθυριών.

Και με τι προσοχή παρατηρεί,

στο δρόμο, τα παιχνίδια των παιδιών…

Αυτός δεν παίζει, κι ούτε που τολμά

να κατεβή, να τρέξη, στο στενό.

Κάποτε πούτρεξε κι αυτός, τάλλα παιδιά

φύγαν και τον αφίσαν μοναχό…

Κι όταν η μάννα του τού λέει: «Γιατί και σύ

δεν πας να παίξης όπως τάλλα τα παιδιά;»

«Βαρυέμαι» απαντάει αυτός σιγά.

Και τον περνούνε για ιδιότροπο πολύ.

Ύστερα, μελετάει το μάθημά του,

δίχως βοήθεια, μόνος, δυνατά…

-Κι είν’ η φωνή του σαν προμήνυμα θανάτου

ως αντηχεί, βραχνή, στη σκοτεινιά…

Μόλις βραδυάσει, βγαίνει στο μπαλκόνι.

Ούτε διακρίνεται στο σκότος το πυκνό.

Μια οκαρίνα είν’ η συντροφιά του η μόνη,

κι όλο σφυράει τον ίδιονε σκοπό.

Απόψε όμως δε φάνηκε. Και τρέμουν

οι σκιές στο δωμάτιό του το κλειστό…

Ω, πως φοβάμαι, πως φοβάμαι Θεέ μου,

μην του συνέβη τίποτα κακό…

Είν’ η ψυχή του πάντοτε θλιμένη…

Είναι καμπούρης και καχεκτικός…

Κάμε τουλάχιστον, Θεέ μου, η πονεμένη

ψυχή του νάναι ήρεμη διαρκώς…

Κι αν είναι να πεθάνη, ας μη το ξέρη…

Σε μια γλυκιά οπτασία ας βλέπη πως

στη γειτονιά του κάποιο μεσημέρι

με τάλλα τα παιδιά παίζει κι αυτός…

Νίκος Χάγερ-Μπουφίδης (1899-1950)

(Δέκα ποιήματα, 1930)

Πηγή: http://www.thraca.gr/2019/02/1899-1950.html?fbclid=IwAR30ecWYWchM77OK6-pasDJMEppHtHnd1XQm1Rkf-gHE-OpVx-v0Xhr1SoE