Li Po -Οκτώ ποιήματα

  

Μεθυσμένος στο σεληνόφως

 

Στα λουλούδια ανάμεσα κρασί μες στο φλασκί·

το πίνω μοναχός μου, τριγύρω μου ψυχή.

Καλώς το Φεγγαράκι, για σίμωσε να πιεις!

Φέρνει και τη Σκιά μου – γίναμε τώρα τρεις.

Το Φεγγαράκι όμως δεν νοιώθει από πιοτό

και η Σκιά μου απλώς τελειώνει ό,τι αρχινώ.

Το Φεγγάρι κι η Σκιά – φευγαλέα συντροφιά·

ας γλεντίσουμε τώρα, φεύγει η Άνοιξη γοργά.

Το Φεγγάρι χορεύει ενώ εγώ τραγουδώ

κι η Σκιά μου τρεκλίζει ως χορεύω εγώ.

Ξεμέθυστοι ακόμα, οι τρεις μας μι’ αγκαλιά·

έπειτα μεθυσμένοι, καθένας χωριστά…

Αδελφωμένοι αλήτες, πότε σας ξαναδώ;

Πέρα από τα σύννεφα, σ’ ουράνιο χορό.

`

*

 

Συζήτηση με το βουνό

 

Ρωτάς γιατί να μένω στο Πράσινο Βουνό.

Χαμογελώ, δεν απαντώ, είμ’ εν ειρήνη.

Της ροδακινιάς το άνθοςέφυγε με το νερό…

Γη και Ουρανό – οι άνθρωποι τα ’χουν διακρίνει.

 

`

*

 

Στον ναό του βουνού

 

Εκατό μέτρα φτάνει ο πανύψηλος πύργος.

Από δω θα μπορούσε ένα χέρι να μάσει τ’ αστέρια…

Δεν τολμώ τη φωνή μου να υψώσω, φοβούμαι

θα ενοχλεί τα ουράνια ασκέρια.

 

`

*

 

Μια παγερή νυχτιά μονάχος

 

Έξω από την κλίνη μου το φεγγαρόφως λάμπει–

θαρρείς φορέσαν πάγο τα δάσα και οι κάμποι.

Σηκώνω το κεφάλι– φεγγάρι στον φεγγίτη·

το χαμηλώνω πάλι – η σκέψη μου στο σπίτι.

 

`

*

Ο απών

 

Το γάβγισμα ενός σκύλου μες στη νεροποντή.

Της ροδακινιάς τα άνθη βάρυναν απ’ τη βροχή.

Μες στο δάσος ένα ελάφι ανταμώνω πού και πού.

Στη βροχή, βροχή η καμπάνα μοιάζει του μεσημεριού.

Τ’ αγριοκάλαμα ορίζουν την ομίχλη.

Κρέμεται η άνοιξη – σμαράγδι στην κορφή.

Κανείς δεν ξέρει αυτός πού έχει πάει.

Ξαπλώνουμε η λύπη μου κι εγώ σε τρία πεύκα.

 

`

*

 

Το τραγούδι του Qiupu, 14#

 

Χώματα φωτίζουνε οι σόμπες κι ουρανούς,

τους άλικους οι φλόγες ξορίζουνε καπνούς.

Οι ροζιασμένοι εργάτες στου φεγγαριού το φως –

ζεσταίνει απ’ το τραγούδι τους ο κρύος ποταμός.

 

`

*

Ο καταρράχτης στο βουνό Lushan

 

Το ηλιόφως εξαγνίζει της αμέθυστης αχλής το θυμιατό·

από πέρα διακρίνω στην πεδιάδα καταρράχτη κρεμαστό,

πάει και χύνεται ορθός από τα τρεις χιλιάδες πόδια –

μου φαντάζει Γαλαξίας που βουτάει απ’ τον έβδομο ουρανό.

 

`

*

Στον WangLu

 

Είμαι ήδη μες στη βάρκα έτοιμος να ξεκινήσω,

ξάφνου βήματα ακούω και τραγούδι από την όχθη.

Χίλια πόδια έχει βάθος της Ροδακινιάς η Λίμνη

μα όχι το βάθος της καρδιάς του WangLuπ’ αφήνω πίσω.

Μετάφραση: Στράτος Κιαπίδης

Li Po - Ρωτώντας το φεγγάρι

Από ποιους άραγε καιρούς τον ουρανό στολίζει το φεγγάρι;
Αφήνω το κρασί στο πλάι μου και σκέφτομαι να ρωτήσω.
Εκεί ψηλά που βρίσκεται, άνθρωποι δεν μπορούν να φτάσουν
μα το φεγγάρι τούς ακολουθεί βήμα προς βήμα.
Λευκό και διάφανο στεφάνωσε το πορφυρένιο κιόσκι,
την ώρα που απ' τη θάλασσα σηκώνονται πυκνά σκοτάδια.
Θα σβήσει τάχα η λάμψη του μέσα στα νέφη;
Οι σημερνοί δε βλέπουμε το φεγγάρι του χθες.
Το σημερνό φεγγάρι φώτιζε τους χθεσινούς ανθρώπους.
Οι άνθρωποι του χθες και του σήμερα είναι τρεχούμενο νερό.
Όλοι διακρίνουν το φεγγάρι καθένας με τον τρόπο του.
...Μα το κρασί μου χύθηκε. Ώρα να τραγουδήσω,
ενώ το φεγγαρόφωτο χαϊδεύει το χρυσό ποτήρι μου.

 Λι Τάι Πο (Σούι-Γε Κίνας, 701 – Ντανγκτού Κίνας, 762)

Μετάφραση: Αμαλία Τσακνιά

Πηγή: Κινέζικη Ποίηση, Επιμέλεια: Αλέξης Ζήρας, Πλέθρον 1982.

Li Tai-Po - Ποιήματα

Για τα σπουργίτια των αγρών

Μην πετάτε με τις αλκυώνες του Γιέν -Τσόου

και με τα χελιδόνια που κουρνιάζουν στο

παλάτι των Βου .

Αν καεί το παλάτι θα καούν κι οι φωλιές σας

και θα πιαστείτε στα δίχτυα με τις αλκυώνες .

Κάλλιο μονάχοι κάτω από τις καλαμιές

μήτε γεράκι

μήτε αετός να μη σας φτάνει .

Ξενύχτι

Για να ξεπλυθούν οι παλιοί καημοί ,

πρέπει ν’ αδειάσουμε χιλιάδες κούπες .

Οι όμορφες βραδιές είναι φτιαγμένες για εξομολόγηση .

Το λευκό φεγγάρι πρέπει να εμποδίσει τον ύπνο .

Θα ξαπλωθούμε μεθυσμένοι μέσα στ’ αδειανό βουνό ,

ο ουρανός κι η γη στρωσίδι μας και μαξιλάρι

Πίνοντας μ’ έναν ερημίτη

Μες στη βουνίσια ανθοφορία
οι δυό τα πίνουμε αντικριστά
κι άλλο ποτήρι κι άλλο ένα κι άλλο ένα .
Νιώθω ζαλάδα κι αποκάρωμα ·
ξεκίνα φίλε μου
κι αν το ‘χεις κέφι την αυγή
άρπαξε το λαγούτο
κι έλα.

Πικρή αγάπη
Τι όμορφη, καθώς ανοίγει το μαργαριταρένιο παράθυρο ,
πως λυγίζει απαλά, πως τρεμουλιάζουν τα μαλλιά της .
Μπορείς τώρα να δεις τα δάκρυα να λαμπυρίζουν στα μάτια της .
Μα όχι και κείνον π’ αγαπά με τόση πίκρα.

Μέσα στην άνοιξη

Κει πάνου ψηλά στο Βοριά το χορτάρι σωστό σμαράγδι.
Εδώ τα μούρα λυγίζουνε λεπτά πρασινωπά κλαριά.
Τώρα σκοπεύεις να γυρίσεις σπίτι σου,
τώρα που η καρδιά μου έχει πια γεράσει.
Αεράκι της Άνοιξης ,μια και δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω,
τι αναδεύεις τις λεπτές κουρτίνες της κλίνης μου;

Μετάφραση: Αμαλία Τσακνιά
Πηγή: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid02dQEFbJfMvTRshb2oFzaKzhRts2LvA2wpSwWfQiuVcTdCwZ7U1m8py7iTwuQ5AVMFl&id=100044803365310

Li Po - Διάλογος στο βουνό

Με ρωτούν γιατί κρύβομαι στο πράσινο βουνό

Μ’αναπαμένη την καρδιά χαμογελώ και σωπαίνω.

Όταν τα λουλούδια πέφτουνε και το νερό περνά,

ο κόσμος μου δεν είναι ο κόσμος των ανθρώπων.

Εκδόσεις Η Μικρή Εγνατία  

Σειρά :Οι ποιητές του κόσμου 

Μετάφραση Αμαλία Τσακνιά

Li Tai Po-Μοιρολόι

 Μετάφραση:  Αμαλία Τσακνιά

Li Tai Po-Εγκατάλειψη

Έπινα μόνος και δεν πρόσεξα το λιόγερμα
μέχρι που γέμισαν πεσμένα πέταλα
οι δίπλες του πανωφοριού μου.
Έτσι πιωμένος
πήρα τη στράτα με το φεγγαρόφωτο·
λίγος ο κόσμος
τα πουλιά φευγάτα

Μετάφραση: Αμαλία Τσακνιά

Li Po-Πίνω μοναχός με το φεγγάρι

Από μια κούπα γιομάτη κρασί

έπινα δίχως συντροφιά, μες στα λουλούδια.
Ώσπου ύψωσα την κούπα μου, κι απ' το φεγγάρι γύρεψα
τον ίσκιο μου, για να γενούμε τρεις.
Αλίμονο, το φεγγάρι δεν ήξερε να πείνει
κι ο ίσκιος με κορόιδευε,
κι ωστόσο είχα για καιρό δυο φίλους,
συντροφιά ως το τέλος της Άνοιξης.
Τραγούδησα: Το φεγγάρι σιγοντάρισε.
Χόρεψα: Η σκιά μου τρεμούλιασε στο πλάι.
Όσο θυμάμαι, κάναμε καλή παρέα.
Κι ύστερα μέθυσα, κι έχασε ο ένας τον άλλο.
...Πότε θα λείψει ο φόβος απ' το κέφι μας;
Κοιτώ να φεύγει το μεγάλο ποτάμι των αστεριών.

Li Tai-Po (Κίνα, 8ος αιώνας)
Μετάφραση Αμαλία Τσακνιά.

Μετάφραση: Αμαλία Τσακνιά

Li Po-Σκέψεις μες στης νυχτός τη σιγαλιά

Το φεγγαρόφωτο κοιτώ πεσμένο στο κρεβάτι μου·

θα έχει ρίξει πάγο στα χωράφια, λέω, σίγουρα.

Κοιτώ ψηλά, κοιτάζω το φεγγάρι στο βουνό,

κι όλο στο παλιό μου σπίτι ότι είμαι ονειρεύομαι.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

Li Po-Κουβέντα στο βουνό

Γιατί έχτισα σπίτι με ρωτάς

στο δάσος του βουνού επάνω.

Μα εγώ χαμογελώ· δεν σου απαντάω.

Στόμα και καρδιά έχω που σωπαίνουν.

Η ψυχή μου ζει στον άλλο κόσμο

που κανενός δεν είναι ιδιοκτησία.

Ανθίζει η ροδακινιά, τα νερά κυλάνε.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Li Po-Στιγμή

Αναρριχητικά ανθισμένα
με τον ανοιξιάτικο παίζουνε
άνεμο.
Στον εσπερινό αέρα
χελιδόνια κυματίζουνε.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Li Po-Νύχτα με φεγγάρι στο ποτάμι

Γλυκά –γλυκά σηκώνεται η αύρα στο ποτάμι,

ριγούν θλιμμένα τα δεντριά στη λίμνη πλάι.

Στην πλώρη μου όρθιος στέκομαι – γαλήνια η νύχτα.

Τις ψάθες μου άπλωσα, και ανάλαφρη σαλπάρει η βάρκα.

Και το φεγγάρι ακολουθεί των σκοτεινών βουνών το φεύγα.

