1
Γελούσε η βραδιά
σε κρασοπότι αστρόφεγγο
καλοκαιριάτικης αυλής.
Ευφρόσυνη ευωχία,
με τη φωνή της τραγουδούσες
τον καημό θανάτου ζωντανού
που τις καρδιές ματώνει,
χωρίζει μάνες και παιδιά,
παιδιά και πατεράδες.
Μα εσύ έβγαζες τρελού τσιγγάνου
το λυγμό,
το μύχιο πόθο του έρωτα
που έμελλε να μη ζήσεις...
3
ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει [...]
ἀλλ᾿ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσι.
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ, ΚΕΦ. ΚΒ, 30
Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν
εική και ως έτυχε.
Φτερούγισαν συθέμελα
ριπές φλόγας άνομης
- παντός καιρού κατά το επικροτούν.
Τα μάτια τους
στην αιώνια νύχτα
κλειστά,
ανοιχτά θα μένουν,
για να δαγκώσουν το μήλο
του Παράδεισου,
στη δεύτερη ζωή τους,
που απ' τη μάνα τους πίστευαν.
Με τις φτερούγες του αρχαίου Φτερωτού
μπορεί και να πετάξουν.
Τι σημασία έχει πια;
Παράδεισος και κόλαση
όλα στη γη επάνω.
Πηγή: Φωνές…, εκδόσεις Ιωλκός, 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου