Σωκράτης Μάλαμας - Οι Καλόγεροι

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Δίσκος: Στην Ανδρομέδα Και Στην Γη

Πολλοί θέλουν την άνοιξη

Κι άλλοι το καλοκαίρι

Και το χειμώνα το βαρύ

Μονάχα οι καλογέροι

Έλα βοριά, καλέ βοριά

Χιόνι και καταιγίδα

Να πέσουνε τα μάνταλα

Να σφραγιστούν οι θύρες

Να μην περνούν οι έμορφες

Και πέσω σε παγίδες

Γιατί είμαι αδύναμο σκαρί

Και χάνω τη σειρά μου

Όταν γυναίκα δαίμονας

Περάσει από κοντά μου

Η πίστη θέλει στήριγμα

Θεό που να λατρεύει

Και μοναστήρι πέτρινο

Κελί σαν μαύρη απόχη

Στρώμα από άγριο μαλλί

Τα όνειρα να διώχνει

Έλα βοριά, καλέ βοριά

Χιόνι και καταιγίδα

Να πέσουνε τα μάνταλα

Να σφραγιστούν οι θύρες

Να μην περνούν οι έμορφες

Και πέσω σε παγίδες

Σωκράτης Μάλαμας - Για την Ελλάδα

 Αμπέλια και χρυσές ελιές

μοιάζεις Ελλάδα μου όπως θες

φωτιά κι αέρας, στο φως της μέρας.

Τη μια ευρωπαία στο κλαρί,

την άλλη αρχαία προτομή

Γιατί, γιατί;

Γύρνα και δείξε μου τον δρόμο σου ξανά

μάτια μου, κομμάτια μου

σαν γράμμα ατέλειωτο που έσβησε ο καιρός

μ' ονόματα και χρώματα.

Γυμνά τα δέντρα, τα κλαδιά

κι έχουν πετάξει μακριά

πουλιά κι αστέρια, σε ξένα χέρια.

Ετσι ήταν πάντα μου γελάς

παιδιά είμαστε της λησμονιάς

σ' ακούω χαμένος, σαν ζαλισμένος.

Στον ουρανό σου θέλω απόψε ν' ανεβώ

να σε βρω

αγκάλιασέ με στο σκοτάδι σου να μπω

μάγισσα, σ' αγάπησα.

Σωκράτης Μάλαμας -Της σιωπής

 

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Όποιος ξεχνάει χάνεται

ραγίζει όποιος θυμάται

κι αυτός που παραστράτισε 

στις ερημιές κοιμάται

Στα γιορτινά τα μαγαζιά

πολύχρωμες βιτρίνες

είπες πως θα 'ρθεις να με βρεις

δυο χρόνια κι έξι μήνες

Μάθε τη γλώσσα της σιωπής 

κι ύστερα έλα να μου πεις

πώς κλίνεται το σ' αγαπώ

πώς βγάζει η έρημος καρπό

πώς βγάζει η έρημος καρπό

Αλλάζουν δρόμοι και μορφές

Οι εποχές αλλάζουν

κι οι από μηχανής θεοί

αμήχανα κοιτάζουν

άσ' το παράθυρο ανοικτό

σ' όλες τις καταιγίδες

θα δεις στο φως μιας αστραπής

όσα ποτέ δεν είδες

Μάθε τη γλώσσα της σιωπής 

κι ύστερα έλα να μου πεις

πώς κλίνεται το σ' αγαπώ

πώς βγάζει η έρημος καρπό

πώς βγάζει η έρημος καρπό

Σωκράτης Μάλαμας - Νεράιδα

 Στίχοι: Πηγή Καφετζοπούλου

Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Στίχοι

Εγώ πατώ στον ουρανό

βαδίζω στον ωκεανό

πάνω στο κύμα περπατώ

εσένα σαν κοιτώ

Είσαι Νεράιδα της Αυγής

η πιο όμορφη όλης της γης

μ’ ένα χαμόγελο μπορείς

τα θαύματα να πεις

Εγώ φουντώνω στο χιονιά

βγάζω φωτιές στην παγωνιά

άνοιξη έχει η καρδιά

εσένα σαν κοιτά

Είσαι Νεράιδα της Αυγής

η πιο όμορφη όλης της γης

μ’ ένα χαμόγελο μπορείς

τα θαύματα να πεις

Σωκράτης Μάλαμας - Τα πάγια

 

Σωκράτης Μάλαμας - Το γράμμα

 

Μιχάλης Γκανάς - Ο μόνος

 

                                               Σωκράτης Μάλαμας - Ο μόνος

Ο μόνος μόνος περπατά

και μοναχός κοιμάται

για δυο πονάει κι αγαπά

για τέσσερις θυμάται

Ο μόνος μόνος του κερνά

και πίνει στην υγειά του

σαν δυο πλαγιάζει και ξυπνά

στην άδεια αγκαλιά του

Ο μόνος μόνος δεν μπορεί

και άλλον δεν αντέχει

ο πόνος του οπλοφορεί

και άδεια δεν έχει

Ο μόνος μόνος του μιλά

και μοναχός δειπνάει

τη νύχτα ψάχνει για δουλειά

τη μέρα ξενυχτάει

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - [Eικόν' αχειροποίητη]

      Eικόν' αχειροποίητη, που στην καρδιά μου σ' είχα,

      κ' είχα για μόνο φυλαχτό μια της κορφής σου τρίχα.

      Oνείρατα στον ύπνο μου μαυροφτερουγιασμένα,

      σαν περιστέρι στη σπηλιά μ' ετάραξαν για σένα.

      Kίνδυνο, μαύρο σύννεφο, οι μάγισσες μου λένε·

      τ' αηδόνια αυτά που κελαδούν μου φαίνονται να κλαίνε.

      Nα σε χαρή κ' η άνοιξη μαζί με τα λουλούδια,

      οπού 'ναι σαν αμέτρητα ζωγραφιστά τραγούδια (!)

      Συ στο σκολειό δεν έμαθες να γράφης ραβασάκια·

      στα χείλη σου τα ρόδινα πού τά 'βρες τα φαρμάκια;

      Στα μάτια τα ψιχαλιστά πόχ' έρωτας καρτέρι,

      πόσο μεθύσι μέθυσα ένας Θεός το ξέρει.

      Tα μάτια τα ψιχαλιστά γύρνα σ' εμέ, πουλί μου,

      αγάπη μου περήφανη, αγάπη διαλεχτή μου.

      Kι αυτό το μορφοδούλικο, το τιμημένο χέρι,

      αν έσφιξε ή το 'σφιξαν ένας Θεός το ξέρει.

      Tη χάρη σου τη σπλαχνική μη μ' αρνηστής, αρνί μου,

      αγάπη μου αιώνια, αγάπη μου στερνή μου.

Συμπεριλαμβάνεται στο διήγημα: «Θέρος - Έρος»

Ορφέας Περίδης - Εικόν' αχειροποίητη

Σωκράτης Μάλαμας - Στα Μάτια Τα Ψιχαλιστά

Σωκράτης Μάλαμας - Οι μύστες της ερήμου

 Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Στίχοι

Θαμπώσαν οι ανάσες μας στο τζάμι

κι εσύ μιλάς για χρόνια της αρμύρας

μπροστά σε αδειανά μπουκάλια μπύρας

με βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι

Έξω κυλάει της πόλης το ποτάμι

δε μου `πες στα ταξίδια σου τι είδες

αν όπως πήγες γύρισες δεν πήγες

στου κόσμου το πολύχρωμο χαρμάνι

Δώσε μου την αρμύρα σου και πάρε τη βροχή μου

κι άκου τα λόγια που έλεγαν οι μύστες της ερήμου

φωτιά γυρεύει η φωτιά και η αγάπη πόνο

τον εαυτό σου δε θα βρεις αν δε χαθείς στον κόσμο

Θαμπώσαν οι ανάσες μας το τζάμι

κι εσύ μ’ ένα δαφνόφυλλο στα χείλη

πώς θα `σαι πάντα λες σκιά μου φίλη

και στρίβεις μ’ ένα αντίο στο λιμάνι

Έξω κυλάει της πόλης το ποτάμι

δε μου `πες στα ταξίδια σου τι είδες

αν όπως πήγες γύρισες δεν πήγες

στου κόσμου το πολύχρωμο χαρμάνι

Δώσε μου την αρμύρα σου και πάρε τη βροχή μου

κι άκου τα λόγια που έλεγαν οι μύστες της ερήμου

φωτιά γυρεύει η φωτιά και η αγάπη πόνο

τον εαυτό σου δε θα βρεις αν δε χαθείς στον κόσμο

Σωκράτης Μάλαμας - Στα είπα όλα

 Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου

Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Άλλες ερμηνείες: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Πολλές φορές σου μίλησα

Με χρώματα στο στόμα

Στο είπα, όσα έμαθα

Τα έμαθα με το σώμα

Μισός ψυχή μισός κορμί

Κι η πείνα μου θηρίο

Μισή ζωή σπατάλησα

να ζήσουν και τα δύο

Όσα κομμάτια κι μπορέσεις να ενώσεις

Δεν θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις

Στα είπα όλα - Φίλα με τώρα

Με αγαπούσε το νερό

Μα ο ουρανός με ζούσε

Κι όταν μετρούσα τι μπορώ

Η γη δεν με χωρούσε

Κυνήγησα τις ομορφιές

Μα μ' έκλεψε η λύπη

Οι αλήθειες μου: εσύ όταν κλαις

Και της καρδιάς μου οι χτύποι

Όσα κομμάτια κι μπορέσεις να ενώσεις

Δεν θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις

Στα είπα όλα - Φίλα με τώρα

Σωκράτης Μάλαμας - Καράβι στον τοίχο

 Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Κίτρινο φως η Αθήνα τρεμοσβήνει

καράβι στα πελάγη του καημού

σε μιας σπιλιάδας σε κοιτώ τη δίνη

να μου μιλάς με σήματα καπνού

Στην Πύλο στο Μιστρά στη Φρεαττύδα

μου χάρισες μι’ αλήθεια από πηλό

της νύχτας σου το μπλε εγώ το είδα

πριν να κλειστείς σε κόσμο σκοτεινό (σιωπηλό)

Έτσι ήταν πάντα ουρανέ μου κι έτσι θα `ναι

στο χώμα οι ρίζες στα τυφλά θα προχωράνε

ότι δε λέγεται το νου θα βασανίζει

και όποιος καίγεται τη νύχτα θα φωτίζει

Κίτρινο φως η Αθήνα και θυμάμαι

κορμιά καράβια θάλασσες ματιές

και λόγια που ακόμα με μεθάνε

θυμήσου το αύριο έλπιζε για το χτες

Στα χείλη η τρικυμία του φιλιού σου

στο γόνατο του πόθου η γρατζουνιά

ζωγράφισε στον τοίχο του κελιού σου

ένα καράβι κι άνοιξε πανιά

Έτσι ήταν πάντα ουρανέ μου κι έτσι θα ναι

στο χώμα οι ρίζες στα τυφλά θα προχωράνε

ότι δε λέγεται το νου θα βασανίζει

και όποιος καίγεται τη νύχτα θα φωτίζει

Σωκράτης Μάλαμας -Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες

 

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Rua da bella vista

Μια νύχτα καλοκαιρινή, υγρή στη Λισσαβόνα,
ονειροπόλος ποιητής χαϊδεύει τη σιωπή·
ο φόρος της διάνοιας πληρώνεται μ’ αγρύπνια
αγρίμι είναι που κρύβεται σε σώμα λογιστή.

Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο κοιτά τους άδειους δρόμους.
Τη μέρα ειν’ ένα τίποτα. Το βράδυ ειν’ «εγώ»,
που κάθεται καρτερικά στην έρημη αποβάθρα,
να πάρει την κλινάμαξα που πάει στην άβυσσο.

Ανακαλεί τη θλίψη του, την αστραπή της γνώσης,
για κάθε του παρόρμηση που άφησε κρυφή
κι απ’ το βιβλίο του Ιώβ χειροκροτά τη φράση:
«Κουράστηκε η ψυχή μου απ’ τη ζωή».

Γλυκά θ’ ανοίξει η κλειδαριά της πόρτας για το Σύμπαν,
ο υπάλληλος Πεσόα θ’ αφήσει τις σκιές
και μένα, που ξαγρύπνησα, με πιάνει η ανησυχία,
αν είναι οι αναμνήσεις μου ψεύτικες ή σωστές.

