Uuno Kailas - Το σπίτι

Το ξυλόσπιτό μου

στήθηκε τη νύχτα-

κι έτσι το ξέρει μονάχα ο Θεός.

(Μήπως και βοήθησε

στο στήσιμό του

ο Μαύρος Ξυλουργός;)

Το σπίτι μου

είναι κρύο, άδειο

τα παράθυρά του βλέπουν προς τη νύχτα

φωτιά μονάχα

απελπισίας παγωμένη

καίει στο τζάκι.

Καμιά πόρτα

δεν ανοίγει

για φίλο ή προσκαλεσμένο.

Δεν έχω παρά δυο πόρτες:

H μια βγάζει στον ύπνο

στον θάνατο η άλλη.

 Ούνο Κάιλας  (1901-1933)

Μετάφραση Ρίτα Μπούμη

Edith Södergran - Δύο ποιήματα

 Θρίαμβος να υπάρχεις...

Τι φο­βά­μαι; Εί­μαι μέ­ρος του απεί­ρου.

Εί­μαι μέ­ρος της με­γά­λης δύ­να­μης του όλου,

ένας μο­να­χι­κός κό­σμος μέ­σα σε εκα­τομ­μύ­ρια κό­σμους,

όμοια με το πρώ­το αστέ­ρι που σβή­νει τε­λευ­ταίο.

Θρί­αμ­βος να ζεις, θρί­αμ­βος ν' ανα­σαί­νεις, θρί­αμ­βος να υπάρ­χεις!

Θρί­αμ­βος να νιώ­θεις το χρό­νο να ρέ­ει πα­γε­ρός στις φλέ­βες

και να αφου­γκρά­ζε­σαι το σιω­πη­λό πο­τά­μι της νύ­χτας

και να στέ­κε­σαι στο βου­νό κά­τω από τον ήλιο.

Περ­πα­τώ στον ήλιο, στέ­κο­μαι στον ήλιο,

δεν γνω­ρί­ζω τί­πο­τα άλ­λο από τον ήλιο.

Χρό­νε-με­τα­μορ­φω­τή, χρό­νε-κα­τα­στρο­φέα, χρό­νε-τα­χυ­δα­κτυ­λουρ­γέ,

έρ­χε­σαι με νέ­ες ρα­διουρ­γί­ες, χί­λια τε­χνά­σμα­τα για

να μου προ­σφέ­ρεις ύπαρ­ξη

σαν μι­κρός σπό­ρος, σαν κου­λου­ρια­σμέ­νο φί­δι,

          σαν βρά­χος στη μέ­ση της θά­λασ­σας.

Χρό­νε –φο­νιά– απο­μα­κρύν­σου από μέ­να!

Ο ήλιος γε­μί­ζει το στή­θος μου με γλυ­κό μέ­λι

            ως τα χεί­λη

και λέ­ει: όλα τ' αστέ­ρια κά­πο­τε θα σβή­σουν, 

              όμως πά­ντα θα λά­μπουν δί­χως φό­βο.

Προσδοκία

Θέ­λω να εί­μαι άφο­βη –

γι' αυ­τό δεν με νοιά­ζουν τα ευ­γε­νή στιλ,

ανα­σκου­μπώ­νο­μαι.

Η ζύ­μη του ποι­ή­μα­τος φου­σκώ­νει ...

Ω θλί­ψη –

κα­θε­δρι­κούς να­ούς να μη μπο­ρώ να ζυ­μώ­νω ...

Τα ύψη των μορ­φών –

στό­χοι αμεί­ω­της επι­θυ­μί­ας.

Παι­δί του σή­με­ρα –

το πνεύ­μα σου δεν έχει το σω­στό του κέ­λυ­φος;

Πριν πε­θά­νω

έναν κα­θε­δρι­κό ναό ζυ­μώ­νω.

[ Η λύ­ρα του Σε­πτέμ­βρη, 1918 ]

Μετάφραση: Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

Πηγή: Χάρτης, 14, Φεβρουάριος 2020

Mikko Vljanen - [άτιτλο]

 Καλά κάθεται η πόλη

τα σκαλοπάτια της πλήκτρα της ηθικής

μια ανάσα κόπου

σήματα στους δρόμους νότες

εμπρός σ' αναγγελίες θανάτου και σε καλοκαίρια

πρωινές κορώνες γρήγορες μελωδίες πείνας

ακόμα και οι στίχοι μοιάζουν αξιόπιστοι.

Πηγή: Στο νησί της ξεγνοιασιάς, εκδ. Σαιξπηρικόν, 2019, μετάφραση: Βίκυ Αλυσσανδράκη

Tua Forsström - [άτιτλο]

Γράψε ένα γράμμα
για την αγάπη. Όχι για τις βουλευτικές εκλογές,
για την κριτική λογοτεχνίας, για τα ασφαλιστικά
ταμεία, γράψε για την αγάπη.
Για την έλλειψη αγάπης γράψε
γράμμα, ξέχνα το όνομά σου
Ξέχνα το έγκλημα, τις πληγές, ξέχνα
τα άδεια χρόνια στο παλάτι της βασίλισσας του χιονιού!
Όλη μου τη ζωή ήμουν διακριτική,
αόρατη. Η ομίχλη και η παγωμένη βροχή
δυσκόλευαν την κυκλοφορία όταν γύριζα σπίτι. Αλλά
η πτήση έγινε κανονικά. Δεν θυμήθηκα
ν' αλλάξω λεφτά και ν' αγοράσω κρασί. Εσύ
τι κάνεις; Εγώ έχω συνάχι, αλλά
περνάει.


Από την ανθολογία Δώδεκα Φινλανδοί Ποιητές
εκδ. Έψιλον, 2002
Απόδοση: Mαρία Μαρτζούκου

Πηγή: https://allilografia.blogspot.com/

Sanna Karlström - Mετανάστευση

                    

Αφρόντιστη παραλία ζωγραφισμένη με χιόνι

Έχω σταθεί στη σκάλα σαν να προσπαθώ να την ανεβώ
και στο βάθος ένας κύκνος
κάθεται αδέξια πάνω στην κοιλιά του 
για να αποδείξει ότι η παραλία είναι ειδάλλως έρημη.
     
Τα πράγματα διευθετούνται, ένα κάθε φορά, έτσι ώστε να μην υπάρξουν φθορές
η θλίψη τυλιγμένη σε χαρτί δεν είναι άλλωστε καθόλου απαραίτητη
Δουλειά της θάλασσας είναι ξεπλένει, δική μου είναι να κατεβάσω το φωτιστικό
από το ταβάνι
βαστώντας το λαμπτήρα ώστε να έχει φως 

όταν ανοίγω απότομα τα μάτια και δεν βλέπω καθόλου όνειρα
καταλαβαίνω ότι είμαι πλασμένη από άμμο και ο ήλιος ανατέλλει
αργά ανεβαίνει στην πρόσοψη τρυπώνει στο δωμάτιο
όπου στέκομαι με το χέρι μου στο διακόπτη. 

Μετ. ΕΚΕΜΕΛ / Χρήστος Χρυσόπουλος

Αναδημοσίευση από: https://www.poeticanet.gr/article.php?id=269

Edith Södergran-Μοντέρνα γυναίκα

Δεν είμαι γυναίκα. Ουδέτερο είμαι.
Είμαι ένα παιδί, ένα αγόρι, με τολμηρή απόφαση,
είμαι μια γελαστή αχτίνα ενός ήλιου σκαρλατίνα…
Είμαι ένα δίχτυ για όλα τα αδηφάγα ψάρια,

είμαι ένα δοχείο για την τιμή των γυναικών όλων,

είμαι ένα βήμα προς την ατυχία και την τυχαιότητα,

είμαι ένα άλμα στον εαυτό και την ελευθερία…

Είμαι του αίματος ψίθυρος στο αυτί του άντρα,

είμαι της ψυχής ρίγος, ο πόθος και η άρνηση της σάρκας,

είμαι μια επιγραφή εισόδου σε παραδείσους νέους.

Είμαι μια φλόγα, ζωηρή και σ’ αναζήτηση,

είμαι νερό, βαθύ μέχρι τα γόνατα μα τολμηρό,

είμαι φωτιά και νερό σ’ έντιμη σχέση μ’ ελεύθερους όρους…

Έντιθ Έντεγκραντ (1892 – 1923)

Μετάφραση: Δέσποινα Καϊτατζή- Χουλιούμη

Jyri Schreck-Ποιήματα

 Οφηλία

Κάθε βράδυ μάζευε νούφαρα

τα΄ πλεκε στεφάνι και στόλιζε τα μαλλιά της,

κοίταζε το φεγγάρι,

νούφαρα μάζευε, κάθε βράδυ

κι από πιο βαθιά

Από τη συλλογή:Ο ουρανός του χαρταετού είναι πράσινος

Γιοματάρι

Περιμένουμε

ξένους για το γλέντι μας,

ο χειμώνας θα 'ρθει απρόσκλητος

το ίδο και τα γερατιά

Αργά

Το βράδυ θροΐζει στις φυλλωσιές,

ένα πουλί υψώνεται απ' το σύθαμνο

και διασχίζει την παγωνιά,

μαύρες πευκοβελόνες σκορπάει ολόγυρα

ξέχειλη η νύχτα.

Jyri Schreck (1927 - 1982)

Μετάφραση: Δημοσθένης Κούρτοβικ

Πηγή: σύγχρονη φινλανδική ποίηση, Πλέθρον

Αντιγραφή απ' το προφίλ της Σοφίας Λάσκαρη