Edith Södergran - Δύο ποιήματα

 Θρίαμβος να υπάρχεις...

Τι φο­βά­μαι; Εί­μαι μέ­ρος του απεί­ρου.

Εί­μαι μέ­ρος της με­γά­λης δύ­να­μης του όλου,

ένας μο­να­χι­κός κό­σμος μέ­σα σε εκα­τομ­μύ­ρια κό­σμους,

όμοια με το πρώ­το αστέ­ρι που σβή­νει τε­λευ­ταίο.

Θρί­αμ­βος να ζεις, θρί­αμ­βος ν' ανα­σαί­νεις, θρί­αμ­βος να υπάρ­χεις!

Θρί­αμ­βος να νιώ­θεις το χρό­νο να ρέ­ει πα­γε­ρός στις φλέ­βες

και να αφου­γκρά­ζε­σαι το σιω­πη­λό πο­τά­μι της νύ­χτας

και να στέ­κε­σαι στο βου­νό κά­τω από τον ήλιο.

Περ­πα­τώ στον ήλιο, στέ­κο­μαι στον ήλιο,

δεν γνω­ρί­ζω τί­πο­τα άλ­λο από τον ήλιο.

Χρό­νε-με­τα­μορ­φω­τή, χρό­νε-κα­τα­στρο­φέα, χρό­νε-τα­χυ­δα­κτυ­λουρ­γέ,

έρ­χε­σαι με νέ­ες ρα­διουρ­γί­ες, χί­λια τε­χνά­σμα­τα για

να μου προ­σφέ­ρεις ύπαρ­ξη

σαν μι­κρός σπό­ρος, σαν κου­λου­ρια­σμέ­νο φί­δι,

          σαν βρά­χος στη μέ­ση της θά­λασ­σας.

Χρό­νε –φο­νιά– απο­μα­κρύν­σου από μέ­να!

Ο ήλιος γε­μί­ζει το στή­θος μου με γλυ­κό μέ­λι

            ως τα χεί­λη

και λέ­ει: όλα τ' αστέ­ρια κά­πο­τε θα σβή­σουν, 

              όμως πά­ντα θα λά­μπουν δί­χως φό­βο.

Προσδοκία

Θέ­λω να εί­μαι άφο­βη –

γι' αυ­τό δεν με νοιά­ζουν τα ευ­γε­νή στιλ,

ανα­σκου­μπώ­νο­μαι.

Η ζύ­μη του ποι­ή­μα­τος φου­σκώ­νει ...

Ω θλί­ψη –

κα­θε­δρι­κούς να­ούς να μη μπο­ρώ να ζυ­μώ­νω ...

Τα ύψη των μορ­φών –

στό­χοι αμεί­ω­της επι­θυ­μί­ας.

Παι­δί του σή­με­ρα –

το πνεύ­μα σου δεν έχει το σω­στό του κέ­λυ­φος;

Πριν πε­θά­νω

έναν κα­θε­δρι­κό ναό ζυ­μώ­νω.

[ Η λύ­ρα του Σε­πτέμ­βρη, 1918 ]

Μετάφραση: Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

Πηγή: Χάρτης, 14, Φεβρουάριος 2020