Βερονίκη Δαλακούρα - Δύο ποιήματα

 Λιθοβολισμός

Δώστε μου χιόνι·
βυθίζονται τα πόδια σκύλου
ερημιά.

Φέρτε τους πάγους –
κρέμονται από τα μάτια ωχρής γυναίκας
τη σάρκα έκλεψε πριν
η ελπίδα μας μαγέψει.

Αλλάξτε το πρόσωπό μου
σε ορυχείο ασήμαντο·
το χαμόγελο μάταια περιμένει
στερέωμα διάστικτο
εμένα.

Επιστρέψτε στις πόλεις σας
μ’ ακούτε; Αργές περπατησιές
βλέμματα πόθου, φόβος
συντριβής.

Σας έφερα το παιδί της νύχτας
δεν βλέπετε στο δέρμα του ακίδες
και ένα φως από το σκοτεινό
καμένο;

Γυρίστε μου τη φιδομάνα·
την έβαλα σ’ ένα καλάθι
που το αγκάλιαζα στην κόγχη
και τρέλανα από τη βία
της αγάπης.

Όλα τελειώσαν, άνθρωποι,
μέσα σε χύτρες αποφόρια
και λιμάνια με τη βρομιά
ενός λαδιού από στουπί που
βύζαινα πριν
δώσω στη σκιά ό,τι
οφείλω.

*

Πεινασμένο

Αναμαλλιασμένο
σε βρίσκω
μες στο μεθύσι των σκουπιδιών
στεγνή θάλασσα άλαλες αχιβάδες
μυστικός στρατός, βαρήκοε.
Κλειδαμπαρωμένοι οι βασανιστές μου
για να μη βλέπω
και να μη θυμάμαι τον ακέφαλο
μύλο που ξεδοντιασμένος
αποχαιρετά.
Τώρα σ’ αγκαλιάζω
επισκέπτη
μοναδικέ προστάτη μου
έως ότου φύγει
για πάντα το φιλέρημο.

*Από τη συλλογή “Καρναβαλιστής”, Εκδόσεις Κέδρος, 2011.

Αναδημοσίευση από: https://tokoskino.me/2025/09/02/%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-2/?fbclid=IwY2xjawMkMlRleHRuA2FlbQIxMQABHoEMbJmuc9v6UqGSmeHNP69yfnTRlKIqyvwp7D8HCNXBDQBFKZRkPXF3Jl0s_aem_LOUzRAi3IrSLICHLc8nc-Q

Βερονίκη Δαλακούρα - Βασιλικό παγώνι

Να τι συνέβη μέρες πριν: κατέβαινα τα φοβερά σκαλιά τρικλίζοντας,
το βάρος του κορμιού μου είχε διπλασιαστεί.
Οι συμπολίτες μου, αδιάφοροι στο δράμα που παιζόταν μπροστά
στα μάτια τους, κάτω από τον ήλιο που έκανε το δίλημμα πιο
τραγικό ακόμη, με οδήγησαν στη θάλασσα.
Μπες στο νερό βασιλικό παγώνι, χαίρου την αναχώρηση των
γερανών, ακουγόταν από παντού. Κι εγώ πλατσουρίζοντας,
σύμβολο άθλιου είδους που ο χρόνος εξοντώνει, κολύμπησα ως την ακτή.
Την αδημονία απόλαυσα όσων επευφημούσαν. Το τρίχωμά μου τίναξα
και βγάζοντας μια τρομερή υλακή πέτυχα να με ακούσουν τα καθάρματα
από την άλλη όχθη. να με ακούσουν τα καθάρματα από την άλλη όχθη.

Πηγή: Από τη συλλογή: Άγρια αγγελική φωτιά, Εκδόσεις Άγρα, 1997.

Βερονίκη Δαλακούρα - Ποιήματα

Ο άλλος

Αχ ιστορία του έρωτα και απόλαυση της αγάπης που δεν γνώρισες τίποτα για τον έρωτα!
Γιατί η δική μου ηδονή μετρά τον χρόνο και απορρίπτει, γιατί ένα σώμα πάντα προδίδει
το σώμα μου.

