Σπύρος Ζαχαράτος - Ποιήματα

 ΣΤΙΣ ΜΥΛΟΠΕΤΡΕΣ

Για να έρθει η άνοιξη

θα παλαίψουμε

αξημέρωτα νυχτέρια

στις μυλόπετρες

(Συλλογή: Σταλαγμίτες ΑΙΝΟΣ 1987)

~!*~!*

ΚΟΙΤΙΔΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

Πεντάμορφη

Πολύχρωμη

κοιτίδα του φωτός

άνοιξε να μπω

στο περιούσιο βασίλειο

των χυμών, των ήχων

και των εικόνων.

Μαγεία

κι Αγία η ζωή.

(Συλλογή: Καταφύγιο , ΑΙΝΟΣ 1991)

~!*~!*~!*

Η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΚΑΙ...

Το πίνειν

το φιλοσοφείν

και το ονειρεύεσθαι.

Το λέγειν

το επιλέγειν

και το διαλέγεσθαι.

Το ποιείν

το επαναστατείν

και το ερωτεύεσθαι.

(Συλλογή: ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ Ανασκαφές , ΑΙΝΟΣ ,1997)

~!*~!*~!*

Επιμύθιο

Ανεβαίνω σκάλες

απλώνω τα χέρια

μα όσο ανεβαίνω

τόσο μακραίνει ο ουρανός.

Από έφηβοι ψάχνουμε αυτό το λίγο που λάμπει.

Ένα βότσαλο σμιλεμένο απ’ τους αιώνες

ή τις παλάμες της μνήμης.

Μια πέτρα σκαλισμένη από τον Γιάννη Ρίτσο.

Μια λέξη καρφωμένη στο τέμπλο του σύμπαντος

απ τον Ανδρέα Κάλβο

το Διονύσιο Σολωμό

ή τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Τον Άγγελο τον ψάχνω στους Δελφούς.

Από ουτοπία μεθύσαμε

βυζάξαμε ελπίδα

ανδρωθήκαμε και πάμε.

Τίποτα πιο δυνατό

απ’ αυτούς που διεκδικούν το ακατόρθωτο.

(Συλλογή: Φύλακας φυλαχτών - στα χαρακώματα των ηττημένων, Οδός Πανός, 2015)

~!*~!*~!*

ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ

Ποίηση

Κόμπος στο λαιμό γροθιά στο στομάχι.

Ρίγος ˙

Συναυλία άστρων κι αλληλούια.

Σπίθα στον αιώνα.

(Συλλογή: Ερήμην , Ερημία Σκουριά και δάκρυα, Οδός Πανός, 2017)

~!*~!*~!*

ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ ΦΥΛΛΟ

Μέσα στο απροσδόκητο

προσπάθησα να κτίσω,

να πιάσω το νόημα.

Είπαν ˙

η σταγόνα θα γίνει ποταμός,

η στιγμή αιωνιότητα.

Ζητιάνεψα της αλήθειας το φως!

Προς το γκρεμό προχωράμε

όλα τα έμβια όντα

για την αυγή της αναγέννησης.

Το κίτρινο φύλλο

προετοιμάζει τη γέννηση

μ’ ευθείες και κύκλους

έρχεται το μέλλον.

Γνώση και ενέργεια

γεμίζουν το κενό!

(Συλλογή: Στη φλούδα της Καρδιάς-Στο σώμα της πολιτείας, Οδός Πανός)

Πηγή: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid031w4audRFXg4PbCrEEu83yBnUkoRf5gxEEsr8dfg3QK9cRAfzi9RQYV53yzqntQBCl&id=1235275983

Σπύρος Ζαχαράτος -Αιχμαλωτίζω στιγμές

Συλλέγω

αλάτι δακρύων,

τροφές ονείρων.

Βασιλεύουν τα τσιμέντα

κι ας με πνίγουν,

τα υμνώ…

Ανάμεσα

στο άφατο, την αθανασία,

η επανάσταση των λέξεων.

Προσμένω το τραγούδι

ν’ ανθίσει,

το γλύπτη

να σμιλέψει τον καιρό!

Βλέπω

σφιγμένες γροθιές

από διαδήλωση απεργών

της ευτοπίας…

Αιχμαλωτίζω στιγμές

απ’ το πεπρωμένο.

Γιατρεύω ρωγμές

στο σώμα της μέρας…

Στη φλούδα της καρδιάς, 2019.

Σπύρος Ζαχαράτος - Ποιήματα

 ΤΡΙΠΤΥΧΟ

 

Φέρνω στις εκβολές σου
ότι γεννά η μνήμη μου
στις πηγές της ψυχής σου
να πιούμε τέτοια νάματα.
Πάμε Φιλαράκο στο ξέφωτο̇
στο βράχο που φυτρώνουν τα μελλοντικά όνειρα.
Τόσες Δεκαετίες μαθαίνουμε
πως πάντα
κάτι εκλεκτές μειοψηφίες
σώζουν στο τέλος τη παρτίδα.
Αν γίνουμε αστραπή
ή έστω πυγολαμπίδα
θα υπάρξουμε ׄ
πριν απ΄ το νέο λυκαυγές της ανθρωπότητας
Τίποτα δεν είναι παντοτινό.
‑Ίσως ο χρόνος-.
Να απολαμβάνεις ̇
τη σταγόνα
το λεπτό
την αχτίδα
κι ένα μου φιλί.

 

Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Την ξοδέψαμε τη ζωή μας
για δέκα βήματα μπροστά
για δέκα σκαλιά πάνω.
Αλλά και μέχρι να ανακαλύψουμε πλόες ονείρων
τροχιές άστρων
και να ταξιδέψουμε όπου τελειώνει ο ουρανός.
Να γίνουμε οιωνοσκόποι.
Να ανακαλύψουμε την ηλικία της θάλασσας.
Να αποθηκεύσουμε τα όστρακα των ονείρων.
Να βρούμε τα χρώματα της Ίριδας.
Να δούμε τη λάμψη της σταλαγματιάς
και την υπόσχεση της αστραπής.
Να αισθανθούμε τις αναπνοές της γης
και τη θαλπωρή της φωτιάς.
Να αντισταθούμε σε ό,τι μας ακυρώνει.
Να εδραιώσουμε την πεποίθηση ότι και οι ήττες
σφυρηλατούν χαρακτήρες.
Να προσκυνήσουμε τα χέρια του Γεννήτορα
κι ευλαβικά να γονατίσουμε
μπροστά στις Μάνες – Παναγιές του κόσμου.
Κι απομεσήμερο υπομονής
αναζητώντας το χρέος
το λιγοστό χώμα
τον ελάχιστο ίσκιο
και το δάκρυ του βράχου.
Λυγίσαμε;
Γίνε μέταλλο μου είπες
κι έγινα ανθός.
Γίνε μέταλλο σου είπα
κι ήρθες μέλισσα.

Η ΑΝΑΠΝΟΗ ΤΗΣ ΠΑΠΑΡΟΥΝΑΣ 

Τώρα γυρίζω στη σιωπή
με την αλμύρα μου
και τη σκουριά σας παρέα.
Με την αναπνοή της παπαρούνας σας αποχαιρετώ.
Μακάρι οι υποψιασμένοι να μη βγουν αληθινοί.
Μακάρι ο τιμωρός ήλιος να συγχωρέσει.
Εγώ πορεύομαι γυμνός
με ρούχο το σκοτάδι
τα σκοτάδια μου υπερνικώντας.

ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ 

Σε μια ασπρόμαυρη παλιά φωτογραφία
κάτσε στην κόχη μας και χτίσε με σοφία
μια Ελλάδα που ‘χει Πάσχα και σχολειά
«Μ’ ένα καράβι εν’ αμπέλι μια ελιά».
Όλα τα λάθη που ‘χουν κάνει παρενέργεια
να ακυρώνουν τη δική σου την ενέργεια
κάτσε στο μάρμαρο και γράψε το χρησμό
αυτ’ η απόφαση δεν έχει γυρισμό.
Φύλαξ’ την πέτρα κι έβγα πάλι στο Αιγαίο
τραγούδα τ’ άσμα που δε θα ‘ναι τελευταίο
διωξ΄ τους ανίκανους που σ’ έκαναν κουρέλι
«Μ΄ ένα καράβι μια ελιά κι εν’ αμπέλι».
Κλαίει ο ήλιος μες στα λόγια των κυμάτων
καιρός ευθύνης ο καιρός των ελλειμμάτων
μα η Ελλάδα δεν πενθεί στην αντηλιά
και φέρνει τ΄ αύριο με μια πορτοκαλιά.

ΔΡΟΜΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Περί ταυτότητας κι οδοιπορίας
ο μονόλογος.
Ξυράφια οι λέξεις
σφαγή τα νοήματα.
Περνάς απέναντι σώζεσαι
ή πας στην απώλεια
με τους δημαγωγούς.
Έλεγες
το καινούργιο σου φαίνεται παλιό
με σκιές που φοβίζει.
Έλεγες ̇
δρόμος ο πόνος των ανθρώπων
και ότι τα σταυροδρόμια
είναι για τους τολμηρούς.
Κάτι γκρεμίζεται μέσα σου
είναι το παρελθόν
όχι όμως η μνήμη.
Στου φακού το κλικ
αιχμαλωτίζω το φόβο των ματιών σου.
Ενθύμιο ̇
αύριο όλα θα είναι
μια θλιβερή ανάμνηση.

ΤΑ ΑΥΡΙΑΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

Εσείς να πιείτε το νέκταρ της Σελήνης
το μαράζι του Αυγερινού
και της Κεφαλονιάς απόσταγμα.
Εγώ φεύγω για τα αυριανά όνειρα
για τα στάχυα της ουτοπίας
και την απέραντη θάλασσα.
Μέχρι να με κυριέψει η μαύρη αρχόντισσα η νύχτα ̇
εγώ θα ελπίζω
πως της ομορφιάς το αντίδωρο
έχει πολλούς να σώσει ακόμα.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

Αύριο όλα θα είναι ελπιδοφόρα
φτάνει να εφημερεύει η ψυχή μας.
Άλλωστε το τελευταίο παιδί
δε γεννήθηκε ακόμη.
Κι εμείς δεν είπαμε
το τελευταίο τραγούδι.
Δε σκαλίσαμε στην πέτρα
το τελευταίο ποίημα.
Δε φύτρωσε στην καρδιά μας
το τελευταίο λουλούδι.
Κι ο άνεμος δεν είπε για μας
την τελευταία προσευχή.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ-ΘΑΛΑΣΣΑ

Η ποίηση

είναι η γυναίκα-Θάλασσα

μέσα από τον κόλπο της

αναδύομαι. 

Μετατρέπομαι

σε ήχους για τα αυτιά σου

σε χρώματα για τα μάτια σου

και σ΄ ένα αντικλείδι.

Να ανοίξεις 

την πόρτα της στιγμής

να γίνει αιωνιότητα.

 Πηγή: https://atexnos.gr/

Σπύρος Ζαχαράτος - Δύο ποιήματα

 ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΤΩΝ ΓΙΑΣΕΜΙΩΝ

Τα αήττητα μάτια ξαγρυπνούν·

περιμένουν τη μεγάλη ανατροπή

να πάρουμε το αίμα μας πίσω.

Τις Κυριακές των γιασεμιών

διαλέγομαι·

Με την Κατερίνα Γώγου

τον Νίκο Καρούζο

τον Μιχάλη Κατσαρό

και με όλους τους υπονομευτές της γαλήνης σας.

Η ζωή μας από κύκνος έγινε κοράκι·

περιμένω το φανάρι μου να ανάψει.

Αυτοί οι καινούργιοι παλιοί μου φαίνονται.

(σελ. 13)

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΥΝΘΗΜΑ

Καπνός Ζωές και Μνήμες δυστυχώς.

Κι όλα θαρρείς πως έχουν πεθάνει

Οι Δάσκαλοι οι Γέροντες που αγάπησες

και οι Ποιητές των χρόνων της αγρύπνιας.

Οι δρόμοι που ταξίδεψαν τα όνειρά σου κλειστοί.

Και τα χαρτιά σημαδεμένα.

Γενιά - γενιά στον όλεθρο σχεδόν ιδιωτεύουν.

Πια να ελπίσεις δεν μπορείς ούτε και ν’ ανασάνεις.

Είναι σκληρό το χάδι του χρόνου

αράχνη η εξουσία.

Όμως στον τοίχο της σχολής ανεξίτηλο

το τελευταίο σύνθημα θα μένει:

«Με αίμα θα προχωράει η ζωή

με αίμα θα γράφεται η ιστορία.»

Καληνύχτα Τσε

Άρη Βελουχιώτη

Καληνύχτα Λένιν.

(σελ.14)

Πηγή: Φύλακας Φυλαχτών, Οδός Πανός 2015.

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Σπύρου Αντωνόπουλου

Σπύρος Ζαχαράτος - Σπαράγματα, Ι Οι Ποιητές μου!

Οι φίλοι έφευγαν.

Οι νύχτες έφεγγαν

παραμύθια...

Κωστής Νικολάκης

Της Εκάτης

Η αποσταμένη πολιτεία

της αγαθής μου

ηλικίας...

Γιώργος Σαραντάρης

Μπορεί

και να' ναι η μοναξιά

μια μοίρα...

Νίκος Φωκάς

Κι ούτε θα φανεί

ο Λοχίας

της αλλαγής...

Ρένος Αποστολίδης

Από πού έρχεται πάλι

αυτός

ο άνεμος;...

Λύντια Στεφάνου

Να μου φέρεις

ένα χάδι

ένα γαρύφαλλο...

Βικτώρια Θεοδώρου

Δεν έμεινε κανείς

να έρθει

να μας συστήσει...

Άρης Αλεξάνδρου

Φυλάω το πράσινο φύλλο

της τελευταίας μας συνάντησης...

Καίτη Δρόσου

Κι εσύ μέσα απ' αυτούς

πίνεις το φως!

Γίνεσαι άστρο.

Πάντα θα σ' έχουμ' οδηγό...

σθθζ