Ρώμος Φιλύρας-Ποιήματα

 Στον Έρωτα

Έρωτα, Έρωτα, νιώθοντάς σε

νιώθω να περνά της ψυχής μου σκότος

η φωτεινή σου αχτίνα

και να γίνομαι όλος

ένας παλμός

Ρέε ήρεμα, ήρεμα μέσα μου

και γίνου εσύ όλος ο εαυτός μου,

τόσο, που να γίνω περήφανος

σαν Θεός,

γιατί θα κλείνω εντός μου το μόνο Θεό,

γιατί θα είμαι

ο παλμός ο δικός σου!

(α´ δημοσ.: 15-11-1910)

Στον Έρωτα

Τι σε ξυπνάει απ´το βαρύ σου λήθαργο,

που ζώνει σε ως τα τώρα απ´το χειμώνα;

Ποιο φως, ποιο μάγι εγήτεψε τη νάρκη σου

κι αρχίζεις πάλιν τον ωραίον αγώνα;

Όλα τριγύρω ελάμψανε στην άνοιξη,

θάλασσες, ουρανοί, ρόδα και κρίνα...

Χαίρε κι Εσύ που μου ήρθες, γλυκοξύπνητε,

να χύσεις τη δική σου την αχτίνα...

(α´ δημοσ.: Απρ. 1908)

Έρωτας

Την πόρταν εμαντάλωσες κι ήρθες σιμά μου πάλι,

μού´σφιξες τα χέρια μου κι έγειρες το κεφάλι

να μου ειπείς τ´ανείπωτα που μόνο η νύχτα ξέρει,

μέσα στο τρισκόταδο της κάμαρας, ω ταίρι.

Κι είπαμε όλα τα κρυφά, που και τα ρόδα λένε

στο περβόλι τις βραδιές με λίγωμα και κλαίνε.

Κι άπλωσες τα χέρια σου να μ´αγκαλιάσεις πάλι

κι ήρθε το ιερό φιλί σαν τρόπαιο μες στην πάλη.

(α´ δημοσ.: Απρ. 1905)

Μοναχικό

Στο νύχτωμα θριαμβικόν υψώθη το Φεγγάρι,

μα το πυκνό το φέγγος του μου θάμπωνε το μάτι·

και σάμπως μες στην Τρικυμιά να βρήκα αραξοβόλι,

κοιτούσα κάποιο γαλανό, τρεμόλαμπο αστεράκι

που θάρρευα κι αντίφεγγε κάτι απ´τη Μοναξιά μου...

(α´ δημοσ.: 25.3.1916)

Αλλοτινό

Στο θείο παλμό σου ο παλμός μου-αρμονία·

στη θεία  φωνή σου να πάλλεται η σάρκα·

στο πάναγνό σου το μύρο να πνέω ευωδία·

προς το λιμάνι του ονείρου αργόπλεε η βάρκα...

Μα τι κατάρα! οι καρδιές μας δεν πάλλουν σαν πρώτα.

Ω! δεν ακούω, δεν ακούω καμιά νότα·

ω αλίμονό μας εχάθη και πάει η ευωδία

και παραδέρνει η βαρκούλα μες στην τρικυμία...

(α´ δημοσ.: 22-06-1916)

Eσύ

Εσύ, που της ζωής μου εγίνης ο ρυθμός,

σε τόσες μέσα ωραίες, ο μοναχός καημός,

ιδανικό μιας νιότης κι ονείρου χάρη εσύ,

το πιο ακριβό μου γκόλφι, το πιο παλιό κρασί.

Το πέρα στις αγάπες τις πρόσκαιρες, μαζί

και το σιμό καμάρι που στην καρδιά μου ζει...

Εκείνο που αναβάλλω, τι πιο πολύ ποθώ,

ό,τι έταξε για μένα πολύσοφη Κλωθώ.

Το πεπρωμένο ταίρι, το πιο γλυκό αγαθό,

που πλάι μου έχω αναθέσει, μα και θα μαραθώ

το προσφερτό απ᾽τη Μοίρα, ταμένο απ᾽τη Ζωή,

το αληθινό, το μόνο που ευφραίνει την ψυχή,

ό,τι γεννήθη ατόφιο, σαν πλάσμα ζωντανό,

στο λίκνο της ψυχής μου-σαν φύτρο εαρινό.

(Δημοσ.: 14-02-1924).

Στα ξένα

Σε μια πόλη από χρόνους έχω ζήσει,

σ´ένα τοπίο, μόνο, μαγεμένο,

έχω την ίδια θάλασσα αντικρίσει

και τίποτ᾽ άλλο δε γνωρίζω ξένο.

Σε ταξίδι ατελείωτο μεθύσι,

γιαλών, πολιτειών, χωρών, πηγαίνω

μονάχα μέσα στ᾽ όνειρο και ραίνω

με ρόδα τ᾽ άπλωμά μου το παρθένο.

Κι η νοσταλγία με καταλεί να φύγω

κάποια νύχτα από τα συνηθισμένα

απ᾽ το χόρτασμα της χαράς το λίγο

στ᾽ άγνωστο να βρεθώ, να πάω στα ξένα,

θάλασσες, νέες γνώρες, άλλα κάλλη,

ν᾽αναστηθώ σε μάγα, ζωήν άλλη.

(Δημοσ.: 25-06-1927).

Μισεμός

Όταν επάνω από την ανία σηκωθούμε,

που μαύροι στοχασμοί μας περιζώναν

και πάλι την αγνότητά μας ευρούμε,

που πλάνες σκοτεινάδες εθολώναν,

χαριτωμένοι, ολόδροσοι, ξεχνούμε

κάθε μας έννοια, που τη δυναμώναν

μολέματα παράκαιρα και ζούμε

μες στη χαρά, που οι πίκρες επληγώναν.

Καράβι καλοτάξιδο κι ο νους μας

μισεύει σε λιμάνια ονειρεμένα

κι όλους τους βρίσκει στο νησί, δικούς μας

βεγγαλικά να καίνε στο ακρογιάλι,

να καρτερούνε με μάτια δακρυσμένα,

να μας απλώνουν διάπλατην αγκάλη.

(Δημοσ.: 28-07-1927).

Δεν έφθασα ψηλά

Με τα λειψά μου τα φτερά, αχ δεν ανέβηκα ψηλά,

δεν έζησα πλατιά, γοερά, δεν έκραξα στ᾽ αστέρια,

δεν πέταξα σ᾽ άλληνε γη, δεν άκουσα να μου μιλά

κάποιο πουλί που φώναζε σ᾽ ουρανικά λημέρια.

Δεν έκρουσα την άρπα μου σ᾽ ουράνιους σκοπούς,

δε ρύθμισα το στίχο μου σε νότα μαγεμένη

και δεν απόσταξα χυμούς από καρπούς κι οπούς

που σύνθεση πρωτόφαντη να φτιάξω ονειρεμένη.

18-01-1940 (Δημοσ.: 1974).

Αναδημοσίευση από:http://annagelopoulou.blogspot.com/2013/12/blog-post_15.html