                                        Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Rua da bella vista

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Σωκράτης Μάλαμας - Ο Τιμονιέρης

Μη λες πολλά μη θες πολλά μην κάνεις το δικό σου
Μην πας ψηλά μη θες πολλά μείνε στο μερτικό σου
Μείνε στο μαύρο σου κενό στη γκρίζα σου την πόλη
Μην έχεις μνήμη μη ρωτάς κάνε όπως κάνουν όλοι

Βολέψου αναπαυτικά πιάσε μου το τιμόνι
Παντρέψου στα περιοδικά σμίξε με την οθόνη
Μέσα απ' της κάλπη τη σχισμή ξεγέννα τα παιδιά σου
Κι ήσυχος κλείσ' τα μάτια σου κι από τον κόσμο χάσου

Σου δίνω Σάββατο να βγεις στη νύχτα του άλλου κόσμου
Μια Κυριακή να βαρεθείς κι αύριο ξανά δικός μου
Ζήτα μου αν θέλεις δανεικά στέγη τροφή κι αμάξι
Δική μου η γη που σε γεννά κι η γη που θα σε θάψει

Αν μου σταθείς αντίπαλος σου εκδίδω και βιβλίο
Και καπετάνιο κάμνω σε σ' ένα μεγάλο πλοίο
Στης πλάνης σου τ' απόνερα ελεύθερος κολύμπα
Και κάθε χρόνο μια φορά σπάσ' τα και κάν' τα λίμπα

Μείνε η ομίχλη στο μυαλό κι ο φράχτης στη καρδιά σου
Και στο πανί του ύπνου σου προβάλω τα όνειρα σου
Γίνε εσύ κι είσαι εγώ και πως να με νικήσεις
Χωρίς εμένα δε μπορείς να ζήσεις ή να σβήσεις

θανάσης παπακωνσταντινου - άδειοι τόποι

 μουσικη/στιχοι: θανασης παπακωνσταντινου

τραγουδι: σωκρατης μαλαμας απο το δισκο του θαναση παπακωνσταντινου "Αγρυπνια" ................................................................................................... Όταν σταλάξει η κούραση το όπιό της το γλυκύ βαθύς ο ύπνος έρχεται και των ψυχών την αύρα γεύεται Άδειοι μου τόποι, όνειρα κόκκοι της άμμου, απόνερα Όσοι κοιμούνται, γίνονται παιδιά και παραδίνονται Πάνω από τα βλέφαρα κλειστά Του χρόνου ο άνεμος λυσσομανά Άδειοι μου τόποι, όνειρα κόκκοι της άμμου, απόνερα Πριν μπεις για να ονειρευτείς πρέπει να αφήσεις καταγής έξω απ του ύπνου το τέμενος τις αρετές σου ή το έρεβος Άδειοι μου τόποι, όνειρα κόκκοι της άμμου, απόνερα

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Σωκράτης Μάλαμας - Ηλιόπετρα

Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Η αγάπη πόλεμος, πόρτα που ανοίγει
Μέσα στα σπλάχνα σταλάζει λίγο φως
Είναι φεγγίτες τα σώματα που σμίγουν.

Πλάι μου βαδίζεις σαν δέντρο σκιερό

Κάτω από έναν ήλιο δίχως ηλικία

Τα μάτια σου είναι κρήνες ονείρου όπου παν

Συχνά και ξεδιψάν τα άγρια θηρία.

Αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο

Μεταμορφώνεται, όλα αγιάζουν

Ο σκλάβος βγάζει στους ώμους του φτερά

Παύεις να είσαι ένας ακόμα ίσκιος.

Ζητάω το πρόσωπό σου, ξανά παραληρώ

Βραγιά των γιασεμιών και στην πληγή αλάτι

Αγκάθι του θανάτου, αυγή του φεγγαριού

Γραφή θαλασσινή απάνω στον βασάλτη.

Μικραίνει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο

Γίνεται η κάμαρα κέντρο του κόσμου

Και μισανοίγεις σαν φρούτο ώριμο

Ή σαν αστέρι εκρήγνυται και σβήνει.

Η φούστα σου παφλάζει φτιαγμένη από νερό

Τα κόκαλά μου βρέχει με τη μία

Μα όσο και να βρέχεις δε θα φοβηθώ

Γιατί είναι η κοιλιά σου ηλιόλουστη πλατεία.

Γυμνός ο κόσμος όταν κυλιούνται δυο

Από τον ίλιγγο πάνω στη χλόη

Λύνονται οι κάβοι, σαλπάρουν οι ψυχές

Ο χώρος είναι σιωπή και φως μονάχα.

Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου, 2014

Άλκης Αλκαίος - Τα διόδια

                                                  Σωκράτης Μάλαμας - Τα διοδία

Στον κόσμο που γεννήθηκα τα βρήκα όλα γραμμένα
πάνω σε βλέφαρα κλειστά σε χείλη σφραγισμένα
γυναίκα τρυγεί την ζωή με βυσσινιά πορφύρα
δεν έχει ο μόνος πέρασμα ήλιο δεν έχ’ η μοίρα

Πόσες φωτιές στα πέλαγα πόσοι ξενιτεμένοι
ήταν για τα διόδια κι όχι για την Ελένη
στης λησμονιάς το μαγαζί μάτια κεριά σβησμένα
άμα δε λιώσουμε μαζί πως θες να γίνουμ’ ένα;

Στον κόσμο που γεννήθηκα δε χάραξα πορεία
τσιγάρο μ’ ανεμόχαρτο στρίβω στα πρακτορεία
να δω τον ήλιο ανάστροφα και τ’ άστρα ζαλισμένα
να σταματήσω τη στιγμή με τα φτερά ανοιγμένα

Πόσες φωτιές στα πέλαγα πόσοι ξενιτεμένοι
ήταν για τα διόδια κι όχι για την Ελένη
στης λησμονιάς το μαγαζί μάτια κεριά σβησμένα
άμα δε λιώσουμε μαζί πως θες να γίνουμ’ ένα;
πως θες να γίνουμ’ ένα;

Σωκράτης Μάλαμας - Σκέψη μου ξημερωμένη

 Σκέψη μου ξημερωμένη,

σαν τα ζάρια σκορπισμένη

σ’ όλες τις γωνιές.

Το παράφορό σου ζάλο

μου ’χει  αφήσει για ρεγάλο

δυo καλές στιγμές.

Μέθη μου και καλντερίμι,

άσε ήσυχο τ’ αγρίμι

που θυμάται και στενάζει,

που ξεχνάει και γελά.

Δε μιλώ και η σιωπή μου

είναι η απαντοχή μου

κι η κληρονομιά.

Κι όπως όλοι οι λεβένται,

θα χαθώ στο παρά πέντε,

μες στη λησμονιά.

Μέθη μου και καλντερίμι,

άσε ήσυχο τ’ αγρίμι

που θυμάται και στενάζει,

που ξεχνάει και γελά.

Χρόνε,  δώσ’ μου το ζαλίκι

κι ό, τι άλλο μου ανήκει,

δε θα φοβηθώ!

Τι κι αν τα ’βαλες μαζί μου;

Χαίρε, λίβα της ερήμου,

xαίρε, αρπακτικό!

Μέθη μου και καλντερίμι,

άσε ήσυχο τ’ αγρίμι

που θυμάται και στενάζει,

που ξεχνάει και γελά.

Σωκράτης Μάλαμας-Τα Παξιμάδια

Τα παξιμάδια Στίχοι: Παπακωνσταντίνου Θανάσης Μουσική: Παπακωνσταντίνου Θανάσης Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας Βαρκάρη του Αχέροντα Σ΄ έχουν ξεδιαλεγμένο Να ΄χεις μολύβι στην καρδιά Στα μάτια νυχτερίδες Κι όσους ρωτάν για συγγενείς Να λες πως δεν τους είδες Ήρθα κι εγώ ένα πρωινό Που χαν τα χόρτα πάχνη Μήτε στη βάρκα σου να μπω Ούτε για να ρωτήσω Στην όχθη μόνο να σταθώ Και να σου τραγουδήσω Φοράει ο μέρμηγκας γυαλιά Κι οι πέτρες έχουν γένια Έχεις κι εσύ κακόμοιρε Κουπιά σε μαύρα χάλια Που μόλις πέσουν στο νερό Λιώνουν σαν παξιμάδια
 

Σωκράτης Μάλαμας - Τα ξωτικά