Παντοδύναμη αισθανόμουνα όλη μου τη ζωή αν κι
είχα γεννηθεί ανάπηρη. Τώρα βήμα δεν μπορώ να κάνω
χωρίς στήριγμα. Μου κόβεται η ανάσα όσο να
‘ρθει η βοήθεια, αλλά μαζί με πνίγει και μια αίσθηση
δουλείας’ δούλος είμαι των ανθρώπων, αφού θα πρέπει
να δεχτώ τους οποιουσδήποτε όρους τους για να
επιζήσω. Ό,τι συμβαίνει ξαφνικά, σε φέρνει στην πιο
σκληρή πραγματικότητα. Η μέρα έρχεται χωρίς όνειρα,
χωρίς σχέδια, φεύγει βιαστική κι έρχεται η νύχτα
χωρίς φεγγάρι και άστρα. Εγώ δε φεύγω. Όσο μπορώ,
με το πιο δύσκολο τραύμα, το τραύμα της ανημπόριας, θα επιζήσω.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Των αντιθέτων διάλογοι και με τον ανήλεο χρόνο, εκδ. Καστανιώτη, 2018, σελ. 88
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου