Απόστολος Μελαχρινός - Πάλι βρέχει

Πάλι βρέχει!...
Στα παράμερα τριόδια
οι ψαλμοί θρηνούν που εδιάβαζες τον όρθρο.
Μυροβόλησε η ψυχούλα σου η ευώδια
το κορμί σου σε μια δέησην ολόρθο,
Πάλι βρέχει!...
Στου κελιού τ'άραχνα τζάμια
κλαίνε μυστικές αγιογραφίες,
που Ήλιοι με το αίμα τους ζουγράφιζαν
στις λιβανιστές σου ψαλμουδίες.
Πάλι βρέχει!...
Τι σε θέλουν οι καημοί που λεν θυμήσου;
Οι ψαλμοί τους βρόχινοι,
μούσκεψαν την άσπιλη ψυχή σου
και στα δάκρυα δεν αντέχει...
Πάλι βρέχει.!..

Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι

Απόστολος Μελαχρινός - Ο δρόμος φέρνει [VII]

Στάλα στάλα

στάζουν τα μαύρα σου τα μάτια τα μεγάλα.

Και είναι μια λίμνη ονειρεμένη.

Ο ήλιος στο μαγικό της τον καθρέφτη

πέφτει

κι ό,τι πεθαίνει κι ό,τι σβήνει

για μια στιγμή το ροδοντύνει.

Στάλα στάλα

στάζουν τα μαύρα σου τα μάτια τα μεγάλα.

Ο ήλιος ο ρεμβαστής στον πλάνο τους καθρέφτη

πέφτει,

στη λίμνη, την πικροκιθάρα,

να παίξει τραγουδάκια ξεχασμένα

στη δυσμική την ώρα την παθιάρα.

Στάλα στάλα

στάζουν τα μαύρα σου τα μάτια τα μεγάλα.

Και είναι μια λίμνη μαγεμένη.

Ο ήλιος ως έρωτας στον απαλό της τον καθρέφτη

πέφτει

μαζί με δέντρα που ονειρεύουνται θλιμμένα,

αχνά, σαν από της ψυχής τη μουσικά φανερωμένα.

Στάλα στάλα

στάζουν τα μαύρα σου τα μάτια τα μεγάλα.

Ο ήλιος ο γόης σε θαυματουργό καθρέφτη

πέφτει.

Κ' είναι οι σκιές των δέντρων Νύφες ερωτιάρες,

που περνούν και παίζουν τις πικροκιθάρες,

που περνούν φορώντας άλικους χιτώνες,

που περνούν και πάνε

μέσα στης ψυχής τους καλαμιώνες.

Πηγή: Τα Ποιήματα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1994.

Απόστολος Μελαχρινός - Πρόφαση μελαγχολίας [II]

Σ' έναν καθρέφτη οπάλινο τον πόθο έχει πλανέψει

η νοσταλγούσα μου ψυχή δεμένη στ' όνειρό σου.

Πήρε σε ο πόνος. Μυστικοί κι ευλογημένοι οι δρόμοι.

Απ' την καθημερνή ζωή που αδρά σε φθείρει, σώσου.

Τα ρόδα ξενιτεύουνται σε μνημική εξορία

στο κάλεσμα του δύσματος που υπέρχρυσο παλιώνει

και μύρια χαιρετίσματα σε κρύφιους κόσμους πάλλει.

Σε άρωμα αβρότατων ρυθμών σεμνά διαβαίνεις μόνη.

Καλώς την. Κόσμοι αράχνινοι με άγνωρα υμέναιων τούλια

μελωδικά σε στόλισαν για υπόσχεσην υπέργεια.

Μα στην πικρήν απαντοχή το επαύριο που θα κλαίει,

τ' άνθια θλιμμένη που έρανες, μαράθηκαν τ' αστέρια.

Πηγή: Τα Ποιήματα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας1994

Απόστολος Μελαχρινός - Ο δρόμος φέρνει [II]

Ταράζει με η φωνή σου, λαγγεμένη,

από ερωτόπαθα τρυγόνια σα να βγαίνει.

Παθητική: Τρέμει ως κρουσμένη βιόλα.

Ηδονική: Κρούει ως γυμνή σάρκα μυροβόλα.

Μου παίρνει τα συλλοϊκά και σαστισμένο

με φέρνει αλλού: Σε χώρες μαγικές διαβαίνω.

Ακουω μακάριος τον ήχο της φωνής σου,

σαν κάποιο αντίλαλο χαμένου Παραδείσου.

Και μέσα σε πανήδονο αποκάρωμα,

στην έκστασή μου, χύνεται σαν άρωμα.

Σαν τα βαριά τα μύρα της Ανατολής.

Για πες: Μεθούν με αρώματα ή μιλείς;

 Τα ποιήματα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας 1994

Απόστολος Μελαχρινός - Ο δρόμος φέρνει

[ΧΙ]

Ο ίσκιος μου επερπάτησε

στην πράσινη έκστασή σου.

Στο πλάνεμα των νεραϊδίσιων σου ματιών.

Κ' εχάθηκε αμνημόνευτα,

στων στοχασμών σου τ' άλση.