Ο Ύπνος, 1982

 Ως πότε θα συνεχιστεί αυτή η νύχτα

Δεν είναι μόνο το σκοτάδι

Αλλά κι η άρνηση

Το άχρηστο σώμα

Που ομολογεί και φτύνει

Η απαίσια ηδονή

 Μέρες ηδονής, 1990

Απαίσιο, το καθετί παρέμεινε και μετά το τέλος το ίδιο απαίσιο, Ψίθυροι όπως «Προσευχήσου για μένα» έπαιρναν τη θέση της εξομολόγησης, το μερίδιο της μάχης στο χαράκωμα της λεωφόρου. Ανέβαινε ασθμαίνοντας τα σκαλιά. Κάπου κρυβόταν ο τρελός σύζυγος ίσως στο τέρμα του δρόμου που κάποτε αγάπησε μιαν άλλη. Χειμώνας, για να υπάρξει έπρεπε τη μόλυνση να ακολουθήσει η διαφθορά. Όμως ακόμη κι αν ομολογούσε ότι με τη δική της θέληση ασελγούσαν στην ψυχή της, έπρεπε γι’ αυτό για πάντα το σώμα της να χάσει;

Άγρια αγγελική φωτιά, 1997

 Φαντάσματα

 

Τώρα που ονειρεύτηκα τον αγαπημένο

Να κοιτά το άπειρο ξασπρισμένο

Σαν τα δικά του κόκαλα

Επιβεβαιώθηκε η νοθεία τού αισθήματος

 

Σπαθί του είναι τα μυτερά δόντια

Κι όταν το χέρι απλώνω στο συγχυσμένο

Κεφάλι

Αιχμαλωτίζει η μέγκενη των αστραφτερών

Κυνοδόντων.

 

Πατέρα απάλλαξε απ’ αυτόν το πόνο
Συγγενικό με το δικό σου χαμό.

Όμορφη μέρα της νύχτας
Η καρδιά νομοθετεί
Εισδύει με το στόμα μισάνοιχτο
Έτοιμη να δαγκώσει
Ερημική συνέχεια.

 26 Ποιήματα

Όλα τελειώσαν, άνθρωποι,

μέσα σε χύτρες αποφόρια

και λιμάνια με τη βρωμιά

ενός λαδιού από στουπί που

βύζαινα πριν

δώσω στην σκιά ό,τι

οφείλω.

 

Καρναβαλιστής, 2011

Πάλι καλά

 

Κάτω από αμμόλοφους όπως βουβά υποσχέθηκα

μάσησα σκότος.

 

Με τα μαλλιά σε μολυβένια

ακτή τα σώματά μας έδεσα και

τραβώντας την αιχμή κορμί ξεχώρισα από δόρυ.

 

Πάλι καλά που πρόλαβα κι έκαψα ολόκληρο κερί.

Ένα με φλόγα από μαργαριτάρι

κι ας έβρεχε

κι ας μ’ είχε πλημμυρίσει η βροχή…

 

 

Καππαδόκες, 2020

Πηγή:  https://www.periou.gr/gianni-s-vitsara-i-poiitiki-diadromi-tis-veronikis-dalakoura-apo-tin-poiisi-67-72-stous-kappadokes/?fbclid=IwY2xjawK6QcRleHRuA2FlbQIxMQBicmlkETFWTnNtTklDdlpmQ1F6MGF0AR59mmkYtcJWd3O88D6_a-e1eJ-oSqwW-Ri1o11jBul5h2-uOFvUBg4MPLdtPg_aem_p7Casys5JAlUP1fPyxEa2Q

Βερονίκη Δαλακούρα - Ποιήματα

 Ι

Η πιο μεγάλη αγάπη είναι για τον άγνωστο, για κείνον που

μισοκλείνει τα μάτια στη σαύρα. Ο πιο μεγάλος έρωτας είναι

για τους δρόμους που συνδέουν πόλεις και κατακεραυνώνουν

το ουρλιαχτό του ελικόπτερου. Κι όμως κανένας δεν πρόκειται να

θεραπεύσει εμένα από τα Σάββατα. Ήταν αυτή ότι

ουράνιο απέμενε

από του Διαβόλου το γυναικείο νύχι. Ήταν αυτή το

μωρό παρθένος και

δεν έχω πια τη δύναμη το όνομά της - το δικό της

μόνο - να βαφτίσω

στα υγρά ενός χιτώνα λιωμένου από Ιππικό Υπηκόων.

Αχ, μάρτυρες! Σάμπως το δικό σας πρόσωπο, όταν

χάθηκε η πρασινομάτα

Ξανθούλα με τα μακριά σαν ψεύτικα τσίνορα, δεν

έγινε ένα δάσος από

πηλό;

*

V

Γράφε, γράφε, γυναίκα: από δω αρχίζει το κτίσιμο. Χάος που στα στέρεα θεμέλιά του οι δυνάμεις, όχι η Δύναμη, πέφτουν πρώτες σιγή θορύβου.

Φιλικές, πρόσχαρες, άγριες, γεμάτες έλεος, αδιάφορες, συμπαθητικές και με τόλμη όσο διαρκεί η ανοικοδόμηση.

Το στήσιμο από την αρχή όσων εμείς αποκαλούμε συντρίμμια έχει γίνει τόσες φορές, που τα πανίσχυρα και ειρωνικά θεμέλια, οι ακρογωνιαίοι λίθοι, αρνούνται να δεχτούν ακόμη και την πιο επιδέξια ανόρθωση ενδιάμεσων τοίχων που, ανεξάρτητα από το ύψος τους, είναι εμπόδιο για τη διάβαση.

Κι αυτό, αφού νιώθουμε ένα κύμα αέρα να μας ρίχνει προς τα πίσω, είναι δυνατό να μην είναι άλλο από παρακμή;

VI

Θάρρος λοιπόν να μη νομίσουν από έρωτα ή απελπισία

ενώ άλλη είναι η αιτία.

Θάρρος λοιπόν τώρα που όλα ωριμάζουν δίχως

να ξεσκίζουν

τη γη.

Μολυβένιες φτέρες καθώς ένα πουλί γεννιέται

από το αυγό ενός άλλου με άσχημη φωνή.

Να μη νομίσουν από περίσσια αγάπη ή τρέλα

με το πρόσωπο στο δικό σου στήθος

και το στόμα σου στο δικό μου

καθώς τραβιέται ο ήλιος και η σκιά

της θυμωμένης καμινάδας κρύβεται εκεί.

Θάρρος λοιπόν ώσπου να καούν φορέματα

και κούκλες πλαστικές

κι απ' τη μυρωδιά να σκορπίσει

μια γειτονιά δαιμόνων.

Να μη νομίσουν πως αυτό

καρφώνει όργανο μυστικό

στον λόφο απ' όπου κατεβαίνω

δολοπλοκώντας μ' έναν διάβολο

τόσο αγαθό που ούτε τη πείνα

δεν χορταίνει σπορά στο εύφορο

και σκοτεινό.

Θάρρος λοιπόν στο βάθος

γνωρίζω με υποδέχεται μια κλειστή

καρδιά.

Να μη νομίσουν πως έπνιξα το θηρίο

Κι οι βράχοι εκτυφλωτικές ακτίδες

πετούν

γι' αυτό

*

XIII

Για το μυαλό μου όπου το κακό

σαν οδηγός παλιάμαξας παίρνει

επικίνδυνες στροφές.

Για την καρδιά στον Τύμβο

_ και χάρη σ' αυτόν -

οι τιτάνιοι λίθοι.

Για ό,τι έχει απομείνει πάνω

απ' τη πόρτα και κοιτάζει

μάτι θολό.

Δεν είμαστε η καρδιά και το μυαλό μήτε η ανάμνησή τους

Ιάκωβε, σε σένα πρώτα φάνηκε ο Αδελφός -

την Ταβιθά την έχω μνημονεύσει

και τώρα που οδηγώ τρελά

και οι στροφές με ρίχνουν

στον γκρεμό

ξεδιάντροπα θα επαναλάβω

το χωρίο.

Αθόρυβα γράφει η ιστορία.

Τρέχοντας φεύγουν τα κυνάρια

από τη παιδική ηλικία.

Κι οι εγγαστρύμιθοι του τρόμου μας θυμίζουν:

κωφή η Δορκάς.

εις τους αιώνας

τυμβωρύχοι

*

XV

Με είδε, είπε:

Εγώ παιδί μου δεν -

τα απάτητα οι θάλασσες δεν"

λέγοντας μόνο τα ιερά για ν' ανοίξει

ο λάκκος του τρισμέγιστου που έγινε

και η μητέρα των λαδωμένων μου μαλλιών

σε βάπτισμα άθλιου εκχριστιανισμού.

Με τη μορφή της η οροσειρά

"Εγώ παιδί μου δεν

κι αν πόθησα τους συνειρμούς.

