Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου - Σινεφίλ

Στην ταινία «Ο ταχυδρόμος», ήσουν

η Ματίλντε του Νερούδα,

στη «Μεγάλη Υπόσχεση», η Άννα· 

στην άλλη, με τ' αερόστατα, η Αμέλια ήσουν -

ώς και τον Μπάτμαν είδα, για την Ρέιτσελ που σου μοιάζει -

Πάντως

κάθε φορά που η πρωταγωνίστρια κινδυνεύει,

όρθιος

φωνάζω

«Πρόσεχε Μαρία!»

Πηγή: Αλήθειες και μυθεύματα, ΑΩ 2025.

Δημήτρης Παπαστεργίου - [άτιτλο]

Κάθε απόγευμα κάθονται κουρασμένοι

γύρω απ' το τραπέζι, και περιμένουν να φανείς,

ο εργάτης που ένα πιάτο λαχταρά ζεστό φαΐ,

τ' αγόρι που πεθύμησε την πρώτη του αγάπη,

ο γέρος με τα πελώρια μάτια του

για μια γλυκιά κουβέντα,

κι ο ποιητής με ένα ποίημα ολοκαίνουριο για σένα.

Όταν πια οι ελπίδες κοκαλώνουν

και πείνα, άγρια και ανελέητη, τους ζώσει,

βάζουν στη μέση ένα κρύο παραμύθι και το τρώνε.

Όλα στο μαύρο, Εκδόσεις Ρώμη

Δημήτρης Παπαστεργίου - Εκλογών φάσμα

Θα ψηφίσω μικρό κόμμα

Επαναστατικό

Άλλοθι στην αγωνιστική μου ανυπαρξία

Ανασφαλής, ασήμαντος

Μια Κυριακή

Στον ουρανό των ψευδαισθήσεων

Θα τρυπώσω

Υποψήφιος στη σεμνότητα γι’ άλλη μια τετραετία

Μεροδούλι-σκυλοφάι

Ταπεινός ώς το κόκαλο

Ώς τον θάνατο

Τότε, που χαμηλόφωνα θα πω

"Συγνώμη που διακόπτω, μα πρέπει να σας αφήσω"

Λιοντάρι μόνο πίσω απ’ το παραβάν

Από τη συλλογή "Έλαβον", Σαιξπηρικόν 2017.

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου - Θεωρία πιθανοτήτων

Εκείνο το ζευγάρι δεκαοχτούρες

που βλέπω κάθε χαραυγή

άραγε να 'ναι οι πεθαμένοι μου γονείς;

δεν το έχω αποκλείσει ακόμα.

Όποτε τις κοιτάζω

κάνουν πως τσιμπολογούν.

Δημήτρης Παπαστεργίου ( 1968 - )

Πηγή: Ο άστεγος της οδού Χαμογέλων, Εκδόσεις: Σαιξπηρικόν, 2015

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου - Απλά μαθηματικά

Τελικά, στα μαθηματικά τα χαλάσαμε.

Πρόσθετα.

Αφαιρούσες.

Πολλαπλασίαζα.

Διαιρούσες...

Furor Scribendi, εκδ.Ars Poetica, 2013

Δημήτρης Παπαστεργίου - Προχωρημένος άνθρωπος

Προχωρημένος Αύγουστος

και τίποτα στον ορίζοντα

Ούτε ένα τόσο δα λευκό πανί

ούτε μια αράδα ποίημα

Κι εσύ με πούλησες Αύγουστε;

Παρωχημένε μήνα μου

Φυλλάδια φροντιστηρίων

φύλλα που κοκκίνισαν

φιλιά που δε δόθηκαν

Et tu Auguste?

Εκποιημένε Δριμάρη

Φιλίες που ξεμακραίνουν

μέρες που μικραίνουν

γέλια που λιγοστεύουν

Πόσα πήρες δύσμοιρε;

Προχωρημένος Αύγουστος

προχωρημένη παρακμή

προχωρημένη σήψη… θλίψη

άλλη μια μαχαιριά στα πλευρά της νιότης

Κι εγώ που τόσο σε πίστεψα έκπτωτε...

Ο άστεγος της οδού Χαμογέλων, Ενότητα: «Το ακρόπρωρο της «Ερατώς», Σαιξπηρικόν 2015.

Δημήτρης Παπαστεργίου-Τρία Ποιήματα

Έρωτας είναι μια αρχαία κάμαρη με δαίμονες.
Αν δεν καταφέρεις να τους γητέψεις,
σε τρώνε ζωντανό.

***

Kάποιες φορές νομίζω πως τρελαίνομαι.

Είναι κι αυτές οι ευωδιές

που απλώνονται ανεξήγητα μέρες γιορτών, στο σπίτι

σαν της αγάπης τ' άρωμα, που μια ζωή την καρτεράς

όμως δεν πρόκειται ποτέ να συναντήσεις.

Ή, είναι τότε, που χτυπάει το τηλέφωνο.

Νιώθεις και πάλι όμορφα που ακούς

μια φωνή αγαπημένη απ' τα παλιά

και ακατάπαυστα μιλάς τέσσερις ώρες.

Κάποτε κλείνοντας με ευχές,

συνειδητοποιείς

πως το τηλέφωνο που μίλαγες

έχει πολύ καιρό που είναι χαλασμένο.

_

Δεν έχω βρει ακόμα μούσα, να το ξέρεις

όλα μου τα ποιήματα , απ' τον καιρό που έφυγες,

φοράνε τ' αποφόρια σου κι αχτένιστα γυρίζουν.

Δημήτρης Παπαστεργίου, Όλα στο μαύρο, Ρώμη 2021

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου-Ερωτικό έργο αναρριχώμενο

Ι

Τώρα που όλα μου τα λόγια για σένα

τα μάζεψα στις χούφτες μου,

τα πέταξα ψηλά στον κυκλαδίτικο ουρανό

ώστε να ψάξουν να σε βρουν

και να σε σαγηνεύσουν,

όλες οι αποστάσεις,

πέραν αυτής που διακρίνω το πρόσωπό σου,

είναι άχρηστες.

Και τι αξία άλλωστε έχει οτιδήποτε

αν δεν περιέχει κάτι από σένα;

Τι αξία έχουν τα ρολόγια

αν δεν μετράνε τον ερχομό σου;

τα ρούχα που δε μυρίζουν όπως εσύ,

τα βιβλία που δε διαβάζεις,

οι τοίχοι που δεν περικλείουν τον έρωτά μας.

Τι αξία έχουν;

ΙΙ

Μα τότε,

τότε καλύτερα να 'μαστε δυο φύλλα ελιάς

και να τα λέμε δίπλα-δίπλα στον ίσκιο της

ή δυο γάτες που τεμπελιάζουν στον κυκλαδίτικο ασβέστη

κι ακόμα καλύτερα να εξαϋλωθούμε,

φωνογραφώντας ηδονές

κι ερωτικούς ψιθύρους

στα φύλλα μιας κληματαριάς.

Οι μόνες αποδείξεις πως θα υπάρχουμε.

Συλλογή : Η Τράπουλα του Καλοκαιριού εκδόσεις Ars Poetica 2012

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου-To όνειρο

 

Το όνειρο χρησμός βγαλμένος

από της κάθε νύχτας

τα σκοτεινά εντόσθια:

Εγώ ασπρόρουχο στης μάνας μου τα χέρια

μια στον πάτο της χλωρίνης

μια στο τοίχωμα της σκάφης

και μια να τρίβομαι στην ίδια μου τη σάρκα.

Κι έπειτα διάπλατα απλωμένος

μπαλωμένος

στο φως

στα τέσσερα στοιχεία

στα τέσσερα στοιχεία

στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα

νʼ ασπρίζω σαν τα κόκαλα της μάνας μου.

Πηγή: Έλαβον, Εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2017.