Γιάννης Καρατζόγλου-Το κύκνειο δώρο

Μεσόκοπος μετράει άστρα στη βεράντα, ακούει

τυραννικά

ώρες που περπατάν βαριεστημένα φεύγοντας αθόρυβα,

καταναλώνει τιμολόγια υπερκαταστημάτων, πολυσέλιδες

εφημερίδες,

βλέποντας με τα κιάλια αφίσες γυμνών πτωμάτων,

διαφημίσεις μοναξιάς.

Ταμπέλες φωτεινές αναβοσβήνουν, ήχοι, τσαλακωμένες

λαμαρίνες,

νυχτερινές μοτοσικλέτες διαπερνούν την ευλογία του

σκότους,

διαλύοντας την πλήξη του οινοπνεύματος με την εξάτμισή

τους.

Εκείνος, μόνος του, εκλιπαρεί για έναν έρωτα, μια τελευταία

ευκαιρία.

Γνωρίζει, φυσικά, πόσο ευνοήθηκε στο παρελθόν, τι δώρα

πήρε,

κι αν σήμερα πια δεν δικαιούται κύκνεια δώρα, ζητά μιαν

εξαίρεση.

Δεν κάνει πια παζάρια, δεν εξετάζει χρώμα, δέρμα και αφή,

δεν συζητά ηλικία, χρώμα δακρύων, επάγγελμα, θρησκεία.

Δεν απαιτεί πια, δεν αξιώνει, δεν έχει πλέον υπεροψία.

Σχεδόν ζητιάνος. Τι σχεδόν; Εκλιπαρεί έναν τελευταίο έρωτα

ζητιάνος,

επαίτης για ένα κύκνειο θείο δώρο πριν φύγει σαν το σκυλί.

Μία φορά σε κάθε ζωή

Μία φορά μες στη ζωή, σε κάθε ζωή, μονάχα μία,

η φοβερή στιγμή του ερχομού, ο πρώτος λόγος,

η τρυφερή της εφηβείας αυγή, η εφεύρεση του κόσμου,

το πρώτο φιλί, το πρώτο σπίτι, το πρώτο αφεντικό

και η σκοπιά δύο με τέσσερις στους ποταμούς της νύχτας.

Μία φορά μονάχα στη ζωή θα ’ρθει ένα πάθος εξολκέας

να κάνει αίμα την αναπνοή και μουσική τη δύση,

τα καλοκαίρια ερμαφρόδιτα στου πόνου τα σκληρά πουκάμισα,

θα ’ρθει σαν τον αετό ο ένας έρως ξάφνου απ’ τα πέρα μέρη,

ο άπαξ, ο μοναδικός, θ’ αφήσει στην ψυχή εγκοπές ως το τέλος.

Μονάχα μία φορά, σε κάθε ζωή, θα ’ρθει η ευκαιρία

του κτίζειν και ανοικοδομείν στα πέλματα του ουρανού,

η θέα της εξουσίας, η μάχη της χαράς, το πέταγμα προς τα άνω.

Και μία φορά, μία πάλι μονάχα, νύχτα που φεύγεις

μ’ ένα μικρό τίναγμα του ονείρου, πέταγμα στη σιωπή.

[Ποιητικός και Πεζός λόγος των Μελών της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (1980-2015), Επιμέλεια: Μαρία Αρχιμανδρίτου-Παναγιώτης Γούτας, Ρώμη, Θεσσαλονίκη 2016]