από μια εποχή τεράτων και ουσίας

προτίμησα την αόρατη βροχή

κάτω απ' τις λάμπες του πεζοδρομίου".

Δεν περιφρόνησε η βάρβαρη

έναν πίδακα ηλιοτροπίων

χτύπησε την πόρτα

δειλά

περιμένω εσένα σε κόγχη από γυαλιά

- το επάγγελμα των πατεράδων μας σπασμένο -

εκεί που επωάζεται το άδειο, σκόνη

βαδίζω

ΒΕΡΟΝΙΚΗ ΔΑΛΑΚΟΥΡΑ

Ευφροσύνη

Ποιήματα για μικρά παιδιά

ΠΟΙΗΣΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΚΚΙΔΑ

ΑΘΗΝΑ ΙΟΥΛΙΟΣ 2024

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη και της Βαρβάρας Ρούσσου

Βερονίκη Δαλακούρα - Τραγουδάκι

Όταν η μάνα μου κρατούσε στην αγκαλιά τον κάμπο
ελαφρύς ελαφρύς
σαν να ’κουγε ο τυχοδιώκτης φευγαλέα λύσσα
με το μαχαίρι θα φτύσουν το αίμα οι άλλοι
οι φίλοι.
Και πάλι οι άγιοι των λουλουδιών
ελαφρά ελαφρά
κρυφοκοίταζαν να ξεφύγουν από
τη φίλη.
Μελαχρινό παιδί σε ρηχό μνήμα
και κατάξανθο σε βαθύ φτάνει στην άκρη της γης.
Εδώ ταιριάζει κάτι άλλο τρίαινα δοξαστική
θημωνιά και πέταγμα ψηλά ποδιών

με κατακίτρινα παπουτσάκια στάχυα.

Αντέχουν τη συκοφαντία

οι μικροί κροκόδειλοι στο ύψωμα

ελαφρείς ελαφρείς

φτύνουν το κρέας κι ας μην -

Από τα ποτάμια που διαχειρίζεται Εκείνο
αναποδογυρίζει τη γλώσσα
το βολικό σύμπαν.

Πηγή: Ευφροσύνη: Ποιήματα για μικρά παιδιά, Εκδόσεις Κουκκίδα 2024.

Βερονίκη Δαλακούρα - [IV]

Κάποιο τρόπο είχα βρει να καθαρίσω τα δάχτυλα από το χλιαρό λίπος.

αδελφέ, είπα, ας σκοτώσουμε τη μνήμη με τον τρόπο που της αξίζει. Βάναυσα, με μαρτύρια που θα την κάνουν να μετανοήσει για το αμετάκλητο. Διάλυσε τον καρπό, διάβασε για να καταλάβεις ποιο είναι το πραγματικό τάλαντο  θαμμένο στο χώμα.                                                                   

Όταν αυτό βγει, θα ξαναζήσει η ιστορία του άπιστου παπά.

Μπήξε τις καλαμιές βαθιά, πιέζοντας με όλη τη δύναμη μπράτσων, κορμού, να καρφωθούν καλά η μια δίπλα στην άλλη, κολλητά, να φτιάξουν το φράγμα που μπόι ανθρώπου δεν μπορεί να το φτάσει.

Δεν ήθελα να θυμάμαι με πόση λαιμαργία καταβρόχθιζα αγγέλους. Ήθελα να ξαπλώσω στο χορτάρι που δεν γνώρισα σε μια πόλη ψυχρή, εκεί που το τριφύλλι καιγόταν με τρόπο θαυματουργικό και πλάσματα ανύπαρκτα δεν καλούσανε στο πανηγύρι.

Το χλωρό στην αίθουσα των ναυαγών πετούσε μέχρι την αγκαλιά χωριάτη με διπλό κορμί. Ο φίλος του δίπλα: η ομορφιά πρώτη στην ιεραρχία. Ευφροσύνη.

Μόνο αυτό μας ανεβάζει εκεί που άλλοι ονομάζουν τρόπο κι άλλο συναλλαγή.

Αιδώς, Σωτήρα

Βερονίκη Δαλακούρα [II]

Στα δάση των βουνών, α, πόσο χαίρομαι
κάτι απέμενε, απ’ τα τόσα, που δεν γνώρισα.
Να χάνεις δίχως να είναι έρωτας
μα απομεινάρι ύπνου τριγωνικό!
Α, πόσο χαίρομαι, λέω, αγαπημένη κόλαση
που να μάθω έχω ακόμη!

