Αυτή η κραυγή απόγνωσης δεν είναι η δική σου
Εγώ έμαθα να ακούω τη φωνή σου σε τραγούδια
Αυτό το ματωμένο στήθος δεν είναι το δικό σου
Εγώ έμαθα να μου δίνει περήφανη και ζωογόνα ομορφιά
Αυτή η πληγή δεν είναι στα δικά σου σκέλια
Εγώ έμαθα να βλέπω εκεί την Άνοιξη-ζωής πηγή
Αυτά τα τρομαγμένα μάτια δεν είναι τα δικά σου
Εγώ έμαθα να βυθίζομαι στη γαλήνια θάλασσά τους
Αυτό που φαίνεται δεν είσαι εσύ, αλλά έργο κτήνους με δέρας ανθρώπινο
Ήσουν, θα είσαι ολόκληρη, προσκυνητάρι ιερό που τάχτηκα
να σε δροσίζω με σπονδές
Είσαι, θα είσαι, ήσουνα μια τρυφερή αγκαλιά, γυναίκα, μάνα, φίλη, ερωμένη, αδελφή, ταγμένη να γεννάς αγάπη, δύναμη κι ελπίδα
Το σπαρακτικό που είδα κι ένιωσα, δεν θα επιτρέψω
να υπάρξει, να το ξαναδώ
Γιώργος Δουατζής, Το κόκκινο κασκόλ,
Εκδόσεις Μανδραγόρας, Αθήνα, 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου