Θωμάς Κοροβίνης - Οι βίζιτες της Αθηνάς Παναγούλη

Η κυρία Αθηνά Παναγούλη

Δεν έκανε βίζιτες για καφεδάκι στις γειτόνισσες

Ούτε στις φιλενάδες για κουμκάν.

Μόνο συχνά πυκνά με τον μαύρο σκούφο της

Και τα μαύρα της γυαλιά

Κατέβαινε

Πότε στο παλιό ΕΣΑ

Και στεκόταν απ' έξω με τις ώρες

Αμίλητη

Για να παραστήσει μέσα της

Την κόλαση του Αλέκου της

Και να ξανακούσει την ωραία του φωνή

Πότε στο ακρογιάλι της Φρεαττύδας

Μέχρι να νυχτωθεί

Να ξαναφέρει μπροστά της τον Γιώργο της

Τον ανυπότακτο καταδρομέα

Μπας και προβάλει απ' τον βυθό.

Παρέα με τον θάνατο ζούσε νυχτοήμερα

Η κυρία Αθηνά Παναγούλη.

Θωμάς Κοροβίνης, Ποιήματα και Τραγούδια, Άγρα 2023.

Θωμάς Κοροβίνης - Σαν προσευχή

Σαν προσευχή τον έμαθα τον έρωτα
Πάτερ ημών και Άσπιλε και ιδρωμένα χέρια
Έμαθα τον έρωτα γόνατα ματωμένα
Πίσω από ιερά, κάτω από αναποδογυρισμένες βάρκες
Τον έμαθα χωρίς λεφτά τον έμαθα τον έρωτα
Με μια ματιά και μισό χάδι εκσπερματίσεις καταρράκτες
Σαν προσευχή στην Παναγιά τον έρωτα
Και σα βρισιά πουτάνας γιε παλιομπινέ
Σαν ποίημα τον έμαθα, μαλάκα μου,
Τον έρωτα πίσω απ’ τη ράχη του πατέρα μου
Και κάτω απ’ την κλεφτή ματιά της μάνας
Έρωτα στα κρυφά μα στα γεμάτα
Με την ιερή συνενοχή των διωκομένων εραστών
Άσπονδο όρκο
Σαν προσευχή σ’ αόρατο εικόνισμα τον έμαθα
Εξόριστος μέσα στη χώρα που βασίλευα τον έρωτα
Γι’ αυτό
Όταν καμιά φορά προσφεύγω στη Παρθένο
Έρωτα της ζητώ Έρωτα πάντα
Μα να’ χει κάτι από το πρώτο δόσιμο, κάτι απ’ τις παιδικές αγνές ασέλγειές μου
Κάτι από το σπιλωμένο μου το Άσπιλέ

Θωμάς Κοροβίνης - Λόρκα

Ποτέ δε θα χορτάσει η Μεσόγειος
ν' ακούει το πιάνο, τη Μπερνάρντα, τον Ιγνάθιο
και τα καταραμένα σου τραγούδια
Φεντερίκο
Όμορφε
λυγερέ
και φλογισμένε
ποιητή και θεατρίνε
παρά που πήγες από βόλι φαλαγγίτικο
άταφος κι άκλαυτος
βορά κυνών
έν' αυγουστιάτικο πρωί
κάλλιο, αδερφέ,
να σ' έπαιρνε μεσάνυχτα
φαρμακερό φιλί κάποιου τορέρος,
κάποιου Τσιγγάνου ο γλυκασμός
να σ' εξουθένωνε
σ' ένα στροβίλισμα
παθητικά βαλσάροντας
το χάραμα
σε κάποιο πανηγύρι της Γρανάδας

Θωμάς Κοροβίνης - Αν ήμουν μαύρος

Αν ήμουν, μαύρος, μπλάκ, αράπης,

και με κοπανούσαν,

θα με κάνανε ακόμη πιο μαύρο

και θα μαύριζα κι εγώ με τη σειρά μου τα μούτρα τους

με τις μαύρες μου ζουμερές γροθιές.

Να γίνουν μαύρα, κατράμι.

Να τους βλέπουν και να φεύγουν.

Αν ήμουν αραπόσκυλο του κλώτσου,

θα τους τάραζα στις δαγκωματιές του μπάτσου εδώ κι εκεί αλυχτώντας.

-Με ακούς, απ' τον ουρανό, Μαχάλια Τζάκσον,

ωραία μου θεά;

Όχι δε βολεύομαι μόνο με σπιρίτσουαλς.

Θέλω το αίμα μου πίσω-.

Αν ήμουν σκούρος, αφρικάνερ, έγχρωμος,

και μ' είχανε για δείγμα προς αποφυγήν,

και μ' ανακάτευαν μέσα στις δεήσεις τους σε εκκλησίες προτεστάντικες

και με καταριόνταν στις προσευχές μέσα στα θολά τους όνειρά ("απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου, Κύριε, Κύριε"),

τότε,

-οκαζιόνε ντάτα-,

θα τους έκανα κι εγώ το σουλούπι τρικολόρε.

Αν ήμουν μπλάκυ, γεννημένος στις όχθες του Μισισίπυ

ή στους μαχαλάδες του Χάρλεμ

και μου είχαν

φυλακίσει τον παππού,

βιάσει τη γιαγιά,

ξεφτελίσει τον πατέρα,

τι να έκανα;

θα τους "γαμούσα κι εγώ τη μάνα"

με την αράπικη ανοικονόμητη φύση μου

-παντιέρα ρόσα-

ακούγοντας

σαν παιάνα

σε μια φρενίτιδα εξοργισμού

το δαιμονισμένο σαξόφωνο του Τσάρλι Πάρκερ.

--Μα έχουμε και λευκούς που μας αγαπούν.

Γι' αυτό και η ιέρεια Τζάνις Τζόπλιν

όσο μεγάλωνε τόσο άσπριζε

και όλο τραγουδούσε αδειάζοντας τα σωθικά της

σαν τυραννισμένη, αδικαίωτη μαύρη--.

"Οφθαλμόν αντί οφθαλμού" δε λέει η Βίβλος;

Και Λευκόν αντί Μαύρου!

Γιατί έχουμε κι εμείς ένα παρακατιανό Θεό να προσκυνάμε κρυφά.

Ντερτιλή,

αχθοφόρο αιώνων πόνου κι βασανισμών,

τελετάρχη σ' έναν αχαρτογράφητο τεκέ στα σοκάκια της Νέας Ορλεάνης.

Με μια όμορφη, καλοσυνάτη ψυχή.

Μα αν τον πειράξουν, τον μαύρο, ολόμαυρο, μαύρο σαν την Κόλαση.

Ανθρωποφάγο.

Θωμάς Κοροβίνης - Γρηγορείτε

-επετειακό-

Γρηγόρη σ' είπαν, γοργοπόδαρε,

κι ήσουν ζαρκάδι, "ωκύπους",

όνομα και πράμα δηλαδή.

Κι έτρεχες όλο να προλάβεις.

Μα τι τρέχουμε; Σάμπως και να γλιτώναμε απ' την παγανιά

του αιώνιου σκότους!

Όμως είν' οι περιστάσεις.

Πάντοτε είν' οι περιστάσεις.

Απρόβλεπτες θαρρείς,

αν και προβλέψιμες

-και πάντοτε επικείμενες, αν το σκεφτείς.

"Σοφοί δε προσιόντων" είπε ο Ποιητής.

"Γρηγορείτε" λοιπόν, όπως λένε οι κήρυκες της Δευτέρας Παρουσίας.

"Γρηγορείτε και σπεύδετε" θα 'λεγε ίσως κι εκείνος.

Για τις προβλέψιμες. Τις επικείμενες. Γρήγορα γίνονται προκείμενες κι αυτές, Γρηγόρη μου.

Αλλιώς, επί του προκειμένου,

δε θα 'χες

να λογάριαζες

Καλτεζά και Τεμπονέρα,

Διομήδη Κομνηνό,

Μανώλη Γλέζο

και Βαγγέλη Γιακουμάκη.

Δε θα 'χες Περικλή Κοροβέση.

Ούτε Γρηγόρη βέβαια.

Ούτε Ταχτσή, Κουμανταρέα,

κι ούτε Ζακ.

Δεν έχει τόσο σημασία το σκηνικό :

Ο τόπος και ο χρόνος,

η εξουσία, οι μυστικές υπηρεσίες,

οι γενιές.

Παρά μην τύχει κι είσαι αλλεργικός δίχως αντίδοτο επάνω στην ανθοφορία των χαφιέδων, ναι, αυτό.

Και μη σου τύχει νυχτοφύλακας ή δικαστής

ή αλήτης ανελέητος.

Ή σκύλος δολοφόνος μια ιδέα πιο σκατόψυχος.

Από κείνους που αμείβονται φτηνά για βάσανο ή θάνατο ακριβό.

Γι' αυτό σου λέω πως δεν είν' απρόβλεπτες οι περιστάσεις,

ούτε κανένα γεγονός τέτοιας λογής πρωτόφαντο.

"Γρηγορείτε". λοιπόν.

Να προλάβουμε τα "περιστατικά".

Που όλο και πυκνώνουν

όσο γείτονες, φίλοι, συγγενείς, "συντρόφια"

μαρμαρώνουν και μουγγαίνονται

και σπρώχνουνε το άτιμο το βέλος να πετύχει κάθε πατριώτη στο σημείο το τρωτό.

Θωμάς Κοροβίνης - Σε παντέρημο φάρο

- μνήμη Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου-

Σε παντέρημο φάρο σκαρφαλώνεις να βγεις,

να χορτάσεις ατέλειωτα, αξημέρωτα βράδια,

τις βαθύζωνες θάλασσες, τα βαπόρια τ’ αργά,

μεθυσμένα που πνίγονται στ’ αλμυρά τα σκοτάδια.

Σε λιμάνια μισόφωτα απ’ την κρυψώνα θα δεις

λυσσασμένες χορεύτριες κι αιμοβόρους αλήτες,

θα βρεις άσπιλο έφηβο, βοηθό κι οδηγό,

ίσκιο μες στο λιοπύρι σου, φαναράκι τις νύχτες.

Σε τυφλά παρασόκακα, γλιστερές λεωφόρους,

φλογισμένο λαχάνιασμα και φωνή μαγκωμένη,

χαλασμένο γραμμόφωνο, η ανάσα σου κλαίει,

να’ ταν ψεύτης ο θάνατος, να μην πάμε χαμένοι.

1999

Εντευκτήριο, τχ. 65, Ιούνιος 2004

Θωμάς Κοροβίνης - Σπανδώνη μ' Ερμού και Βενιζέλου

-“Τραμπουκομάνα Σαλονίκη μ’ άδεια καλάζνικοφ σ’ εκδικούνται παλιννοστούντες συμμορίτες απ’ την Οδησσό

στην άκρη των χειλιών σου ιδρύεται η Εχθρική Εταιρία

πάνω σε νεοορθόδοξα τρίκυκλα τ’ άμφια αλωνίζουν

και μ’ εξαπτέρυγα σιρίτια βαράνε μπαλωθιές ροπαλοφόροι αγιογδύτες βαρόνοι θεσμικοί

η αγάπη μου για σένα είναι κάτω απ’ τη γη

ναι, η αγάπη μου για σένα θα’ ναι πάντα κάτω απ’ τη γη”

(Γιώργος Πρεβεδουράκης “Κλέφτικο”)

Δέκα χρονών σέρβιρα ούζο σ’ ένα γέροντα ψαρά

τον έκλαιγε με κλάμα γοερό

όταν του διάβασα από την εφημερίδα το μαντάτο

ήμουν παιδί μα ύστερα εννόησα

μ’ απόγνωση κι οργή

κι ακόμα ψάχνω το βάλσαμο

από τότε στην πληγή

συχνά περνώντας

Σπανδωνή μ’ Ερμού και Βενιζέλου

-δε βρήκαν διαβρωτικό για τόσο άδικο αίμα-

στέκομαι εκεί και του κρατώ το χέρι

αγγίζω το μαγαρισμένο του ταμπλό

μαζεύω άδειες κόκα κόλες κι απορρίμματα

και βλέμματα περαστικών τρυπάω

μήπως διαβάσω μέσα τους την επιθυμητή συναίσθηση

γυρεύοντας συντρόφους συμπολίτες

δίπλα σ’ επαίτες, κιθαρίστες, επαρχιώτες

ανυποψίαστους για την βέβηλη στιγμή

ξένος ανάμεσα σε ξένους

σε πόλη ξένη τώρα πια που πάντα καίγεται

να κρύψει τις βρομιές της

να συνεχίσει την απατηλή ζωή

συγκατανεύοντας μ’ απάθεια στο σύνθημα

«οι ποιητές είναι λαπάδες»

που ξεστομίζουν στόματα λαπαδερών δημάρχων

-στην πόλη των καθεαυτού ποιητών -

της Τετραρχίας, των Ησυχαστών, του Μπεναρόγια-

δεν επουλώνεται με φεστιβάλ ντοκυμαντέρ το μέγα τραύμα

τα τρίκυκλα έχουν ίσως μεταμφιεσθεί

(είσαι η πόλη της καθημερνής Αποκριάς)

σε ηλίθια σκυλοπόπ που ξεκουφαίνουνε

την Τσιμισκή και την οδό Ανθέων

γόνοι νεοαστών γράφουνε τώρα το τραγούδι σου

αβασάνιστα -

ο Ντίνος σιγολιώνει στη μπερζέρα

Άνθιμα αντί χρυσάνθεμα τ’ ανάθεμα

οι πρώην πρόεδροι σε απαλλάσσουν εσαεί

(οι «Ζ» και οι «Ζήτω» κατά λάθος)

επίσημα απ’ τις αμαρτίες των φονιάδων σου

κι εγώ γερνάω εσαεί βασανιζόμενος

αν έδωσε την εντολή η Φρειδερίκη.

(δημοσιεύτηκε στην parallaxi, 22-5-2018)

Θωμάς Κοροβίνης - Το ποίημα της βροχής

-στην Εύη Κουτρουμπάκη-

Είπα να γράψω ένα ποίημα
Για τη βροχή που σμίγει με το δάκρυ των γκρεμών
Για τη βροχή που καταριούνται τα φρέσκα μιζανπλί των κυριών
Για τη βροχή των λίγων που ευθυμούν
Για τη βροχή που πέφτει στα σπίτια των εργένηδων με το κομμένο ρεύμα
Για τη βροχή που συντροφεύει την πίκρα των στημένων εραστών
Για τη βροχή που αλλάζει την παράσταση στο θέατρο του δρόμου
Για τη βροχή που δεν ξεπλένει το αίμα της βεντέτας
Για τη βροχή που φέρνει η λιτανεία ενός λαού που δεν είδε θεού πρόσωπο
Για τη βροχή που φτάνει στο βάθος της ρίζας χωρίς να τσακίζει ούτ’ ανθό
Για τη βροχή που κατεβάζει αγριόχηνες σε χωριά νηστικά
Για τη βροχή που χαρίζεται σε ναυαγούς και υπόγεια
Για τη βροχή που εξαιρεί τ’ αδέσποτα
Για τη βροχή που μου ’βαλε κάποτε στο χέρι το μολύβι
Για τη βροχή που σαν κατακλυσμός απέξω κι από μέσα θα με πλύνει

Θωμάς Κοροβίνης - Πόσες φορές σε ξαναείδα

Πόσες φορές σε ξαναείδα, Ζακ, Να περιπλανιέσαι σε σοκάκια τυφλά Να ζητιανεύεις ανθρωπιά σε άσπλαχνες πόρτες Ντυμένος την ομορφιά του πένθους σου Μέσα σε μια απέραντη κοσμοχαλασιά Σε πονηρές γωνιές να μοιράζεσαι μπρουσαλιό με άστεγα χαρμάνια, μαστροπούς, πεταλούδες και παρενδυματικούς ρασοφόρους Σε μισόφωτα στενά να κυνηγάς το διάολό σου με χαλκοπράσινες βλεφαρίδες -έκαιγαν τα μάτια σου από έναν αλλόκοτο πυρετό, μια συμπονετική αλλοφροσύνη- Ανάμεσα σε τρωγλοδύτες, παροπλισμένους θεατρίνους, ληστές και λωποδύτες Κρατώντας στο δεξί το δρεπάνι μήπως πετύχεις σε καμιά στροφή τον καρπό του άσπιλου έρωτα Αυτό το κρυφτούλι με το Χάρο το έπαιζες από παιδί Όπως άλλοι παίζουν μήλα ή ποδοσφαιράκια Αμέριμνος κι αγνός χέρι με χέρι με την αμαρτία που σε διάλεξε Σίγουρος μέσα σου πως η μόνη ελευθερία είναι εκείνη της καρδιάς που ματώνει για αυθεντική ζωή, Που αναλώνεται σε πάθη ρωμαλέα Χωρίς ποτέ να λογαριάζει την ύπουλη γροθιά που ακονίζει να σε κόψει ο τροχός κάποιας καθημερινής νοικοκυρόπουστας.