(Μονάχα μια φορά δεν χάραξε

μονάχα μια φορά σου ζήτησα και δεν απάντησες

κρυμμένο σε βουνά δασών.
Άλλο τόσο χαμηλόφωνο δεν πρόκειται να υπάρξει που
το ψιθύρισμα στο φως του δρόμου να γίνει
φανός αντίθετης αγάπης.)

Πηγή: Ευφροσύνη: Ποιήματα για μικρά παιδιά, Εκδόσεις Κουκκίδα 2024.

Βερονίκη Δαλακούρα - Άμμος

Μη μ΄ αφήνεις μόνο στην αγαπητή κόλαση.

Τι να πω τώρα βυθισμένος με το όχι να εκσφενδο-

νίζεται από το τρύπιο μου στόμα.

Ήσουν εσύ τη χαραυγή.

Γι΄ αυτό είχα επιμείνει

Γι΄ αυτό έγραφα γράμματα

-θηλυκό γουρούνι-

που άφηνα στις τσέπες

του πεθαμένου.

Ούτε μιια φορά αυτή

Ούτε μια φορά

“τον έχω!”

φωνή

Από τη συλλογή: Καππαδόκες, εκδ. Κουκκίδα, 2020.

Βερονίκη Δαλακούρα - Πέμπτη

Κλείνει ο δρόμος· η σκόνη θρυμματίζει ένα φεγγάρι

που πυροβολούσα χρόνια.

Από τη μια μεριά τα κυπαρίσσια κι από την άλλη 

εκείνη με τα ξέπλεκα μαλλιά και το καλάμι.

Μητέρα κοντοκουρεμένη στην καρέκλα

κοιτάς το μέλλον κούφιο δόντι που μασάει το ψωμί σου.

Πώς θ' αποδράσουμε παραβιάζοντας την πόρτα — αν υπάρχει;

Καππαδόκες 

Βερονίκη Δαλακούρα - Ποιήματα

 Ελβίρα

Στο λεωφορείο το μεσημέρι. Όλες οι θέσεις κατειλημμένες. Δύο ή τρεις όρθιοι, η διαδρομή συνηθισμένη. Λίγο πριν το τέρμα, σε μια μεγάλη διασταύρωση, ο οδηγός αλλάζει πορεία. Ακούγονται φωνές διαμαρτυρίας, όμως εκείνος αδιαφορεί. Οι επιβάτες εξαγριώνονται. Παρακολουθώ αμίλητος. Περισσότερο με ξαφνιάζει η ηρεμία του οδηγού. Δίχως αμφιβολία ακολουθεί μιά διαγεγραμμένη πορεία. Τον πλησιάζουν ουρλιάζοντας.Έχουμε βγει από την πόλη. Μερικοί δοκιμάζουν να επιτεθούν. Άλλοι κρεμιούνται από τα παράθυρα ζητώντας βοήθεια. Οι ηλικιωμένοι αναρωτιούνται μήπως ο οδηγός έχει δίκιο, αν έχουν ανέβει σε λάθος λεωφορείο που κατευθύνεται στην εξοχή. Είμαστε έξω από την πόλη. Περνάμε μέσα από τα χωριά της Αττικής. Περιοχές άγνωστες. Όλοι απελπισμένοι κλαίνε, ελάχιστοι αντιστέκονται ακόμη. Παρακολουθώ αμίλητος.Το βράδυ αντιλαμβάνομαι ότι πλησιάζουμε στη θάλασσα. Μες στο σκοτάδι το λεωφορείο σταματά, όμως όλοι καρφωμένοι στα καθίσματα παρακαλούμε να μην ανοίξουν οι πόρτες να μην βρεθούμε ολομόναχοι σ’ αυτό το απέραντο λιβάδι.                     

 Ερείπια  πόλης

Στον τόπο που τελευταία επισκέπτομαι, τα γκρεμισμένα σπίτια  ορθώνονται σιωπηλά την νύχτα. Ζητούν κήπους, κερδίζουν το χορτάρι, τα φυτά, άνθη την μυστική εποχή του έτους. Είναι ένα στοίχημα που όταν παιζόταν, χρόνια πριν, κανείς δεν ήξερε ότι είχε ήδη κερδηθεί.Ένας πλανήτης ζωντανών που τον επισκέπτονται κάτοικοι μιάς διάστασης διαφορετικής από εκείνη που μαγκώνεται απ’ την αναπηρία. 

