Αντώνης Μπαλασόπουλος - Paul Celan

Σε περιέχει η πορσελάνη

Σε περιέχει η στάχτη

Σε περιέχει κάθε δισταγμός

του πέλματος στον πάγο.

Θ’ αντέξουν οι βάλτοι των νεκρών τα βήματα;

Θ’ αντέξει το βιβλίο επισκέψεων το όνομα;

Θ’ αντέξουν τα νερά του Σηκουάνα το βάρος μιας σκιάς;

Σε περιέχει η πορσελάνη

Σε περιέχει το τσέλο

Σε περιέχει η ραδιοσυχνότητα

του τρεμάμενου, του κίτρινου αστεριού.

Θ’ αντέξει η ψυχραμένη αράδα στο σφυρί του ανείπωτου;

Θ’ αντέξει η στερεότητα των επιθέτων στην κρυπτότητα του αερίου;

Θ’ αντέξει το συντακτικό στη σταύρωση;

Σε περιέχει το γκέτο

Σε περιέχει το συμβάν στο διάβα για τη Δαμασκό

Σε περιέχει η παύση κι ο λοξός ο δρόμος

Σε περιέχει κάθε ανεπίστρεπτη εξορία.

Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Marginalia και ανήκει στην ενότητα "Της φωτιάς και του κρυστάλλου" της συλλογής "Τα απορρέοντα".

Πηγή: https://marginalia.gr/arthro/tis-fotias-kai-toy-krystalloy/

Αντώνης Μπαλασόπουλος-Γάζα

Ήρθε το παιδί
με το χώμα στη γλώσσα
με το χώμα στα μάτια
το χτένισα
μαύρα μαλλιά
υγρά στο κόκκαλο
της χτένας
μαύρα άλογα
Αράβικα
ανάδευαν το χώμα
ασκόνιστα
στα πεθαμένα του
όνειρα

Πηγή:https://www.monocleread.gr/2021/05/18/antwnis-mpalasopoulos-dyo-poiimata-gia-tin-palaistini/?fbclid=IwAR0-XiYD4kaIiF9Ylqe48HSQC6IfqblUuJ4QaYJ3GhTaBN3_Csndmi8Za84

 

Αντώνης Μπαλασόπουλος-Λιμνοθάλασσα

 

Αρκετά με την αλμυρή ανυπαρξία!

Αρκετά με τις κυκλωτικές αυτές ακτές.

Αρκετά, στραγγαλισμοί μου, βρόγχοι μου, δήμιοί

μου

κουράστηκα χρόνια τώρα

να κοιτώ πώς καταφθάνει το μηδέν

και πώς αναχωρεί το μηδέν

κουράστηκα κι εμείς στου μηδενός

την εντελή καμπύλη

να χειμάζουμε.

Αρκετά, λέω, με τ’ ανοιχτά πελάγη!

Χρειαζόμαστε μιαν έξοδο

κι η έξοδος απαιτεί μιαν άλλη

γεωγραφική κατατομή,

έναν άλλο αέρα μες στον αέρα,

κι έναν άλλο πηλό

κι ένα άλλο σώμα, που να χωρά

το σώμα στη συστροφή του

κι ένα πνευμόνι από σίδερο,

κι ένα άλλο μαχαίρι, κι ένα άλλο τραπέζι

κι ένα άλλο ψωμί.

Πίσω στη λιμνοθάλασσα!

Πίσω στη σκιά της παρανομίας που σιγοκαίει

στο κλεφτοφάναρο!

Πίσω στις φωλιές των φαλαρίδων

στην στιλπνή κι ακαριαία βίδρα

την δεντροσταρήθρα, το γελογλάρονο, τον πετρίτη

πίσω στον αιγυπτιακό άργιλο!

Ελάτε, όσοι σωθήκατε απ’ τα ύδατα

που μας κύκλωσαν, ξετυλίξτε το νήμα!

