Ίσως όμως, όπως κατέληξα αργότερα, πολύ αργότερα, χρόνια αργότερα, όταν προφανώς δεν είχε πια καμιά σημασία, ανέβηκε στο δωμάτιό της γιατί ένιωθε επιτακτική την ανάγκη να μείνει μόνη της, να καθίσει δίπλα στο παράθυρο χωρίς ν΄ ανάψει φως στο δωμάτιο και να κοιτάζει έξω, τη νύχτα, ή να ξαπλώσει στο κρεβάτι της και να κοιτάζει το σκοτεινό ταβάνι, προσπαθώντας να εξοικειώσει τον εαυτό της με τον καινούριο της εαυτό, να δει αν μπορεί ν΄ αναπνέει τον καινούργιο αέρα ή να συντηρεί τον εαυτό της μέσα στο καινούριο στοιχείο ή να βουτάει και να αφήνεται νωχελικά στην καινούρια παλίρροια των συναισθημάτων. Ίσως ανέβηκε στο δωμάτιό της για να μείνει μόνη της, να απορροφηθεί από τον εαυτό της με τον ίδιο τρόπο που απορροφιέται το παιδάκι παρακολουθώντας το κουκούλι ν΄ ανοίγει αργά μέσα στο σούρουπο για να αποκαλύψει την όμορφη νυχτοπεταλούδα – τη λούνα και πάλι, με το ντελικάτο της πράσινο και το ασημί νοτισμένα και τσαλακωμένα ν΄ ανοίγουν σιγά σιγά στο σύμπαθο, οριοθετώντας τη, να ριπίζει αργά τον αέρα, δημιουργώντας μια αύρα τόσο ανεπαίσθητη, που δεν πρόκειται να τη νιώσεις στα βλέφαρά σου άμα σκύψεις να κοιτάξεις από κοντά. Ίσως λοιπόν, ανέβηκε στο δωμάτιό της προσπαθώντας ν΄ ανακαλύψει τι ήταν αυτός ο καινούργιος της εαυτός, γιατί όταν ερωτεύεσαι γίνεσαι από την αρχή. Το πρόσωπο που σε αγαπάει σ' έχει επιλέξει από την τεράστια μάζα του άμορφου πηλού που είναι η ανθρωπότητα για να φτιάξει κάτι μ' εσένα, και ο άμορφος ασήμαντος πηλός που είσαι εσύ θέλει να μάθει τι μορφή του δόθηκε. Ταυτόχρονα όμως εσύ, μέσα από τη διαδικασία του να αγαπάς κάποιον, γίνεσαι καθεαυτόν, παύεις να είσαι κομμάτι της συνέχειας του άμορφου πηλού, αποκτάς τη ζωοποιό αναπνοή και εγείρεσαι. Οπότε δημιουργείς τον εαυτό σου δημιουργώντας κάποιον άλλον, ο οποίος, πάντως, έχει και αυτός δημιουργήσει εσένα, διαλέγοντας μέσα από η μάζα το κομμάτι του πηλού που είσαι εσύ. Άρα υπάρχουν δυο εσύ, το ένα αυτό που δημιούργησες εσύ ο ίδιος αγαπώντας και το άλλο εκείνο που δημιουργεί το αγαπημένο πρόσωπο αγαπώντας εσένα. Όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση ανάμεσα στα δυο εσύ, τόσο περισσότερο ο κόσμος μοχθεί και φθονεί γύρω από τον άξονα του. Αν όμως αγαπάς και αγαπιέσαι ιδανικά, τότε δεν θα υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στα δυο εσύ ούτε καμία απόσταση. Θα συμπίπτουν άψογα, θα υπάρχει άψογη σύγκλιση, σαν το στερεοσκόπιο όταν ευθυγραμμίζει τέλεια τις δίδυμες εικόνες της κάρτας.
Τέλος πάντων, η Ανν Στάντον, ετών δεκαεφτά, ανέβηκε κατά πάσα πιθανότητα στο δωμάτιό της επειδή, στα ξαφνικά, ερωτεύτηκε.
Πηγή: Robert Penn Warren «Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά» (μτφρ. Αθηνά Δημητριάδου, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2020)