Την πόλη μου οργώνουν άροτρα· ξεριζώνουν πέτρες, τις ρίζες γιγάντιων κισσών. Εδώ ζωή είναι τα σκουλήκια- Πρωτέας που αργοπορεί σε σχήμα κύκλου. Οι θόρυβοι παύουν με τη δύση.Η ανατολή συγκρούεται με τα κλειστά παράθυρα.

Καιρό το τρέμουλο στο βάδισμα δε μ’ άφηνε να δω τις διαβρωμένες όψεις των κτιρίων. Κάποια απ’ αυτά σωριάζονταν. 

Το βιβλίο ανοίγει, έπειτα κλείνει με τους λυγμούς τού αναγνώστη.

Στην τρέλα της αρχής οφείλουν τον νεκρό που επισκέπτεται αυτή την πόλη.

 

   Κραιπάλη

Οι ακτίνες διαθλώνται στο παράθυρο, έπειτα κατευθύνονται απέναντι στα υπόγεια ενός κτιρίου με τζαμάκια, μικρά ανοίγματα σαν τρύπες μιας φωλιάς. Στο ηλιόλουστο παράθυρο στέκομαι εγώ· είναι  μία εικόνα τραγική αφού στη μνήμη ανακαλώ το χειμωνιάτικο πρωί που ανακάλυψα την αβεβαιότητα αυτής της στάσης.

Πολύ λίγοι από κείνους τους ανθρώπους θα με χαιρετήσουν αν συναντηθούμε στην αυλή. Θα κατεβαίνω τρέχοντας να ψάξω τα λαγούμια, θα μετρηθώ με το ανάστημά τους, θα κοιτάζω δίχως να μιλώ τους μικροσκοπικούς φεγγίτες με τα κουρτινάκια. Πίσω τους κρύβονται πλήθη, ίσως χιλιάδες που αγρυπνούν.Δεν είναι χορτασμένοι, δεν πεινάνε.

Η πόρτα ανοίγει· με βήματα σημειωτόν περνούν κάτω απ’ την πύλη.

  Χρόνος

Στο τρελό μάτι μην πετάτε στάχτες. Έχει δηλώσει υποταγή στην κόγχη κάτω από το μέτωπο. Ορυκτά τυφλώνουν με την αιχμηρή τους λάμψη ό,τι απομένει από το δίδυμο όργανο, πυροδοτούν αλήθειες  καθώς αυτό σκορπά  στο χώμα. 

Ξανακτίζουν. Βγαίνουν γυναίκες απ’ το σπίτι, σκαρφαλώνουνε στον φοίνικα.

Κρύβουνε τα μαλλιά τους σε φακιόλι. 

Είναι αργά. Η μέρα περικλείει τόσο τρόμο που επιστρέφει.

Με το ψωμί στο στόμα 

το άγριο παιδί 

μερεύει.

  Κλειώ

Γέρνεις απ’ το παράθυρο, γυναίκα, για να’ μαστε μαζί. Είμαι παιδί και το κοντό μου φόρεμα αγγίζει κήπο και χαλκό. Θηρία γράφουν την ιστορία του παλαίμαχου, φίδια έρχονται κροταλίζοντας, βάρος η μνήμη ποδοκροτεί –θρύψαλα ζώα  φρούτα.

Το άχθος της θλίψης σαν απόλαυση σαπίζει με την ηλικία

 

Καρναβαλιστής, Κέδρος, 2011

Βερονίκη Δαλακούρα - Βασιλικό παγώνι

Να τι συνέβη μέρες πριν: κατέβαινα τα φοβερά σκαλιά τρικλιζοντας,
το βάρος του κορμιού μου είχε διπλασιαστεί.
Οι συμπολίτες μου, αδιάφοροι στο δράμα που παιζόταν μπροστά
στα μάτια τους, κάτω από τον ήλιο που έκανε το δίλημμα πιο
τραγικό ακόμη, με οδήγησαν στη θάλασσα.
Μπες στο νερό βασιλικό παγώνι, χαίρου την αναχώρηση των
γερανών, ακουγόταν από παντού. Κι εγώ πλατσουρίζοντας, 

σύμβολο άθλιου είδους που ο χρόνος εξοντώνει, κολύμπησα ως την

ακτή. Την αδημονία απόλαυσα όσων επευφημούσαν. Το τρίχωμά

 μου τίναξα και βγάζοντας μια τρομερή υλακή πέτυχα
να με ακούσουν τα καθάρματα από την άλλη όχθη.

