Γεώργιος Χορτάτσης - Πανώρια (1545-1610)

Στην κεφαλή ‘χε σκορπιστά λιγάκι τα μαλλιά τση

κ’ ίδιας νεράιδας πλουμιστής ήτον η γιομορφιά τση˙

το πρόσωπό τζη τ’ όμορφο, τ’ αγγελικόν εκείνο

με την ασπριά τζη θάμπωνε τον ίδιο ν ήλιο κρίνω.

Να τη θωρούσι ερέγουντα τα όρη και τα δάση

και τα βουνά τα’ αδειάζασι τη στράτα να περάσει.

Οι κάμποι ελουλουδίζασι, τα χορταράκια αθίζα,

τα φύτρ’ αναγαλλιάζασι και τα δεντρά εκαρπίζα˙

εκιλαηδούσα τα πουλιά , τα σπήλι’ αντιλαλούσα

τα ζα τση προσεγέρνουντα κ’ οι πέτρες την τιμούσα˙

τα νέφελα τσ’ αδίδασι σκιανιό και δροσεράδα

και με το φως τσ’ εμέρωνε του δάσου η αγριάδα˙

κι ένα τραγούδιν έλεγε πηαίνοντας στην οδό τζη

κι εστέκασιν οι ορανοί κι άκουγα το σκοπό τζη.

Ερωφίλη (Πράξη Γ΄ -Σκηνή 1 στ. 1-60

Γεώργιος Χορτάτσης (1550 – ca. 1610)

Πηγή: Ανθολογία Λίνου Πολίτη, Τόμος Γ΄. Δωδώνη: Αθήνα 2000, 28-29. 

Ποίηση: Γεώργιος Χορτάτζης.

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις.

Πρώτη εκτέλεση: Φλέρυ Νταντωνάκη, « Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ», 1972.

Μοίρα κακή κι αντίδικη, τυραννισμένη μοίρα,

Ποια πάθη από τον Έρωτα, ποιες πίκρες δεν επήρα;

Στη δούλεψη κι εις τις καημούς μικρή περίσσια εμπήκα

τς αγάπης, κι όλα τα κακά κι οι παιδωμές μ' ευρήκαν

μόνια μου με τον Έρωτα πάσ' ώραν επολέμου, 

και κανενός δεν έδειχνα τα πάθη μου ποτέ μου.

Μα κείνος μάστορας καλός γιατί ήτον του πολέμου,

Μέρα και νύκτα δυνατό πόλεμον έδιδέ μου,

Κι ώρες γλυκύς μου εφαίνετο, κι ώρες πικρύς περίσσια, 

Κι ώρες στρατιώτης δυνατός, κι ώρες παιδάκιν ίσια.

Χίλια ακριβά τασσίματα μότασσε πάσα μέρα,

Και χίλια μόκτιζε όμορφα περβόλια στον αέρα.

Χίλιες ζουγράφιζε χαρές μέσα στο λογισμό μου

Και χίλιες έδειχν' ομορφιές πάντα των ομματιών μου

Τόσον οπού μ' ενίκησε, και δούλη απόμεινά του

Και τσι καημένης μου καρδιάς την εξουσιά έδωκά του.