Μαρία Σκουρολιάκου - Χρώματα φθινοπωρινά

Κουρνιάζει τ' όνειρο στα παιδικά φυλλώματα.

Στην πίστη την αμόλυντη πεπερασμένου χρόνου.

Κόβει φωνές αγριολούλουδα, ψωμί και μέλι

τις ταΐζει.

Με χθεσινές ψυχές παίζει κρυφτό,

σε Κυριακές που έχουν μισέψει.

Ισημερία φθινοπωρινή στο σώμα φέγγει.

Στων βράχων του τις ερημιές

γράφουν συνθέσεις τα πουλιά

κι ακοίμητα νερά, τραγούδια λεν αρχέγονα,

Σβήνουνε με τη γλώσσα τους

του χρόνου τις παλιές πληγές

και σου φωνάζουν της ζωής το αίμα

να μυρίσεις.

Του κήπου κρύβει τις σκιές δέντρο αείφυλλο.

Μακριά η θάλασσα ανθίζει γλάρους

κι ένας άχρονος ήλιος κατακόκκινος

θάλπει ανεξαιρέτως ό,τι ζει.

Μαρία Σκουρολιάκου, Σώμα του χρόνου, εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση, 2021.

Μαρία Σκουρολιάκου - Ταξίδι II

Βράχια γυμνά.

Η αρχοντιά καταργεί τα χρώματα.

Η σιωπή γιγαντώνει του ήχους.

Το ξωκλήσι λευκό

θεριεύουν τα σχήματα.

Ξάφνου

βρίσκεις τι σημαίνουν οι λέξεις.

Η ύλη

σωριάζεται στα πέλματα.

Δακτυλικά αποτυπώματα, Αθήνα: Γαβριηλίδης 2005,

Μαρία Σκουρολιάκου- Επιτάφιοι καιροί

Δεν κοινωνήσαμε της γης σώμα και αίμα.

Το χώμα και τον ουρανό ματώσαμε.

Δεν περπατήσαμε ευλαβικά

στους τόπους μέσα μας

κι αφήσαμε βίαια ν’ αλωνίζουν ποδοβολητά

πατώντας μεστωμένα στάχυα,

που είχαν καρπίσει 

αδούλωτες ανατολές

κι ο αλμυρός ιδρώτας που έχτισε 

τον άνθρωπο.

Απόκαμε του κόσμου το στερέωμα.

Ήρθαν ασύγγνωστοι καιροί φωτιάς κι οδύνης.

Τέφρα και αίμα στο κορμί της άνοιξης

κι η βάγια κρύφτηκε στον Δελφικό χρησμό.

Μόνος καθένας, σκάβει το αδύνατο 

και κολυμπά χωρίς πυξίδα

σε μια σιωπή αισχύλεια που μαίνεται 

στις κλειδωμένες πόρτες της ανάγκης.

Οι μέρες έγιναν μικρόψυχες,

και ξημερώματ' άγρια οι νύχτες πλάθουν.

Τώρα η Ανάσταση που περιμένουμε

με ποιον σταυρό θα ‘ρθεί; 

Χρησμοί του νερού

Μαρία Σκουρολιάκου-Αγρύπνα ποιητή

Μίλησε ποιητή.

Μη σε σωπαίνει ο ήχος της κραυγής

μήτε το κρώξιμο της νύχτας

και του φιδιού το σύρσιμο γύρω από τ’ αυγό του.

Αγάπα ποιητή.

Σφίξε τις λέξεις, ξέπλυνε το αίμα της πληγής.

Το βογγητό του άλλου σώσε.

Σώμα

Στην ερημιά και στον καημό διαμελισμένο.

Πολέμα ποιητή.

Μη φυλακίζεσαι στο ψέμα του καιρού,

στο θάμπωμα της λήθης.

Άκου τ’ αηδόνι, που έρχεται απ’ τη γη

και στην καρδιά της πλάσης κλαίει.

Αγρύπνα ποιητή.

Όπως το νυχτολούλουδο.

Ο ήλιος όπως χρυσορρόης πέφτει

και αξεχώριστα τις σκιές φιλεί.

Μην κοιμηθείς και ξεχαστείς

κι αποτελειώσει ο κόσμος.

Χρώμα Αύριο (2015)