(Άγρια αγγελική φωτιά, Άγρα, 1997)

Βερονίκη Δαλακούρα - Γράμματα στον αδελφό μου

 

Πνευματικές κοινωνικές μορφές, τ. 5. 

Βερονίκη Δαλακούρα - Γλουπ!

Μην ξαναμιλήσετε για κέρδος. Είναι η αρχή και το τέλος, το λάβαρο που

ξεδιπλώνεται στη Γραμμή-Πλατεία. Μην αναφέρετε ξανά τον πόνο• οι μικροί μιλούν

πριν προφτάσουν ν’αποκοιμηθούν. Μην επιχειρήσετε ν’ αλλάξετε πλευρό, να

βυθιστείτε• το ξημέρωμα βρίσκει εκείνους όρθιους στη βρώμικη γωνία.

Μόνο οι τρελοί κοιμούνται. Ανοίγουν τις πόρτες και τραβούν απ’ το μυαλό τού

κόσμου το νυστέρι.

  Καρναβαλιστής, Κέδρος, 2011

Βερονίκη Δαλακούρα - [άτιτλο]

Είμαι η χαμένη έρημος οι βράχοι οι πέτρες το σπίτι

το ζώο η πρόθεση ο κινηματογράφος "Κόσμος"

          το πανδοχείο που γκρεμίστηκε η κακιά ώρα

ο πύργος οι βρυκόλακες της ερειπωμένης πόλης

           η πόλη

ο άρχοντας το συμβούλιο οι αρχηγοί η ανακούφιση

το ομοφυλόφιλο παιδί ο Γιάννης ο Φεντερίκο Γκαρθία

           Λόρκα οι τέσσερις εποχές ο Βιβάλντι ο Τάσος

           η ακούραστη μηχανή

το σκυλί η συνείδηση το Μέγα Ψάρι τα νύχια

           που σκάβουν η αποκάλυψη το κόκκινο χώμα

ο γεωργός η επανάσταση το ξύλινο σπαθί

           το πράσινο στάρι οι εθνικές καπηλείες η ταβέρνα

ο αχυρώνας η λεωφόρος το άγαλμα το ερωτικό δωμάτιο

           ο άντρας η αποκάλυψη τα σπίτια

το σχήμα η προτομή του χορευτή η μήτρα

ο Αρθούρος η Μεγάλη Πέμπτη το τραπέζι

το αγόρι τα άνθη τα στρατιωτάκια που έσπασαν το όχι

η μάνα μου που ρώτησε αν πεινώ ο γραμματέας

τα φωνήεντα του Εξήντα το όπλο

είμαι η φωνή μας που κρύφτηκε στην κατακόμβη

         η φωνή μας που κρύφτηκε στην κατακόμβη

η φωνή μας που κρύφτηκε στην κατακόμβη

Μέρες ηδονής, Φόρμα, 1990.

Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη

Βερονίκη Δαλακούρα - Τρία ποιήματα

 ΟΡΟΠΕΔΙΟ

Ευλογημένος εσύ που έκρυψες τον σπόρο
στα εργόχειρα της γυναίκας.
Πίσω από τη μαγεία η ασέλγεια
ασθμαίνοντας ρίχνει την τελευταία ζαριά.
Αυτός που ψάχνει για νερό είναι ραβδοσκόπος που
μόνο σε θάλασσα πλανιέται γιατί
το οροπέδιο ξεχάστηκε.

