Μήτσος Παπανικολάου-Δύο ποιήματα

 Χειμώνας (1)

Μη με προσμένει πια να ‘ρθω στο βουερό ακρογιάλι.
Την αμμουδιά να πάρουμε, να φθάσουμε ως το μώλο.
Στην καταχνιά της θάλασσας και στην ανεμοζάλη
Σα ροδοσύγνεφο σκορπά, σβήνει το είναι μου όλο.

Κάποια φωτιά ονειρεύομαι για το σβηστό μας τζάκι
Ν’ αστράφτει μες στη σκοτεινιά της σάλας της κλεισμένης.
Να κρούει το παραθύρι μας ο αέρας, το νεράκι
Και εσύ δειλή κι αμίλητη στο πλάι μου να μένεις.

Να λες σ’ αυτή σου τη σιωπή όσα ποτέ δεν είπες
Στις ανοιξιάτικες αυγές, στα θερινά τα βράδια,
Ν’ αντιστοράς στο βλέμμα σου χαρές μαζί και λύπες
Πόθους, παλμούς, ονείρατα, φιλιά, αγκαλιές και χάδια.

Κι έτσι στην κρύα τη σκοτεινιά της νύχτας του Γενάρη
Μες στ’ όνειρο θ’ αγγίξουμε μια άνοιξη περασμένη,
Τα ρόδα τ’ απριλιάτικα που πια μας τα’ χουν πάρει
η μοίρα μας κι οι ξένοι.

Χειμώνας (2)

Μαύροι δρόμοι του χειμώνα

στη γυμνή την εξοχή·

του αμαξιού τα φώτα μόνα

τρέχουν μέσα στη βροχή.

Μέσα στην ανεμοζάλη

πρώτη ερωτική βραδιά !

Τέτοιαν άνοιξη και πάλι

που περίμενε η καρδιά;

Δυό κεφάλια πλάι πλάι

το ένα φθινοπωρινό,

το άλλο δώρο απο το Μάη,

δεν είν’ είκοσι χρονώ.

- Που σε βρήκα; Που σε βρήκα,

άνθος της αμυγδαλιάς;

Τα μαλλιά σου έχουν τη γλύκα

μιάς χελιδονοφωλιάς.

Και τα μάτια, όπως τα κλείνεις

στο φιλί, μοιάζουν κι αυτά

με τα μάτια της Σελήνης

που κοιτούν πάντα κλειστά.

Είσαι η νύχτα κι είσαι η μέρα,

είσαι ο πόνος κι η χαρά !

Γύρω μας, μές τον αέρα

κυματίζουνε φτερά:

Περιστέρια έχουνε φθάσει

απο τόπους μακρινούς·

φέρνουν ανθισμένα δάση

και γαλάζιους ουρανούς.

... Και τ' αμάξι, τρέχει, τρέχει

στην ασφαλτωμένη οδό.

Έξω από τα τζάμια βρέχει

κι ο χειμώνας είν’ εδώ...