Γλυκά –γλυκά σηκώνεται η αύρα στο ποτάμι,
ριγούν θλιμμένα τα δεντριά στη λίμνη πλάι.
Στην πλώρη μου όρθιος στέκομαι – γαλήνια η νύχτα.
Τις ψάθες μου άπλωσα, και ανάλαφρη σαλπάρει η βάρκα.
Και το φεγγάρι ακολουθεί των σκοτεινών βουνών το φεύγα.
Κυλάει το νερό, κυλά μαζί με τα γλαυκά ουράνια,
βαθύ το ίδιο με το ανάστροφο στον ουρανό ποτάμι.
Αόρατα όλα, εκτός απ’ τις ανάκατες σκιές νεφών και δέντρων.
Του γυρισμού μακρύς ο δρόμος, ναι, μακρύς πολύ είναι·
τ’ απέραντο ποτάμι είναι λυπημένο, ναι, είναι λυπημένο.
Κι εγώ ολομόναχος. Της ορχιδέας τ’ άνθη σβήσαν, πάνε,
και το τραγούδι του ψαρά τη θλίψη μου θυμίζει.
Κρύβει η απότομη στροφή την αφημένη πίσω όχθη,
και δείχνει η άμμος ξάστερη ένα βραχάκι μπρος μου.
Σε σκέφτομαι, αφέντη μου, και σβήνει ο ορίζοντας στο βάθος,
και με το βλέμμα μου χαμένο πέρα, καημούς μου μελετάω τώρα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου