ΗΜΙΤΟΝΙΟ Α΄ [απόσπασμα]
Θα ήθελα να Σε φιλήσω στα μάτια.
Θα ήθελα να Σε σηκώσω στα χέρια μου σαν απίστευτο θάμα.
Θα ήθελα να Σε κλείσω στο στέρνο μου, σαν εκείνον που είχε φτάσει
στο σύνορο και τον πνίγει η λαχτάρα για ό,τι τον έσωσε.
Μου γνώρισες πάλι το σούρουπο και το στερέωμα,
μου χάρισες πάλι τον έρωτα, – και τον εαυτό μου.
ΤΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΛΗΘΗΣ
Θυμόμουν χτες τα ποιήματά σου
και τα αναζήτησα.
Θυμόμουν μάλλον εκείνο το στίχο σου.
Και αναζητώντας τα, σε αποζήτησα.
Μα τα έντυπα χαρτιά είναι κυκεώνας
(άσε τα χειρόγραφα!).
Και δε θυμάμαι πώς ήτανε απ’ έξω το βιβλίο σου.
Ούτε το όνομά σου.
ΙΩ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ!
Μου λείπεις, το ξέρεις;
Μου λείπουνε τα μάτια σου.
Μου λείπει η γραμμή των χειλιών σου,
η πολυφράδεια τους,
ο σηρικός τους ο πολφός,
το λαίμαργο φιλί τους.
Μου λείπει το μέτωπό σου μ’ εκείνα τα άταχτα μαλλιά,
η γλυκύτατη, αυστηρή και παιδιάτικη μαζί,
σφιχτοπερίπλοκη απόληξή τους,
ο λαιμός σου, να παραμερίζω τους πλοκάμους σου,
να προσμένει τα χείλη μου, και να τον περπατούν,
ο διακαμός σου που στοιχειώνει το σπίτι μου,
το πώς το κατοικείς,
το φέγγος σου που το ιλαρώνει.
Μου λείπει η έγνοια μου για σε,
μου λείπεις η ευτυχία της,
μου λείπεις το ανθηρότατο
– το φθινοπωρινό, χειμέριο μάλλον, φευ, –
γλυκύτατό μου έαρ.
Μου λείπουν οι λεξιλάγνες οι στιχομυθίες μας,
σχολαστικές οι αντιβολές των αποχρώσεων,
εκρηκτικές σχεδόν οι αντιπαραθέσεις μας,
όλβιες οι αντιστοιχίες της ευφροσύνης μας
όταν αλλότρια ρήματα ξυπνάνε αντιστικτικά
ατομικούς μας συνειρμούς
και μας μεθάνε.
Μου λείπει το μινύρισμά σου όταν βρίσκεσαι καλά
σε μια μασχάλη, μια αγκαλιά,
μια ζεστασιά, μια ραστώνη.
Μου λείπει αυτό που, αιφνιδίως αναθρώσκον,
προαγγέλλει τη φλόγα
που ξαφνικά θα λαμπαδιάσει,
προδίδει το αίμα που υποδόρια θησαυρίζει
και ολομεμίας θα μιλήσει,
ιχνεύει τους άλλους μας εαυτούς
που αμάχητα πεινούν.
Μου λείπουν, καθώς βγαίνουν στο μπαλκόνι,
οι Ιουλιέττες σου,
μου λείπεις η Αναδυομένη
και η αισχυντηλή χειροθεσία της,
μου λείπεις, ξωτικό και λαμπηδόνα, να τρεχαλίζεις
στο διάδρομο αχίτων.
Μου λείπει εγώ να ετοιμάζομαι για σε,
εσύ ολόσωμη να αυγάζεις,
εγώ να σου αφήνομαι δοτός,
εσύ και να σε περιτρέχω.
Μου λείπει το ιλαρόν φως να μας φωτίζει και τους δυο,
το αιδήμον σκότος ως εχεμυθεύει
το ξεκλείδωμά σου, την αυτάφεση,
το grand écart σου.
Κι ως χάνομαι μες στην επίκλησή σου «Μίλα μου!»,
στο θρο των ονομάτων μας χείλη με χείλη,
μου λείπει
ο τιναγμός σου αψιά ως αψιδώνεσαι,
το βογκητό σου όταν,
η κραυγή σου όταν.
Νάσος Δετζώρτζης, Παραλλαγές στο ίδιο θέμα, εκδ. Γαβριηλίδης
Αναδημοσίευση από:https://charalamposgiannakopoulos.com/2014/02/23/%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B5%CF%84%CE%B6%CF%89%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%B7/
