Χάνομαι στο λαϊκό προάστειο
που είναι όλο ζωή καθώς βραδιάζει.
Ανάμεσα σ' ανθρώπους είμαι, μακρινούς
σ' εμένα: υπέροχοι στα μάτια μου άντρες:
καθάριοι, ζωντανοί, αξίες αφανέρωτες.
Κι όλοι τους ίσοι κι άγνωστοι και νέοι.
Σε κάποια σκοτεινή γωνιά παίρνω τη θέση
που μ' άφησε ο εργάτης τρέχοντας
(μόλις και πρόλαβε ) στο βιαστικό λεωφορείο.
Την όψη του δεν είδα, αλλά φυλάω στην καρδιά
τη σβέλτη κίνησή του. Και μ' απομένει
(απ' τον ανώνυμο αυτόν, που μου τον πήρε
η ζωή), εκεί στη σκοτεινή γωνιά,
μια τίμια ζώου μυρωδιά, σαν τη δική μου.
Σάντρο Πέννα, Ο σκονισμένος Ποδηλάτης, μετάφραση Ερρίκος Σοφράς, Το Ροδακιό, Αθήνα 2012, σ. 86.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου