Pablo Neruda-Τρία ποιήματα

 ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΣΤΟΛΙΣΤΗ

Κορίτσι ἁγνὸ ξαπλώθηκε μαζί μου:

σὰν να ’μουν στὸ γιαλὸ λευκῆς θαλάσσης,

σὰν νά ’μουν στὴν ψυχὴ εὐλαμποῦς ἀστέρος

άργῶν συμπάντων.

Ἀπ’ τὸ βαρύ, τὸ πράσινό της βλέμμα

τὸ φῶς ξερὸ νερὸ νὰ πέφτει σάμπως,

σὲ διάφεγγους βαθιοὺς ἐνάστρους κύκλους

νωπῆς ἰσχύος.

Τὸ στῆθος της σὰ δίφλογος πυρσώνας

ὀρθὸ νὰ καίει σὲ μὲρη δυὸ στημένο,

διπλὸ τὰ πόδια της ποτάμι νὰ ᾽ναι

φωτιᾶς καὶ θάμβους.

Χρυςὰ σὰν κλίμα μόλις μεστωμένο

τὰ μάκρη τοῦ κορμιοῦ της τὰ ἡμερήσια

γιομάτα φροῦτα ξέχειλα ὥς ἀπάνω

καὶ πῦρ μυστήριο.

*

ΣΟΝΕΤΟ XXVII

[ΓΥΜΝΗ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΗ...]

Γυμνὴ εἶσαι τόσο ἀπλὴ σὰν τὸ ’να ἀπὸ τὰ χέρια σου —

λεία, χθόνια, κυκλικὴ, ἐλάχιστη καὶ διάφανη·

γραμμὲς σελήνης ἔχεις, μονοπάτια μήλινα:

γυμνὴ εἶσαι ἀδυνατούλα σὰν τὸ στάρι τὸ γυμνό.

Γυμνὴ εἶσαι γαλανή, ὅμοια μὲ νυχτιὰ στὴν Κούβα:

περιπολοκάδες κι ἄστρα στεφανώνουν τὰ μαλλιά σου·

γυμνὴ εἶσαι ἀπέραντη, θεόρατη καὶ κίτρινη,

σὰν καλοκαίρι δίπλα σ’ ἐκκλησιὰ χρυσαφωμένη.

Γυμνὴ εἶσαι τοσηδά, σὰν τὸ μικρό νυχάκι σου·

καμπύλη, ρόδινη, ἀπαλὴ σὰν πὼς γεννιέται ἡ μέρα,

σὰν πᾶς καὶ χώνεσαι στὰ καταχθόνια τοῦ ντουνιᾶ,

λὲς κι εἶναι σήραγγα μακριὰ ὅλο δώματα ἀόμματα:

ἡ διάυγειά σου ντύνεται, φυλλορροεῖ καὶ σβήνει

καί, πάλι, πιὸ μετά, γυμνό δικό σου χέρι γίνεται.

*

ΑΙΝΙΓΜΑ ΜΕ ΑΝΘΟΣ

Νίκη, Εἶναι πιὸ ἀργὰ ἀπ’ ὅσο φαντάζεσαι.

Ὥσπερ κρίνος ἐπέστη,

ποὺ τὸν εἶχα ἀνάγκη,

τὸ ἄσπρο κοτσάνι ποὺ ἐμπεδώνει

τὴν ἀκίνητη αἰωνιότητα τῆς γῆς

καὶ σπρώχνοντας μία ἀδύναμη καὶ διάφανη μορφὴ

ἐτρύπησε διαμπερῶς τὸν πηλὸ

μὲ τὴν πάλλευκη ἀχτίδα τοῦ χυμένου γάλατος.

Στὴ σιωπηλή, στὴ συμπαγῆ μαυρίλα τῶν χωμάτων

πρόλαβε ἤδη καὶ φυτρώνει

τὸ διάφεγγο ἄνθος

μὲ τὴν περίπτερη ἀσπράδα τοῦ ἅλατος

ποὺ σπάει ὥς τὸν μυχὸ

τῆς νύχτας τὸ εὐτελὲς σκοτάδι

καὶ μὲ ἔντονη διαύγεια στὴν κίνηση,

σχεδὸν μετὰ μένους,

σχεδὸν μὲ περιδίνιση,

σκορπίζει γύρω του ὁμάδι

σπόρους ἔκπληκτους καὶ ἐνθουσιασμένους.

Πάμπλο Νερούντα, Η Στείρωση των Αστέρων: Πενηντατέσσερα Ποιήματα του Έρωτα και του Θανάτου, μτφρ. Γιώργος Κεντρωτής, εκδ. Τυπωθήτω