Κάποιο τρόπο είχα βρει να καθαρίσω τα δάχτυλα από το χλιαρό λίπος.
αδελφέ, είπα, ας σκοτώσουμε τη μνήμη με τον τρόπο που της αξίζει. Βάναυσα, με μαρτύρια που θα την κάνουν να μετανοήσει για το αμετάκλητο. Διάλυσε τον καρπό, διάβασε για να καταλάβεις ποιο είναι το πραγματικό τάλαντο θαμμένο στο χώμα.
Όταν αυτό βγει, θα ξαναζήσει η ιστορία του άπιστου παπά.
Μπήξε τις καλαμιές βαθιά, πιέζοντας με όλη τη δύναμη μπράτσων, κορμού, να καρφωθούν καλά η μια δίπλα στην άλλη, κολλητά, να φτιάξουν το φράγμα που μπόι ανθρώπου δεν μπορεί να το φτάσει.
Δεν ήθελα να θυμάμαι με πόση λαιμαργία καταβρόχθιζα αγγέλους. Ήθελα να ξαπλώσω στο χορτάρι που δεν γνώρισα σε μια πόλη ψυχρή, εκεί που το τριφύλλι καιγόταν με τρόπο θαυματουργικό και πλάσματα ανύπαρκτα δεν καλούσανε στο πανηγύρι.
Το χλωρό στην αίθουσα των ναυαγών πετούσε μέχρι την αγκαλιά χωριάτη με διπλό κορμί. Ο φίλος του δίπλα: η ομορφιά πρώτη στην ιεραρχία. Ευφροσύνη.
Μόνο αυτό μας ανεβάζει εκεί που άλλοι ονομάζουν τρόπο κι άλλο συναλλαγή.
Αιδώς, Σωτήρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου