[ΧΙ]
Ο ίσκιος μου επερπάτησε
στην πράσινη έκστασή σου.
Στο πλάνεμα των νεραϊδίσιων σου ματιών.
Κ' εχάθηκε αμνημόνευτα,
στων στοχασμών σου τ' άλση.
Ω, το τραγούδι,
που κλαίει μια κρήνη αρχαϊκή,
χαμένη
μες στ' άλση των αλσών, μες στην ψυχή σου.
Ω, το τραγούδι, που με σέρνει
μες στην ψυχή σου.
Μνήσου
τη μέρα τη χαμένη,
μέρα των μερών,
η ύπαρξή μου ως έγειρε, ναρκίσσινη,
στο μυθικό καθρέφτη της ψυχής σου,
με μαρασμό Ναρκίσσου.
[ΧΙΙ]
Έλα να ξεχαστούμε στα τραγούδια.
Έλα να πούμε ό,τι ελησμονήθη.
Σε αραχνιασμένα χρόνια, που δεν ήρθανε,
έλα να ζήσουμε σαν παραμύθι.
Πηγή: Τα ποιήματα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας 1994]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου