Ζωή Καρέλλη -Παραμύθι της φεγγαρόλουστης νύχτας (απόσπασμα)

Το σώμα μου είναι μια λύπη
γύρω απ’ την ψυχή μου.
Γύρω απ’ την ψυχή μου την εμποδίζει.
Είναι μια σφιχτή αγκαλιά το σώμα

κι είναι το αίμα

που ξύπνησε και περπατάει
απάνω στην ψυχή μου,
με βήματα βαριά που όλο ξανάρχονται.
Γίνεται πικρό το αίμα μου
Και μ’ αρρωσταίνει, είν’ ένας καημός
που περιμένει βοήθεια.
Σηκώθηκα, καθώς στον ύπνο μου
ονειρευόμουν, κοίταξα γύρω μου
Και τίποτα δεν είδα.
το αίμα μου μ’ εμπόδιζε,
το σώμα μου μ’ εμποδίζει,
δεν κοιμούμαι πια να ονειρευτώ,
γιατί μ’ εμποδίζει το σώμα μου.

Πηγή:Ζωή Καρέλλη, Ποιήματα, Επιμέλεια και ανθολόγηση Ξ. Α. Κοκόλης, Ερμής, Αθήνα 1996.