Δαχτυλοδείξτε τη διαδρομή με τη στέρεη γη

εκβιάστε τον άνεμο να ’ρθεί με το μέρος μας!

Χωρίστε το νερό απ’ το νερό και το νερό απ’ το

χώμα

και το αίμα απ’ το νερό και τη λάσπη απ’ το αίμα!

Συγκεντρώστε τα ερίφια και τα λιοντάρια!

Έφερα πλάκες μαζί μου, και καλέμι, και σφυρί.

Σκάψτε το δίκαιο των δραπετών

αρτηρία την αρτηρία πάνω στα πόδια,

πάνω στα χέρια μου.

Πηγή: Αντώνης Μπαλασόπουλος, Πολλαπλότητες του μηδενός, Σαιξπηρικόν, 2020.

Αντώνης Μπαλασόπουλος- Τρία ποιήματα

“Οι πέτρες”

Δεν διάλεξα

εγώ τις πέτρες που βρέθηκαν στα χέρια μου, σας λέω,
τις διάλεξε το σχήμα κάθε χούφτας, οι χαρακιές

που μαρτυρούν τη φύση της συγκεκριμένης μου περατότητας,
της συγκεκριμένης μου αθανασίας.

Τις σφίγγω γερά, και δεν ξέρω τι να τις κάνω.

Ίσως να τις πετάξω σε τακτοποιημένα παράθυρα,
ίσως τις στοιβάξω τη μια στην άλλη επάνω.
Ίσως τις τρίψω μανιασμένα ώσπου να φλογίσουν,

είτε το θέλουν, είτε όχι.

***

“Αν”

Αν δεν ήταν η πείνα, θα ήταν η δίψα.
Αν δεν ήταν το μαχαίρι, θα ήταν το σκοινί.
Αν δεν ήταν η φωτιά, θα ήταν η πλημμύρα.
Αν δεν βεβήλωνες το ναό, θα μας μιλούσε ακόμα το νερό.

Αν δεν ήμασταν τρελοί, θα βαφτίζαμε τη δειλία αλλιώτικα.
Αν δεν είχαμε μάτια, θα μας έπνιγαν τα χάδια των φύλλων.
Αν δεν μας εξαγόραζε η ζωή, θα σχηματίζαμε ουρές για το θάνατο.
Αν δεν ήταν η πύλη ανοιχτή, θα υποπτευόμασταν πως μας ζώσαν εχθροί.

Αν κρατούσε κι άλλο ο βράχος, θα ίδρωνε η ράχη της θάλασσας.
Αν εξέπνεε σύσσωμος ο κήπος, θα ήταν μαυροντυμένοι οι κηπουροί.
Αν είχαμε όνειρα, θα μας βασάνιζαν οι ορδές των εντόμων.
Αν είχαμε στόμα, θα βήχαμε απ’ τη σκόνη του γράμματος.

***

“Mahmood”

Σας είπα, έχει καιρό, πως το εμπόριο καθρεπτών

είναι φθίνον επάγγελμα. Τα σημαντικά νέα

έρχονται από διαφορετικές θάλασσες,

αλλιώτικη άμμο, πιο πικρή γη.

Έρχονται

με σιδερένια πουλιά, με ξύλινα κάστρα φαγωμένα απ’ το αλάτι,

με πόδια σκονισμένα από χιλιάδες ερήμους.

Η στείρα κοιλιά
θα διατρηθεί με βελόνες
από συντριμμένο μάρμαρο
και πηγμένο αίμα. Θα έρθει η ώρα
που θα καταλάβετε την άλλη όψη
του συρματοπλέγματος. Ό,τι σκόρπισε
θα συγκεντρωθεί σε ένα μαύρο σύννεφο
στις πόλεις και θα βρέχει
καινούργιες, αλλόφωνες λέξεις.

***

Αντώνης Μπαλασόπουλος, Πολλαπλότητες του μηδενός, Σαιξπηρικόν 2020.