Κι αυτή η πλάνη, χειρότερη από την πρώτη,
τον κάνει να βγει
από μέσα του
λάμνει μ’ όση δύναμη απομένει
στα μαλλιά
μεταμορφωμένα
σε δέντρο

*

ΠΕΜΠΤΗ

Κλείνει ο δρόμος η σκόνη θρυμματίζει ένα φεγγάρι που πυροβολούσα χρόνια.
Από τη μια μεριά τα κυπαρίσσια κι από την άλλη εκείνη με τα ξέπλεκα μαλλιά και το καλάμι.
Μητέρα κοντοκουρεμένη στην καρέκλα, κοιτάς το μέλλον κούφιο δόντι που μασάει το ψωμί σου.
Πώς θ’ αποδράσουμε παραβιάζοντας την πόρτα – αν υπάρχει;

*

ΕΣΥ

Ευτυχώς που πρόλαβα να σε αγγίζω
πριν στερέψει η πηγή
από λάδι
ευτυχώς μίλησα όταν αυτή άδειασε
με τον τρόπο που η αγάπη επινοεί τη λησμονιά.
Ευτυχώς δεν τόλμησα να επαναλάβω τα λόγια που κράτησαν
στη ζωή εσένα κι εμένα
καθώς με το χτένι την κόμη συγύριζες
πριν ακόμη
κριθεί

*Από τη συλλογή «Καππαδόκες», εκδ. Κουκκίδα, Αθήνα 2020.

Πηγή: https://tokoskino.me/2024/03/26/%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1-%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-3/

Βερονίκη Δαλακούρα - Ο ύπνος

Σελήνη! Να μια ωραία λέξη.

Όσοι αγάπησαν τις περιγραφές δεν θα την ξεχάσουν

ποτέ, κι όσοι ανακάλυψαν σε παληά βιβλία την καινούρ-

για τους κατοικία, θα δουν πως τίποτε δεν χάνεται στ’

αλήθεια.



Ω Καληνύχτα! Η αναγέννηση δεν απαιτεί τον ουρανό.



Βερονίκη Δαλακούρα, Ο ύπνος, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 1982, σ. 7.

Βερονίκη Δαλακούρα - Τρία ποιήματα

 STRADA

Σαρανταέξι μέρες ένα ταξίδι ατέλειωτο
Μα χάρηκα
Βλέποντας τον Ιωσήφ στην αποβάθρα
Με τα μαλλιά στο χέρι
και τα μάτια στην καρδιά
Χωρίς τις πυραμίδες του
Στους ώμους.
Τόσο βαριές στ’ αλήθεια
Για ώμους φτιαγμένους
Από ουτοπίες

*Aπό την Ανθολογία “Ποίηση ’67-’72”.

*

ΟΧΙ

Βρέχει, βρέχει αδιάκοπα, κι ο φόβος των ανθρώπων
εισδύει στο βασίλειο του φωτός.
Ό,τι άρχισε με θαυμασμό τελειώνει με τρόμο.
Πόσες αναμνήσεις κρατά αυτός ο εύφορος κήπος!
Το χιόνι λιώνει, μα από την γκρίζα επιφάνεια των
βράχων, που την καλύπτει στάχτη, δεν τρέχει νερό:
μόρια σκόνης αιωρούνται σε μια ομίχλη γιορταστική.
Όλο κι απομακρύνομαι, Θεέ μου, από τη λάμψη
τούτης της νύχτας.

*Από τη συλλογή “Μέρες Ηδονής”, εκδ. Φόρμα, 1990.

*

ΠΑΙΖΩ ΚΑΙ ΧΑΝΩ

Κάτω από το φως της σεληνιακής νύχτας ένας σκυφτός και σιωπηλός
άντρας ρίχνει τα χαρτιά. Το πρόσωπό του έχει την επίμονη έκφραση
του παίκτη, αυτός, όμως, χαμένος μες στους υπολογισμούς, συλλογίζεται
με τη μεγαλύτερη διακριτικότητα την ημέρα.
Είναι η ωριμότητα ή η σύμπτωση που με σπρώχνει κοντά του, όση ώρα
διαρκεί ο περίπατος στα βάθη της πόλης που του ανήκει;
Σκόρπιες λέξεις, παραβιάσεις, τραντάγματα καρδιάς, μια γενικότερη
αταξία, κι Εκείνη, που άξεστη και θλιβερή, χτυπώντας με στο πρόσωπο,
δαγκώνει τα χείλη μου αναζητώντας τι;
«Μητέρα», ψελλίζω κατάκοπη, «δεν φταίω εγώ αν χάθηκα σε κόκκινη
ομίχλη. Δες!»
Αυθυπαρξία μοναδική.
 
*Από τη συλλογή “Άγρια Αγγελική Φωτιά”, εκδ. Άγρα.

Πηγή: https://tokoskino.me/