Ρωξάνη Παυλέα -Υπόσχεση

Μην τρέχεις μακριά μου

ω δύση τιμημένη·

τελετή που τελειώνει η μέρα.

Άφησε λίγο χρόνο

ν' αγαπήσεις ένα αγριολούλουδο

και μακριά μες στη νύχτα

χαμογέλασε

σ' ένα πεφταστέρι.

  Ρωξάνη Παυλέα (Θεσσαλονίκη 1951-1990)

Πηγή: Η άλλη όψη, Θεσσαλονίκη 1990.

Ρωξάνη Παυλέα-Μοναξιά

 Πόσο εύκολη αδυναμία
σου δίνει η μοναξιά.
Ένα μοναχικό ψαροπούλι
σε μια τρικυμία,
ένα καράβι στοιχειό
τρελαίνει το κύμα.
Ναι, καταντήσαμε έτσι μόνοι
σ’ αυτή τη ζωή.
Σα φαντάσματα βλέπουμε
τους ανθρώπους.
Τους απλώνουμε το χέρι
και δεν τους ακουμπούμε.
Πώς καταντήσαμε έτσι μόνοι.
Σα σύννεφα που δεν μπορούν
ούτε να κλάψουν.
Σαν αντίκες παλαιοπωλείου
που κανείς δεν τις κοιτά.
Μόνοι μ’ έναν Άγνωστο Θεό.

Γεωμετρικά Πουλιά, Θεσσαλονίκη, 1985

Ρωξάνη Παυλέα-Ερήμωση

Μια μέρα η θάλασσα ονειρευόταν.
Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα μιλούσε με το άρωμά του.
Θυμάστε κάποτε η ζωή ήταν πιο εύκολη.
Θυμάσαι κάποτε μια ελπίδα άνοιγε δρόμους.
Τα μήλα τα κόκκινα στα δέντρα σάπισαν,
ερήμωσε ο άνεμος τη σοδειά.
Οι αποθήκες είναι άδειες,
ο χειμώνας πλησιάζει,
όλα τα σημάδια δείχνουν θύελλα.
Σκύβουμε το κεφάλι
στη γη και περπατάμε σαν ακροβάτες με τα χέρια.
Το ρόδο μαράθηκε πρόωρα.
Το δέχθηκε.

Γεωμετρικά Πουλιά, Θεσσαλονίκη, 1985

Ρωξάνη Παυλέα-Θα ’θελα να ήμουν

Θα ’θελα να ’μουν μια μικρή πράσινη
σαύρα δίπλα σ’ ένα γελαστό ποτάμι.
Να μουσκεύω την ουρά μου στα
τρεχούμενα βιαστικά νερά του
και να ακούω το τραγούδι του
να με νανουρίζει τις σκιερές νύχτες.
Θα ’θελα να ’μουν ένας γερο-πελαργός
σοφός σαν αρχαίος ποιητής
που είδε σύννεφο την κίτρινη άμμο
των ερήμων να τον κυνηγά.
Είμαι ένας άνθρωπος
που δεν πετά ούτε ξέρει τα μυστικά
των ποταμών.
Μα σαν αντικρίσω μια καταπράσινη
σαύρα ή έναν γέρο πελεκάνο
ξέρω καλά πως δεν απέχουμε πολύ.
Είμαστε δέσμιοι της ίδιας γης.


Ρωξάνη Παυλέα (1951-1990)


Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)

Πηγή:https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=48640.15