Παρασταίνοντας τον άντρα που πιστεύει στα μπράτσα του
έβριζα κι εγώ. Μέσα στο λιοπύρι, μουσκίδι,
μέσα στ' αγκάθια μαζί του, παιδευόμουν.
Έβγαζα σπίθες με τον γκασμά.
Τώρα όμως τα χέρια μου γέμισαν φουσκάλες
κι η εξάντληση μ' έχει κάνει μικρό παιδί-
το νιώθω καλύτερα,
δεν άξιζε τον κόπο για τόση υποκρισία.
Βασίλης Δημητράκος, Ποιήματα 1983-2018, εκδόσεις Μπιλιέτο, Παιανία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου