W. H. Auden - Musée des Beaux Arts

Musée des Beaux Arts 

About suffering they were never wrong,
The old Masters: how well they understood
Its human position: how it takes place
While someone else is eating or opening a window or just walking dully along;
How, when the aged are reverently, passionately waiting
For the miraculous birth, there always must be
Children who did not specially want it to happen, skating
On a pond at the edge of the wood:
They never forgot
That even the dreadful martyrdom must run its course
Anyhow in a corner, some untidy spot
Where the dogs go on with their doggy life and the torturer's horse
Scratches its innocent behind on a tree.

In Breughel's Icarus, for instance: how everything turns away
Quite leisurely from the disaster; the ploughman may
Have heard the splash, the forsaken cry,
But for him it was not an important failure; the sun shone
As it had to on the white legs disappearing into the green
Water, and the expensive delicate ship that must have seen
Something amazing, a boy falling out of the sky,
Had somewhere to get to and sailed calmly on.

............................................................................

Ποτέ δεν κάναν λάθος για τον πόνο 

Οι Παλιοί Δασκάλοι ̇ πόσο κατάλαβαν τη θέση του 

Στην ανθρώπινη ζωή ̇ πώς φτάνει και μας βρίσκει 

Την ώρα που ο άλλος τρώει ή ανοίγει ένα παράθυρο ή έστω περπατάει βαριεστημένα ̇

Πώς, όταν οι γέροντες προσμένουν, μ’ ευλάβεια και πάθος, 

Το θαύμα της Γέννησης, πρέπει πάντα να υπάρχουν παιδιά 

Που δεν το πολυθέλουν να συμβεί, και γλιστρούν με τα παγοπέδιλα

Σε μια λιμνούλα στην άκρη του δάσους. 

Ποτέ αυτοί δε λησμονήσαν 

Ότι και το πιο φριχτό μαρτύριο πρέπει να συντελεστεί

Με κάποιο τρόπο, σε μια γωνιά, σ’ έναν τόπο λερό

Εκεί που ο σκύλος ζει τη σκυλίσια ζωή του και τ’ άλογο του βασανιστή 

Ξύνει τ’ αθώα του καπούλια σ’ ένα δέντρο. 

Στον «Ίκαρο» του Μπρέγκελ, λόγου χάρη: πώς καθετί

Γυρίζει αμέριμνα την πλάτη στην καταστροφή̇  

Μπορεί ο ζευγολάτης να τον άκουσε τον παφλασμό, 

Την έρημη κραυγή, μα δεν ήταν γι’ αυτόν κακό μεγάλο∙

Ο ήλιος έλαμπε, έτσι όπως έπρεπε, πάνω στ’ άσπρα πόδια 

Που χάνονταν στο πράσινο νερό∙

Και το λεπτοφτιαγμένο ακριβό καράβι,

Που σίγουρα είδε κάτι εκπληκτικό, ένα παιδί να πέφτει απ’ τον αιθέρα,

Είχε να πάει σε κάποιο προορισμό, και ήσυχα αρμένισε πέρα. 

(Δεκέμβριος 1938)

Μετάφραση: Ερρίκος Σοφράς

..............................................................................................................................................................

Musee des Beaux Arts

Στον πόνο, ποτέ δεν έκαναν λάθος,

Οι Παλιοί Δάσκαλοι: πόσο σωστά κατανοούσαν

Την ανθρώπινή του διάσταση. Πώς καθώς συνέβαινε

Κάποιος άλλος τρώει, ή ανοίγει ένα παράθυρο ή βαδίζει απλώς βαριεστημένα.

Πώς, όταν οι γέροι ευλαβικά, περιμένουν με αγωνία

Τη θαυματουργή γέννηση, πρέπει πάντα να υπάρχουν

Παιδάκια που δεν ενδιαφέρονται κι αν θα γίνει, και πατινάρουν

Σε μια παγωμένη λιμνούλα στη άκρη του δάσους:

Ποτέ δε ξέχασαν

Ότι ακόμα και το φρικτό μαρτύριο πρέπει να ακολουθήσει τη διαδρομή του

Οπωσδήποτε σε μια γωνιά, σε κάποιο αφρόντιστο σημείο

Οι σκύλοι συνεχίζουν τη σκυλίσια ζωή τους και το άλογο του τύραννου

Ξύνει τα αθώα πισινά του σ’ ένα δέντρο.

Στον «Ίκαρο» του Μπρεγκέλ για παράδειγμα: όλοι είναι στραμμένοι αλλού

Εντελώς αδιάφοροι στην καταστροφή. Ο γεωργός μπορεί

Να άκουσε τον παφλασμό, την απεγνωσμένη κραυγή,

Αλλά γι αυτόν δεν ήταν μια σημαντική τραγωδία. Ο ήλιος έλαμπε

Ως όφειλε καθώς τα λευκά πόδια εξαφανιζόταν στο πράσινο

Νερό, αλλά το μεγαλόπρεπο ανάλαφρο πλοίο που έπρεπε να είχε δει

Κάτι συγκλονιστικό, ένα αγόρι να πέφτει απ’ τον ουρανό,

Κάπου πήγαινε και ταξίδευε ήρεμα για τον προορισμό του.

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Ζαννής

.....................................................................................................................................................

MUSÈE DES BEAUX ARTS

Ως προς τη δυστυχία δεν έσφαλαν ποτέ

Οι Παλαιοί Δάσκαλοι: πόσο σωστά είχαν κατανοήσει

Την ανθρώπινη διάστασή της· πώς καταφθάνει

Ενώ κάποιος άλλος τρώει ή ανοίγει ένα παράθυρο ή περπατάει απλώς βαριεστημένα·

Πώς, όταν οι γέροντες ευλαβικά, παθιασμένα προσμένουν

Τη θαυμαστή γέννηση, θα υπάρχουν πάντοτε παιδιά

Που δεν την θέλουνε και τόσο, και πατινάρουν

Σε μια λιμνούλα στην άκρη του δάσους:

Δεν ξέχασαν ποτέ

Πως και το τρομερό μαρτύριο πρέπει να ολοκληρωθεί

Κάπου, σε μια γωνιά, σε κάποιο ρυπαρό σημείο

Όπου τα σκυλιά συνεχίζουν τη σκυλίσια ζωή τους και το άλογο του βασανιστή

Ξύνει τα αθώα του καπούλια σ’ ένα δέντρο.

Στον «Ίκαρο» του Μπρέγκελ, για παράδειγμα: πώς καθετί γυρίζει ανέμελα

Την πλάτη στην καταστροφή· ο γεωργός

Μπορεί και ν’ άκουσε τον παφλασμό, την απελπισμένη κραυγή,

Όμως για κείνον δεν ήταν και καμιά μεγάλη συμφορά· ο ήλιος φώτιζε

Όπως όφειλε τα λευκά πόδια που χάνονταν στο πράσινο

Νερό· και το ακριβό, κομψό καράβι που πρέπει να είδε κι αυτό

Κάτι πρωτοφανές, ένα αγόρι να πέφτει από τον ουρανό,

Έπρεπε κάπου να φτάσει και γαλήνιο συνέχισε το ταξίδι του.

Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός