Αν ήμουν, μαύρος, μπλάκ, αράπης,
και με κοπανούσαν,
θα με κάνανε ακόμη πιο μαύρο
και θα μαύριζα κι εγώ με τη σειρά μου τα μούτρα τους
με τις μαύρες μου ζουμερές γροθιές.
Να γίνουν μαύρα, κατράμι.
Να τους βλέπουν και να φεύγουν.
Αν ήμουν αραπόσκυλο του κλώτσου,
θα τους τάραζα στις δαγκωματιές του μπάτσου εδώ κι εκεί αλυχτώντας.
-Με ακούς, απ' τον ουρανό, Μαχάλια Τζάκσον,
ωραία μου θεά;
Όχι δε βολεύομαι μόνο με σπιρίτσουαλς.
Θέλω το αίμα μου πίσω-.
Αν ήμουν σκούρος, αφρικάνερ, έγχρωμος,
και μ' είχανε για δείγμα προς αποφυγήν,
και μ' ανακάτευαν μέσα στις δεήσεις τους σε εκκλησίες προτεστάντικες
και με καταριόνταν στις προσευχές μέσα στα θολά τους όνειρά ("απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου, Κύριε, Κύριε"),
τότε,
-οκαζιόνε ντάτα-,
θα τους έκανα κι εγώ το σουλούπι τρικολόρε.
Αν ήμουν μπλάκυ, γεννημένος στις όχθες του Μισισίπυ
ή στους μαχαλάδες του Χάρλεμ
και μου είχαν
φυλακίσει τον παππού,
βιάσει τη γιαγιά,
ξεφτελίσει τον πατέρα,
τι να έκανα;
θα τους "γαμούσα κι εγώ τη μάνα"
με την αράπικη ανοικονόμητη φύση μου
-παντιέρα ρόσα-
ακούγοντας
σαν παιάνα
σε μια φρενίτιδα εξοργισμού
το δαιμονισμένο σαξόφωνο του Τσάρλι Πάρκερ.
--Μα έχουμε και λευκούς που μας αγαπούν.
Γι' αυτό και η ιέρεια Τζάνις Τζόπλιν
όσο μεγάλωνε τόσο άσπριζε
και όλο τραγουδούσε αδειάζοντας τα σωθικά της
σαν τυραννισμένη, αδικαίωτη μαύρη--.
"Οφθαλμόν αντί οφθαλμού" δε λέει η Βίβλος;
Και Λευκόν αντί Μαύρου!
Γιατί έχουμε κι εμείς ένα παρακατιανό Θεό να προσκυνάμε κρυφά.
Ντερτιλή,
αχθοφόρο αιώνων πόνου κι βασανισμών,
τελετάρχη σ' έναν αχαρτογράφητο τεκέ στα σοκάκια της Νέας Ορλεάνης.
Με μια όμορφη, καλοσυνάτη ψυχή.
Μα αν τον πειράξουν, τον μαύρο, ολόμαυρο, μαύρο σαν την Κόλαση.
Ανθρωποφάγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου