Δημήτριος Δημητριάδης - Χρόνιος αυτόχειρας

Κάθε τόσο
αφήνω τον καμβά
που κρέμεται στην πλάτη
ενός σκαντζόχοιρου
φιγούρες παλιάτσων
και χυδαίων εραστών
θέλω να βλέπω
τον εαυτό μου στον καθρέφτη.

Τα έκλυτα βράδια
οι φιγούρες ζωντανεύουν
γεμίζουν κηλίδες στην αντανάκλαση
έχω χρόνια να πλυθώ.

Οι βελόνες με πονούν
μα φοβάμαι να σπάσω τον καμβά
το σκοινί που μας ενώνει
κρατά όρθια την καρέκλα
της κρεμάλας που 'χω περάσει στο λαιμό. 

Χρόνος αυτόχειρας, 2016.

Δημήτριος Δημητριάδης - Δύση

Σε μαραμένους κήπους

περιπλανώμενοι παλιάτσοι

γυρεύουν αποκούμπι.

Αφήνουν πίσω τους

σταγόνες αίμα και ντροπή

μη χάσουν το δρόμο να επιστρέψουν.

Πετούν σχοινί να κατεβάσουν

τ' ασημί του φεγγαριού

να λάμψει ο τόπος.

Κόκκινη κηλίδα κατάστηθα

τόσο αχόρταγο φως

στη γη των αρχαγγέλων.

Να με θάψεις με τα μάτια ανοιχτά

να αναπνέω.

Δημήτριος Δημητριάδης ( 1976 - )

Πηγή: « Χρόνος αυτόχειρας», Εκδόσεις: Γκοβόστη, 2016