Βασίλης Δημητράκος - Το κουδούνι μου

 Κάθε απόγευμα χτυπούν τα κουδούνια

στα διπλανά διαμερίσματα.

Μονάχα το δικό μου μένει βουβό.

Δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος

έστω και κατά λάθος να το χτυπήσει. 

Ένας κόμπος με πνίγει στο λαιμό.

Ντύνομαι, βγαίνω έξω

και το πατώ συνέχεια.

Εκείνο χαίρεται και μου κελαηδάει. 

Αντλήθηκε απ' το προφίλ του ποιητή Γ. Λ. Οικονόμου

Βασίλης Δημητράκος - Αγγαρεία

Παρασταίνοντας τον άντρα που πιστεύει στα μπράτσα του

έβριζα κι εγώ. Μέσα στο λιοπύρι, μουσκίδι,

μέσα στ' αγκάθια μαζί του, παιδευόμουν.

Έβγαζα σπίθες με τον γκασμά.

Τώρα όμως τα χέρια μου γέμισαν φουσκάλες

κι η εξάντληση μ' έχει κάνει μικρό παιδί-

το νιώθω καλύτερα,

δεν άξιζε τον κόπο για τόση υποκρισία.

Βασίλης Δημητράκος, Ποιήματα 1983-2018, εκδόσεις Μπιλιέτο, Παιανία.