Θωμάς Κοροβίνης -Κάθε φορά η θάλασσά μας

Επίλογος Η Θαλασσά μας - Θωμάς Κοροβίνης & Ανδρέας Κατσιγιάννης/Album Γη Της Ιωνίας

 Θωμάς Κοροβίνης, Ανδρέας Κατσιγιάννης - Επίλογος: Η Θάλασσά Μας

Official Music Video © 2021 Ogdoo Music Group Κείμενο-Αφήγηση: Θωμάς Κοροβίνης Μουσική: Ανδρέας Κατσιγιάννης Thomas Korovinis, Andreas Katsigiannis - Epilogos: I Thalassa Mas Official Music Video © 2021 Ogdoo Music Group Lyrics-Narration: Thomas Korovinis Music: Andreas Katsigiannis «Χώρες του ήλιου και δε μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον ήλιο Χώρες του ανθρώπου και δε μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον άνθρωπο» ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ Κάθε φορά που πεθαίνει στο νερό ένα παιδί Πνίγεται μαζί του και το παιδί που ήμουνα κάποτε κι εγώ

Κάθε φορά που σβήνει στο νερό μια μάνα Φεύγει μαζί της ξανά κι η μάνα που είχα κάποτε κι εγώ

Κάθε φορά που τυλίγει το κύμα τόσους και τόσους γέροντες Θάβω μαζί τους ξανά τούς παππούδες μου που έθαψα κάποτε κι εγώ

Το ’22, η Σμύρνη, τ’ Αϊβαλί, η Ορντού, η Τραπεζούντα Τώρα, το Κανταχάρ, η Βαγδάτη, η Λαχώρη, η Παλμύρα -Ω, Ανατολή, ω Ιωνία θεσπέσια, από κει που γεννιέται το φως, από κει πλημμυρίζει ξανά και ξανά το άδικο αίμα Αίμα που φέρνει κι άλλο αίμα και κατεβαίνει ποτάμι στη θάλασσα Μια θάλασσα που δε λέει να χορτάσει χοές και σπονδές για άταφους νεκρούς και μνημόσυνα αμακάριστα

Η θάλασσά μας Η θάλασσά μας Θάλασσα του Οδυσσέα και του Σεβάχ Θάλασσα των αποικιών και των θρύλων Θάλασσα των Συρακουσών και της Ποσειδωνίας, Θάλασσα του Ελλησπόντου και της Μασσαλίας Θάλασσα των κοντραμπατζήδων και του Μπαρμπαρόσσα Θάλασσα των λιμανιών και των ψαροκάικων Θάλασσα των δυτών και των σπόγγων Θάλασσα των σειρήνων και των μελαμψών εραστών Θάλασσα των μαστουρωμένων γυμνιστών στα Μάταλα Θάλασσα των κρισκράφτ και των γιότ Των ναυαγίων της Δοκού και των Φούρνων, Του «Χειμάρα» και της «Φαλκονέρας» -ω, τι φρικτά ελληνικά ναυάγια- Θάλασσα που σε οργώσανε φρεγάδες και κάτεργα, μπομπάρδες και γαλεάσσες, -Θάλασσα που δε χορταίνεις ναυμαχίες- Γεια σου Κανάρη, γεια σου Μπουμπουλίνα μου, Γεια σας Κουρσάροι της Μονεμβασιάς Και γεια σας Γεια σας πειρατές Μαυριτανοί Θάλασσα του ήλιου και των ταξιδιών Που οι μύθοι σου γεννήσαν την θεά του έρωτα

Θάλασσα της ανάγκης και της ανθρώπινης πραμάτειας Θάλασσα της απόγνωσης και της μάταιας ελπίδας Δε λησμονάς ποτέ τα αρχαία σου Φαρμακονήσια

Δεν αφήνουν αυτή τη θάλασσά μας ήσυχη Να κλάψει τους αιώνιους, τους στοιχειωμένους πνιγμένους της Δεν την αφήνουν να ησυχάσει το πένθος της

Δε μας αφήνουν να νιώσουμε καν τον δικό μας θάνατο Μας δίκασαν να μην ξεπενθήσουμε ποτέ δεμένοι ισόβια με την αλυσίδα του ατέλειωτου θάνατου των άλλων