Ω, το τραγούδι,

που κλαίει μια κρήνη αρχαϊκή,

χαμένη

μες στ' άλση των αλσών, μες στην ψυχή σου.

Ω, το τραγούδι, που με σέρνει

μες στην ψυχή σου.

Μνήσου

τη μέρα τη χαμένη,

μέρα των μερών,

η ύπαρξή μου ως έγειρε, ναρκίσσινη,

στο μυθικό καθρέφτη της ψυχής σου,

με μαρασμό Ναρκίσσου.

[ΧΙΙ]

Έλα να ξεχαστούμε στα τραγούδια.

Έλα να πούμε ό,τι ελησμονήθη.

Σε αραχνιασμένα χρόνια, που δεν ήρθανε,

έλα να ζήσουμε σαν παραμύθι.

Πηγή: Τα ποιήματα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας 1994]

Απόστολος Μελαχρινός- Όλο Και Βρέχει

  

IV

Όλο και βρέχει απαρηγόρητα.

Το παρελθόν τι θλίψη π' όχει.

Των χινοπωριασμάτων το στοιχειό

σκορπάει τη μοναξιά σε κάθε κόχη.

Γιόμοσε ερμιά η αυλή μου που χορτάριασε,

θλίβουνται τα νερά μ’ άμοιρες μνήμες.

Στους δρόμους σέρνεται η παράμερη ζωή

που αράχνιαζε σε έρημες ρίμες.

Τραβιούμαι στα όνειρά μου τ’ απαράμοιαστα

κι εφταδιπλώνω την ψυχή μου στα όνειρά της,

στην αγκαλιά της μοναξιάς μου γέρνοντας,

σα με χαϊδεύουν τα γυναίκεια τα μαλλιά της.

VI

 (Στη κυρία Μέλπω Δημητριάδη)

Όλο και βρέχει απαρηγόρητα.

Της ώρας το φευγιό τι θλίψη πόχει!

Του χινοπώρου το φιλέρημο στοιχειό

σκορπά τη μοναξιά σε κάθε κόχη.

Γιόμισ' η αυλή μου απουσία και χορτάριασε.

Θλίβουνται τα νερά με άμοιρες μνήμες.

Στους δρόμους σέρνεται η παράμερη ζωή,

που αράχνιαζε σ' έρημες ρίμες.

Τραβιέμαι στα όνειρά μου τ' απαρόμοιαστα

κι εφταδιπλώνω την ψυχή μου στα όνειρά της:

στην αγκαλιά της μοναξιάς μου γέρνοντας,

μεθώντας με ίσκιους μιας ζωής φευγάτης.

Πηγή: http://www.peri-grafis.net/ergo.php?id=1457

Απόστολος Μελαχρινός-[Το συναξάρι της σιωπής μαθαίνω]

Το συναξάρι της σιωπής μαθαίνω
σε ομοίωμα ρόδων σε νερά ξενιτεμένων.
Ίσκιων ηχή, ψυχή των λουλουδιών
αντιφεγγίζει θρήνους ξεχασμένων.

Ώρα την ώρα κι απαντέχω κάτι ανεύρετο
στα μυστικά των ξέπνοων μύρων.
Τον έρμο θάλαμό μου εστοίχειωσε
κάποια ματαιότητα ήχινη ονείρων.



Από το βιβλίο: Απόστολος Μελαχρινός, "Τα ποιήματα", επιμέλεια Αγορή Γκρέκου, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 1994, σελ. 142.

Αναδημοσίευση από: http://alonakitispoiisis.blogspot.com/search/label/%CE%9C%CE%95%CE%9B%CE%91%CE%A7%CE%A1%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%A3%20%28%CE%91%CE%A0%CE%9F%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%9B%CE%9F%CE%A3%29

Απόστολος Μελαχρινός-«Πρόφαση μελαγχολίας»

VI

Λιώνει των κρίνων η ψυχή

σε κάποιους ύμνους μυστικούς προς τη Σελήνη.

Τ’ άνθια τα ετοιμοθάνατα

μυστήριο τα μετάλαβε η Σελήνη.

Κι εσύ μυστικοπάθητη που ανάτειλες

σε παραμύθια παλαιών καιρών,

να ξεδιαλύνεις θέλεις, μέσα σε όνειρο,

τι λεν στ’ ανθολαλήματα οι θρήνοι των νερών.

*

Λύνω τα μάγια που έριξε το εχτές στην έρμη στράτα.

Μάτια γλυκά που εξέχασα, μαλλιά, χεράκια, χείλη,

μιαν αρμονία που πήρατε ˙μια συμφωνία έχει μείνει

στη λίμνη, στα ροδόκρινα, σε αλλοτινό ένα δείλι.

*

Ωραία λογάκια, αφρόντιστα χυμάνε κάποιο βράδυ

απ’ το αψηλό παράθυρο, θυμούμαι πως μεθούσα.

Δεν είστε εσείς, χαρίσματα, ωραίων χεριών υφάδι,

πλανέματα ναρκισσιακά σας τρύγησεν η Μούσα.

Απόστολος Μελαχρινός (1880-1952)

(ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ, 1907)

Πηγή :https://www.oanagnostis.gr/%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%…/