Κυλάει το νερό, κυλά μαζί με τα γλαυκά ουράνια,

βαθύ το ίδιο με το ανάστροφο στον ουρανό ποτάμι.

Αόρατα όλα, εκτός απ’ τις ανάκατες σκιές νεφών και δέντρων.

Του γυρισμού μακρύς ο δρόμος, ναι, μακρύς πολύ είναι·

τ’ απέραντο ποτάμι είναι λυπημένο, ναι, είναι λυπημένο.

Κι εγώ ολομόναχος. Της ορχιδέας τ’ άνθη σβήσαν, πάνε,

και το τραγούδι του ψαρά τη θλίψη μου θυμίζει.

Κρύβει η απότομη στροφή την αφημένη πίσω όχθη,

και δείχνει η άμμος ξάστερη ένα βραχάκι μπρος μου.

Σε σκέφτομαι, αφέντη μου, και σβήνει ο ορίζοντας στο βάθος,

και με το βλέμμα μου χαμένο πέρα, καημούς μου μελετάω τώρα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Li Po- Πολεμώντας Νότια Απ' Το Κάστρο

Πολέμησαν τη περασμένη χρονιά.
Στη πάνω όχθη του ποταμού Σανγκ-Καν.
Πολεμούν αυτή τη χρονιά
στα υψίπεδα των βουνών Λικ.
Πλένουν τα σπαθιά και τις πανοπλίες τους
στα κρύα κύματα της θάλασσας Τιάο-Τσιν.
Τα άλογα τους ελευθερώνουν στα βουνά Τιαν
κι εκείνα ψάχνουν
το λιγοστό γρασίδι κάτω απ’ το χιόνι.

Καιρό, πολύ καιρό πολεμούσαν,
δέκα χιλιάδες μίλια απ' τα σπίτια τους μακριά.
Οι πανοπλίες τους λιώσανε,
οι στρατιώτες γεράσανε.
Ω! οι πολεμόχαροι Τάταροι!
Η μόνη τους διασκέδαση:
η σφαγή, το μακελειό!
Το μόνο θέαμα των ματιών τους,
από τα αρχαία χρόνια:
πεδιάδες με άσπρα κόκαλα
και κίτρινη άμμο.

Μάταιο ήταν,
ο Αυτοκράτορας του Τσι-ιν
που έχτισε το Μεγάλο Τείχος,
ελπίζοντας τις μανιασμένες ορδές τους να εμποδίσει.
Σ’ όλο το μήκος
που διατρέχει τη χώρα το Τείχος,
μέχρι τα μέρη της δυναστείας των Χαν,
καίνε οι φρυκτωρίες.
Οι φωτιές συνεχίζουν να καίνε!
Ο πόλεμος δε θα σταματήσει ποτέ!
Οι στρατιώτες πολεμούν και σκοτώνονται
σε θανάσιμα αγκαλιάσματα
στα πεδία των μαχών,
την ώρα που τ’ άλογα τους πληγωμένα,
ουρλιάζουν σπαρακτικά,
τεντώνοντας τους λαιμούς τους
στον έρημο ουρανό.
Τα σταχτιά κοράκια
και τα πεινασμένα όρνεα
σκίζουν τα κορμιά
και παίρνουν μαζί τους
τα μακριά σπλάχνα των σκοτωμένων.
Και τα κρεμάνε
στα κλαδιά άψυχων,
πεθαμένων δέντρων.

Ω! οι στρατιώτες που για τόσο καιρό πολεμάνε
-το αίμα τους ξέρανε ακόμα
και τους θάμνους της ερήμου.
Μα πέρα από αυτό,
τί άλλο κατάφεραν οι στρατηγοί;
Ξίφη και βέλη, επικίνδυνα,
καταραμένα εργαλεία,
για αφέντες συνετούς
που σ' αυτά καταφεύγουν
μόνον όταν δε μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Λι Πο ή Λι Πάι (李白, 701 – 762)

Μετάφραση: Παναγιώτης Θ. Μαυρίδης

Πηγή:https://arxiooptikispoiisis.blogspot.com/2019/05/blog-post_31.html