Θεοδόσης Βολκώφ - Η μπαλάντα των θλιμμένων αρσενικών

Πρέπει λοιπόν κι εδώ κάποιος να εγκύψει
και αυτό να εγγραφεί και να ειπωθεί,
του αρσενικού η πλέον μύχια θλίψη
και η πνιγμένη του άντρα οιμωγή.
Στη Γλώσσα πρέπει να ’ρθει όλη η Γη,
να εντυπωθεί στον Λόγο μ’ έναν γρόθο
και στον Ρυθμό με βία να χαραχθεί.
Αρσενικά θλιμμένα μου, σας νιώθω.

Δεν είναι ο Θεός που έχει εκλείψει,
και ο Θάνατος που σας διεκδικεί,
δεν είναι η Ιστορία που έχει ενσκήψει
και που εκατόμβες πάλι απαιτεί,
μα Εκείνη και η Άλλη και Αυτή,
μορφές και σώματα από χθόνιο δνόφο,
της λάσπης κορυφώσεις εν ζωή.
Αρσενικά θλιμμένα μου, σας νιώθω.

Και λέω την πάσα αλήθεια δίχως τύψη,
– η Σάρκα είναι αυτό που στιχουργεί –
οι θηλυκές – αυτό σας έχει λείψει
και πάντα θα σας τρώει, αρσενικοί,
εκείνο που κανένας δεν μπορεί
μα που ο καθένας θέλει μες στον ζόφο –
μ’όλες τις θηλυκές να κοιμηθεί.
Αρσενικά θλιμμένα μου, σας νιώθω.

Η Σάρκα τον εαυτό της ιστορεί –
πώς δέρνεστε και γδέρνεστε απ’ τον πόθο
και πώς το ατσάλι λιώνει απ’ το κερί.
Αρσενικά θλιμμένα μου, σας νιώθω.

Θεοδόσης Βολκώφ - Τρία ποιήματα

Ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013

Φίλτατοι ποιητές, σονετογράφοι,

μην εξαντλείστε εξαντλώντας ρίμες•

στραφείτε σε μηρούς, γλουτούς και κνήμες.

Υπέρτατο αυτό που η Φύσις γράφει

στα χοϊκότατα -και μόνο- εδάφη,

που δεν αναγνωρίζουν στίχων πλήμες.

Τις κρονικές απαρνηθείτε λήμες.

Ξεπερασμένοι πια κι οι πορνογράφοι

μοιάζουν την σήμερον που ο καθένας

πιο πίθηκος κι απ’ τους πιθήκους μοιάζει.

Αφήστε τα καμώματα της πένας•

κανέναν, όπως τότε, δεν ταράζει.

(Κι έτσι όπως ξεπετάτε τα σονέτα,

βρείτε και κάποια για καμιά ξεπέτα.)

ΟΠΟΥ

Ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013

ΑΝΤΑΠΑΝΤΑ ΕΙΣ ΦΙΛΟΝ ΠΟΙΗΤΗΝ

Μαύρο σκυλί, πιθήκι, ουρακοτάγκο –

πες με όπως θες• εγώ καλά το ξέρω

πως σώματα μοχθώ να επαναφέρω

στον Στίχο μου, στη Γλώσσα• μα τον σπάγκο

που με κινεί άλλος κρατά και παίζει.

Παίζω κι εγώ τον ρόλο του αναβάτη,

γυρεύοντας το πλέον και το κάτι,

στο χώμα, στο κρεβάτι, στο τραπέζι.

Ο Στίχος, ασφαλώς, θα εξευγενίσει

την άθληση της γενετήσιας πράξης,

πηδήσει ο ποιητής ή δεν πηδήσει•

εμένα, ωστόσο, αλλιώς μην με κοιτάξεις.

Κι αν στίχους στα κορμιά τους πάντα οφείλω,

με ξέρω και με λέω Μαύρο Σκύλο.

Ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013

Όπου ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013

ακούει, θέλοντας και μη,

τις «συμβουλές» διαφόρων

και, ασφαλώς, τις απορρίπτει

Εν έτει δυο χιλιάδες δεκατρία,

(τω σωτηρίω, πώς αλλιώς;) μού λένε –

«Λογά, ανεπρόκοπε, παραλυμένε,

Πέτρο, έγινες σχεδόν τριάντα τρία.

Είν' ώρα τον χορό του Ησαΐα

κι εσύ, όπως και τόσοι, να χορέψεις.

Γερνάς, Πετρή. Καιρός να το χωνέψεις.

Ν' ανοίξεις σπίτι κοίτα. Είναι χρεία».

Οι σκέψεις μου είναι τόσο μπερδεμένες...

Σας φαίνομαι ηλίθιος ή γενναίος;

Έχω γνωρίσει τόσες παντρεμένες,

(με γνώση βιβλική) που νιώθω δέος.

Δεν έχω τόση τρέλα ούτε θάρρος.

Γαμπρός; Ποτέ!... Αν θέλετε, κουμπάρος.

Πηγή:https://vnottas.blog/tag/%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%BA%CF%8E%CF%86/

Θεοδόσης Βολκώφ - Οδυσσείς

Θα φύγουμε ως άλλοι Οδυσσείς

που τους καλούν των άστρων τα πελάγη·

της Επιστήμης θα ‘ μαστε αρχιμάγοι

και της Τεχνολογίας ιερείς.

Θ’ αφήσουμε νεκρούς πολιτισμούς,

την πολυτρόφο Γη εξαντλημένη,

και κάποιοι πληθυσμοί κατεσπαρμένοι

θα μας αναζητούν στους ουρανούς.

Θα ζήσουμε αιώνες σε κελιά

με τεχνητό νερό και οξυγόνο,

τα πλοία μας θα καίνε υδρογόνο

και θα κατασκευάζουμε παιδιά.

Οι συνειδήσεις μας παντοτινές

στων υπολογιστών μας τις συνάψεις

θα μείνουν, θα διαλέγονται με λάμψεις

ψυχρού φωτός – φωνές ηλεκτρικές.

Ο λόγος μας, κι αυτός μηχανικός,

ποσότητες και σχέσεις θα εκφράζει,

με Γλώσσα δεν θα μοιάζει, και θα φράζει

τα σώματά μας εξωσκελετός.

Μας μέλλεται να δούμε από κοντά

μυριάδες γαλαξίες να γεννιούνται

και γαλαξίες πάλι να χαλιούνται

στην κοσμική επιστρέφοντας φωτιά.

Διαδρομές θα κάνουμε αστρικές,

μέσα σε σκωληκότρυπες θα μπούμε,

μ’ άλλες μορφές ζωής θα γνωριστούμε

και θα τις υποτάξουμε κι αυτές.

Ακτινωτοί και κυματοειδείς,

στου χωροχρόνου πάνω τις εκτάσεις

θα εγγράψουμε καινούργιες διαστάσεις

μέχρι το σύστημα της Τρίτης Γης.

Του Κόσμου σύμπαντος κατακτητές,

Αλντεμπαράν, Ωρίωνα και Βέγα,

θα γίνουμε το Αλφα και το Ωμέγα,

νεφελωμάτων τώρα ποιητές.

Ατάραχοι, με πνεύμα παγερό

ώς τ’ άκρα όλες τις σκέψεις θα σκεφτούμε

κι αφού τελειώσει η Σκέψη εμείς θα ζούμε

στο άπειρο σαν πριν και στο κενό.

Και ύστερα, με μυς μεταλλικούς

έχοντας πράξει πια όλες τις πράξεις,

θα γίνουμε άλλης φύσης κι άλλης τάξης

όντα που υπερβαίνουν τους Θεούς.

Είμαστε αυτό. Οι Νέοι Οδυσσείς,

απ’ τους νεκρούς Θεούς οι μισημένοι

καθώς και τ’ όνομά μας το σημαίνει,

μα το Μηδέν σημαίνουμε εμείς.

Πηγή: https://theodosisvolkof.blogspot.com/2012/10/

Θεοδόσης Βολκώφ - Γυμνή II

Ε.Μ.

14/02/10

Θέλω να μου γδυθείς και να κοιτάζω –

σχεδόν ψυχρά, σκληρά τη στέρεη φλόγα,

την τρομερή σου εκδίπλωση να ορίζω, να σπουδάζω

το εφήβαιο, τους γλουτούς, το στήθος σου, τη ρώγα…

Στο ίδιο, Νύχτα μου, το φως σου να διαβάζω

το Έπος του κορμιού σου που ανατέλλει

κι από τη γύμνια λαβωμένος να σφαδάζω

και οι καμπύλες σου αιχμές και δόρατα – ή βέλη.

Γυμνή μες στις γυμνές μου λέξεις να σε βάζω

και νά ʽναι η σάρκα σου τις λέξεις μου που τρέφει

και πιο γυμνή κι από γυμνή να σε απεικάζω

και με φωτιά τη φλόγα ο στίχος να επιστέφει.

Πηγή: http://www.poiein.gr/2010/07/28/eaiauoco-aieetho-onssa-dhiethiaoa/

Θεοδόσης Βολκώφ-Ενώ κοιμάται

Το αγαπημένο στήθος που αναπάλλει,
ενώ κοιμάται ολόγυμνη, αργά,
κι ο ιδρώτας της μετά την τόση πάλη
στης ράχης της το χνούδι που κυλά.
Κατόπιν, το λεπτό φλεβώδες χέρι,
τα χείλη τα μισάνοιχτα, οι χυμοί
που τρέξαν απ’ τ’ απόκρυφά της μέρη,
των ξέπλεκων μαλλιών της η οσμή•
κι ο αυχένας της το δάγκωμα που ξέρει
και τα σημάδια σ’ όλο το κορμί.
Της σάρκας το πανόραμα τελειώνει
στη μέση, στη γαστέρα, στους γλουτούς,
στο πόδι της που εξέχει απ’ το σεντόνι
κι από του στρώματός της τους γκρεμούς.

(Από τη συλλογή Σονέτα, εκδ. Γαβριηλίδη, 2016)

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/special-categories/badges/woman-who-sleeps-poems/5/ ]

Θεοδόσης Βολκώφ-Versus

Ελάτε, Στίχοι μου, να κάνουμε εχθρούς.

Δεν έχουμε ακόμη αυτούς που πρέπει·

μονάχα κάτι μισερούς και χλιαρούς·

έναν εσμό που σήπεται και έρπει.

Ελάτε, Στίχοι μου. Γενήτε μισητοί.

Στις αρετές του κόσμου σας ριχτείτε

σαν και το μαύρο –κι όλο λύσσα–- το σκυλί

κι ώσμε τα δόντια, Στίχοι μου, οπλιστείτε.

Κι ανίσως νιώσετε τον στείρο γλυκασμό

και τη μαυλίστρα ανίσως νιώσετε ειρήνη,

σκοτώστε τον, ποδοπατήστε την, κι εγώ

την αληθή θα σας διδάσκω απειροσύνη –

του Μίσους, Στίχοι μου, του Μίσους που ρυθμό

πολεμικότατο σε νου και πράξεις δίνει,

Στίχοι από μέταλλο –κυκλώπειο και σκληρό–

κι απ’ την τραχιά που με συνέχει μνημοσύνη.

Το ίδιο τ’ όνομά σας το δηλοί,

το σταθερό εκείνο εναντίον·

ουσία σας και πράξη και οφειλή

το versus και το adversus των ανδρείων.

Ελάτε, οι Στίχοι μου, τη μια με καλπασμούς,

την άλλη σαν τους κλέφτες, σαν φονιάδες,

σαν πυρκαγιά που απλώνει στους αγρούς

και σαν τους λύκους πάνω στις αρνάδες.

Ελάτε, Στίχοι μου, να κάνουμε εχθρούς,

ελάτε πάλι με όλους τους ανέμους

και πάλι ελάτε με όλους τους σεισμούς,

ελάτε για να κάνουμε πολέμους.

Versus, εκδ. Παρισιανού, 2019.

Πηγή:http://cantfus.blogspot.com/search/label/%CE%98%CE%95%CE%9F%CE%94%CE%9F%CE%A3%CE%97%CE%A3%20%CE%92%CE%9F%CE%9B%CE%9A%CE%A9%CE%A6