Ισαάκ Σούσης - Στίχοι

 Aντρέι Ταρκόφσκι

Για πόσα λάθη αχ ! να ξέρεις μετανιώνω
μέσα στα δάση από σημύδες σ`ανταμώνω,
να σ`έχω μάρτυρα σ`αυτή την περηφάνια
που ξεριζώνει της ζωής μου τα ζιζάνια
και μ`επιστρέφει σαν μωρό μέσα στο χρόνο
περνώντας μέσα από βροχή κι από τον πόνο.

Αντρέι, Αντρέι
μια φλόγα μόνο το σκοτάδι δεν το καίει.
Η λεύκα ρέει μια σκουροπράσινη
πληγή μες στο νερό.
Αντρέι, Αντρέι
ένας μουζίκος σιωπηλά τη νύχτα κλαίει
και τ`άλογο του με κρύο χνώτο
ζωγραφίζει το Χριστό.

Τώρα διακόσμηση στο θάνατο αλλάζω
ένα κλαδάκι γαλαξία μες το βάζο.
έσφαξε η μάνα μου ένα κόκορα για μένα
δαιμονισμένα τρέχαν μέσα της τρένα
κι αυτή μου σκέπαζε τα μάτια μην τρομάζω
τώρα κοιτάζω στον καθρέφτη και της μοιάζω.

 

***
Αμίλητο νερό

Οι εποχές ξοδεύονται προτού ν`αλλάξουν γνώμη
κι οι ενοχές παιδεύονται σ`ανύποπτες σκιές
και πριν να δέσει σαν καρπός στο σώμα η συγγνώμη
πέφτουν και χαραμίζονται στο χώμα οι βροχές.

Πες μου πού πάει η θάλασσα και πού η κορφή τελειώνει
και μη μου λες πως διάλεξα τον τρόπο που θα ζω.
Χρόνια σωπαίνει μέσα μου ο κύκνος και τ`αηδόνι
χρόνια στεγνώνει μέσα μου το αμίλητο νερό.

Κάτι ψυχές ξενύχτισσες μαζεύουν τα φεγγάρια
και τα ρωτούν ανήμπορες πότε θα γεννηθεί
μια αγάπη, ένα ράγισμα μες στην καρδιά την άδεια
προτού κι αυτή στο θάνατο σαν σκλάβα πουληθεί.

***
Επίδαυρος

Ας μείνει μόνο το φεγγάρι στην ορχήστρα.
Στο αρχαίο θέατρο ας αδειάσουν οι κερκίδες.
Ας έρθει η νύχτα με μαχαίρι Κλυταιμνήστρα,
να πάρει εκδίκηση απ’ όλους τους Ατρείδες

Ας μείνει μόνο το φεγγάρι στην ορχήστρα
και μεθυσμένο από τον πόνο να με δει,
που θα περνάω τη ζωή μου σε μια ξύστρα,
για να τραβήξω την πιο μαύρη μου γραμμή

Κι αν η παράσταση που δόθηκε γελοία
κι αν μας εμπαίξανε οι πρωταγωνιστές,
στα ρημαγμένα σκηνικά και στα τοπία,
γυρνάν οι στίχοι του Ευριπίδη σαδιστές

Να μου θυμίζουν ότι είμαι εγκλωβισμένος.
Μέσα σε ψέματα που γίνανε θεσμοί.
Να ειρωνεύονται πως ζω ευτυχισμένος
κι άλλος στη θέση μου έχει θυσιαστεί

Ας μείνει μόνο το φεγγάρι στην ορχήστρα
και κάποιο σύννεφο ας με πάρει απ’ την Αυλίδα.
Αυτό το μέρος το `χα πάντοτε πατρίδα
κι όμως οι Έλληνες με διώχνουν από `δω

***
Λέω να την κάνω σιγά – σιγά

Φίλοι που απηυδήσανε με την πολιτική
το ρίξανε σε τέχνες και θρησκείες
κι άλλοι ξυπνήσαν Έλληνες τόσο φανατικοί
βρήκαν τη σωτηρία τους χωρίς αμφιβολίες

Και κάποιοι άλλοι φίλοι μου ίσως πιο πονηροί
που μένουνε για πάντα αμφσβητίες
παρ’ όλη τη διάννοια το ξέρω πως μπορεί
να βρίσκονται στα πράγματα μ’ όλες τις συγκυρίες

Μα εγώ δεν έχω άποψη
έχω μονάχα κάτοψη
το ξέρω πια πως πίσω απ’ τις ιδέες
υπάρχουνε τα ένστικτα
που ψάχνουνε υποστήριγμα
και έτσι δραπετεύω απ’ τις παρέες
Λέω να την κάνω σιγά σιγά
Λέω να την κάνω
Λέω να την κάνω σιγά σιγά
Λέω να την κάνω

Φίλοι που αποκτήσανε προσφάτως το παιδί
ύστερα από χρόνια αμφιβολίας
μου λένε ότι γίνεται έτσι μια νέα αρχή
και το υποστηρίζουνε μα μέχρι υστερίας

Και κάποιοι άλλοι φίλοι μου λιγάκι εγωιστές
και καλοπερασάκηδες στο βάθος
που πάντα προφητεύουνε χίλιες καταστροφές
να φέρνεις λέν’ ένα παιδί στον κόσμο είναι λάθος

***
Μάτια δίχως λογική

Είναι τα μάτια σου
ένας διάδρομος παλιός
δάκρυα πνιγμένα
ξεφλουδίζουνε τους τοίχους
που ένας ένοικος αθόρυβος κρυφός
αντί συνθήματα
ζωγράφισε με στίχους

Και μέσα υπάρχουν τα σκαλιά
που οδηγούν
σ’ ένα υπόγειο με παιχνίδια χαλασμένα
όσα οι άνθρωποι βαριούνται και ξεχνούν
μετά τη χρήση
τα φορτώνουνε σε σένα

Μου λες τα μάτια σου
να μη τα αγαπώ
και να μη πάψω
να πιστεύω στα δικά μου
μα αυτά τα μάτια όπου χαθώ
κι όπου βρεθώ
τα έχω πίσω μου
και μέσα και μπροστά μου

Μέσα στην ίριδα ανάβει μια φωτιά
που κάθε άστεγο
και άνεργο ζεσταίνει
κι η καλοσύνη τους
απλώνει σαν λαδιά
να μαλακώσει μιαν ανάγκη
πετρωμένη

Σ’αυτά τα μάτια δεν υπάρχει λογική
όσο βαθιά κι αν τα κοιτάζω
μ’αγαπούνε
της ιστορίας πυρπολούν τη φυλακή
στα παραμύθια και στ’ αστέρια
να με βρούνε

 

***
Κι αν με βγάλανε Ελένη 

Λόγια μην ακούς του κόσμου
και κουβέντες μασημένες.
Ήμουν πάντα ο εαυτός μου
που δεν τον μοιράστηκα.
Λάμπουν κάποτε οι αλήθειες
πάντα αργοπορημένες,
μα να εξηγώ στο κόσμο
μάτια μου κουράστηκα.

Κι αν με βγάλανε Ελένη
ούτε με ρωτήσανε.
Ερωτεύτηκαν μια ξένη
που δε συναντήσανε.
Κι εγώ έπαιρνα τα πλοία μοναχή και γέλαγα
και γινόμουν τρικυμία στα νεκρά τα πέλαγα,
στα πέλαγα.

Σαν γεφύρι το φιλί μου
σε ποτάμια στερεμένα
και τ’ ανέγγιχτο κορμί μου
λίμνη σ’ οροπέδιο.
Μια ομίχλη η ζωή μου
σε στρατόπεδα χαμένα
και καταυλισμός ονείρων
έξω από το σχέδιο,
το σχέδιο.

Κι αν με βγάλανε Ελένη
ούτε με ρωτήσανε.
Ερωτεύτηκαν μια ξένη
που δε συναντήσανε.
Κι εγώ έπαιρνα τα πλοία μοναχή και γέλαγα
και γινόμουν τρικυμία στα νεκρά τα πέλαγα,
στα πέλαγα.

Λόγια μην ακούς του κόσμου.

 

***
Νότος

Εκεί στο Νότο
που τρίζει ο θάνατος κι η αγάπη κάνει κρότο
σαν άδειο κάθισμα ταξίδεψα για χρόνια
ψάχνοντας να βρω το κατάλληλο κορμί

Εκεί στα φώτα
εύρισκε η νύχτα τα σημάδια της τα πρώτα
είχα ξεμείνει από τσιγάρα και συμπόνια
και συ με κέρασες καπνό μ’ ένα φιλί

Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα
σωπαίνεις, θυμάσαι
και μεθυσμένη μες τον ύπνο σου γελάς
Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα

Εκεί στο Νότο
εκεί μου κλήρωσε ο έρωτας στο Λόττο
κουλουριασμένος σαν τη σαύρα στη σκιά του
σαν νόμισμα έπεφτα στο μαύρο σου βυθό

Χλωμά καντήλια
άναβε η φτώχεια σου τα τάιζε με ζήλεια
μα συλλαβίζαν σ’ αγαπώ τα βογγητά σου
σαν ένα άρρωστο στην κούνια του μωρό

Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα
σωπαίνεις, θυμάσαι
και μεθυσμένη μες τον ύπνο σου γελάς
Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα

***

Ο παλιός στρατιώτης

Οι φόβοι σου κι οι φόβοι μου στο ίδιο το τραπέζι
στη μέση το φαρμάκι μας γλυκό σαν πετιμέζι
και μέσα του σαν ζάχαρη να λιώνει αυτό τ’ αστέρι
αυτό που πρώτη η αγάπη μας μας έβαλε στο χέρι

Δε μου υπόσχεσαι ζωή και θαύματα δεν κάνω
μα αν μου ζητάς λατρεία μου για σένα να πεθάνω
και μία δεύτερη φορά σαν τον παλιό στρατιώτη
θα πέθαινα αγάπη μου καλύτερα απ’ την πρώτη

Κι αν μένει ακόμα νόημα και μισοερειπωμένο
μεσ’ στα ερείπια αυτά μαζί σου εγώ θα μένω
μέχρι να `ρθει η άνοιξη και να μας ξεκουνήσει
και μέσ’ από το θάνατο ζωή να μας χαρίσει

Δε μου υπόσχεσαι ζωή και θαύματα δεν κάνω
μα αν μου ζητάς λατρεία μου για σένα να πεθάνω
και μία δεύτερη φορά σαν τον παλιό στρατιώτη
θα πέθαινα αγάπη μου καλύτερα απ’ την πρώτη

***
Τερατάκια τσέπης 

Στα τριάντα σου
δεν κρατιόσουνα
για άνετος μου περνιόσουνα
τώρα στα σαρανταπέντε
πατριάρχης το `χεις δει

Ούτε ειλικρινής
ούτε ανθρωπιστής
σαν ξοφλημένος αγωνιστής
που φοβάται το παιχνίδι
και το παίζει δικαστής

Τερατάκι της τσέπης
καθρεφτάκι της λύπης
κάποτε ήμουνα χίπις
και φρικιό και αντιεξουσιαστής

Τι καρνάβαλος
τι κανίβαλος
εγώ ο δικός σου αντίλαλος
πως θα γίνω σχεδιάζεις
μα απ’ τη μύτη θα σου βγει

Πού το πάω εγώ
τι ζητάς εσύ
αν δεις σωστά την απόσταση
δε θα έχεις στο τσεπάκι
έτοιμη τη συνταγή

Μα τι λες ρε μεγάλε
πόσο μου `μοιασες σ’ όλα
παικταρά παρ’ τα μου όλα
άσε κάτι για τον ψυχαναλυτή

Γι’ αυτό μη μιλάς
και μη μου κολλάς
για να το παίζεις χαζομπαμπάς
αν ζητάς κολλητιλίκια
μάθε να μη μου τη σπας

Στα τριάντα σου
δεν κρατιόσουνα
για άνετος μου περνιόσουνα
τώρα στα σαρανταπέντε
πατριάρχης το `χεις δει

Συμφωνήσαμε και πατσίσαμε
κι αφού κι οι δυο
την πατήσαμε
συνεχίζουμε με κόντρες
μια σχέση τρυφερή

Και αφού κανείς
δεν ευθύνεται
αυξάνεται και πληθύνεται
του ανθρώπου η συμμορία
ζούγκλα οικογενειακή

***
Στην αγάπη είμαι Κνίτης

Σ’ όλα τ’ άλλα δημοκράτης
ήπιος και ανεκτικός
μα στον έρωτα αντάρτης
και σκληροπυρηνικός
ο πλουραλισμός δουλεύει
μόνο στη δημοκρατία
ο έρωτας ο προλετάριος
δε σηκώνει αποστασία

Στην αγάπη είμαι κνίτης
και να μου τη διαδηλώνεις
να `χεις τη γροθιά σφιγμένη
όταν πρόκειται για μας
κάθε χάδι σαν τσιτάτο
θέλω να τ’ αφομοιώνεις
και Σταλινικιά να είσαι
σε ζητήματα καρδιάς

Στα συντάγματα οι διατάξεις
θέλουν εκσυγχρονισμό
μα στον έρωτα ό,τι αλλάξεις
πάντα φέρνει διχασμό
Για το αίσθημα δουλεύω
έξτρα και υπερωρία
μα αν δε δώσεις ό,τι παίρνεις
θα σε στείλω εξορία

Πηγή: https://www.poiein.gr/2024/05/18/%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%AC%CE%BA-%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%AF%CF%87%CF%89%CE%BD/