Θεοδόσης Βολκώφ - Δύο ποιήματα

Ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013

Φίλτατοι ποιητές, σονετογράφοι,

μην εξαντλείστε εξαντλώντας ρίμες•

στραφείτε σε μηρούς, γλουτούς και κνήμες.

Υπέρτατο αυτό που η Φύσις γράφει

στα χοϊκότατα -και μόνο- εδάφη,

που δεν αναγνωρίζουν στίχων πλήμες.

Τις κρονικές απαρνηθείτε λήμες.

Ξεπερασμένοι πια κι οι πορνογράφοι

μοιάζουν την σήμερον που ο καθένας

πιο πίθηκος κι απ’ τους πιθήκους μοιάζει.

Αφήστε τα καμώματα της πένας•

κανέναν, όπως τότε, δεν ταράζει.

(Κι έτσι όπως ξεπετάτε τα σονέτα,

βρείτε και κάποια για καμιά ξεπέτα.)

ΟΠΟΥ

Ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013

ΑΝΤΑΠΑΝΤΑ ΕΙΣ ΦΙΛΟΝ ΠΟΙΗΤΗΝ

Μαύρο σκυλί, πιθήκι, ουρακοτάγκο –

πες με όπως θες• εγώ καλά το ξέρω

πως σώματα μοχθώ να επαναφέρω

στον Στίχο μου, στη Γλώσσα• μα τον σπάγκο

που με κινεί άλλος κρατά και παίζει.

Παίζω κι εγώ τον ρόλο του αναβάτη,

γυρεύοντας το πλέον και το κάτι,

στο χώμα, στο κρεβάτι, στο τραπέζι.

Ο Στίχος, ασφαλώς, θα εξευγενίσει

την άθληση της γενετήσιας πράξης,

πηδήσει ο ποιητής ή δεν πηδήσει•

εμένα, ωστόσο, αλλιώς μην με κοιτάξεις.

Κι αν στίχους στα κορμιά τους πάντα οφείλω,

με ξέρω και με λέω Μαύρο Σκύλο.

Πηγή:https://vnottas.blog/tag/%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%BA%CF%8E%CF%86/